“Telkens heroïek in laatste race van het seizoen”

Fons De Wolf (1980)

Het was geen weer om een hond door te jagen,maar in 1980 trotseerde een jonkie van 24 uit Breendonk de regen om zijn eerste grote klassieker binnen te rijven. “Het was een helletocht”, zegt Fons De Wolf. “We moesten twee keer over de Schignano. Bij de laatste beklimming ging ik ervandoor. Maar in de gevaarlijke afdaling konden Ludo Peeters en Alfredo Chinetti aansluiten. Ik besloot om alles op mijn spurt te zetten. Met succes, ik won met een halve fietslengte voorsprong.”

Amper zeventien renners haalden toen de streep in Como. “Ja, het was nogal een heroïsche race”, zegt De Wolf. “Maar dat is ieder jaar zo. De Ronde van Lombardije blijft een fantastische koers: de laatste van het jaar in een prachtig decor. Daar wint nooit een pannenkoek. Wie niet in conditie is, heeft daar niks te zoeken. Vandaar dat veel renners er op het einde van het seizoen niet meer starten. Jammer, maar dat maakt Lombardije dan ook zo uniek, ze moeten die niet vroeger op het jaar plannen. Er wint altijd een topper, bekijk de erelijst maar eens. Het jaar voor mijn zege won Bernard Hinault, het jaar erna Hennie Kuiper.”

“Een jaar later won ik ook Milaan - Sanremo. Koersen in Italië: dat was op mijn lijf geschreven. In de finale vochten de sterksten het met elkaar uit. Je moest gewoon zorgen dat je zonder kleerscheuren aan de laatste 50 km kon beginnen. Van dan af gold de wet van de sterkste. De koers is zelfs nog zwaarder geworden. Misschien iets te zwaar voor Tim Wellens. Maar hij kan het. En hopelijk is het weer zoals in 1980.”