Cultfiguur Ludo Mich verkocht zelfs grond op een gasplaneet

Eindelijk overzichtsexpo van onnavolgbare Antwerpse artiest

Schilder, beeldhouwer, cineast, muzikant, computerkunstenaar, hologrammenmaker en vooral performer, Ludo Mich was en is het allemaal. Ruimte LLS 387 brengt een overzicht van een van de opmerkelijkste multitalenten van de Antwerpse sixties.

Galeries en musea in België hebben nooit raad geweten met Ludo Mich (Merksem, 1945), maar dat belette niet dat zijn cultstatus de laatste jaren zelfs doordrong tot in Amerika en Australië. In New York vroegen ze hem voor een performancefestival en zijn nieuwste plaat verschijnt straks Down Under.

Succes of niet, het maakte Ludo Mich nooit veel uit. Als er maar vuur in het leven zat. Zijn echte naam Michielsen veranderde hij als tiener al in het veel explosievere Mich. Op zijn zeventiende had hij zijn eerste expo en maakte hij ophef met een eerste actie.

Als jongste bediende op de boek- houding van de Antwerpse Tram- wegen mocht hij werken met primitieve IBM-computers. Op de loonzakjes van het trampersoneel ponste hij onleesbare poëzie. De directie greep snel in, maar hij mocht wel zijn tekeningen op een bedrijfsexpo tonen.

“Dat ik er zo jong mee begon? Kunst was het enige wat me interesseerde”, herinnert Mich zich. “Overdag werkte ik wat, ’s avonds ging ik naar de kunstschool en in het weekeind deed ik die paar galeries die Antwerpen rijk was. Zo was ik goed op de hoogte.”

Hij kreeg les van René Guiette, leerde tijdens G58 in het Hessenhuis Jozef Peeters kennen en ging met Jef Verheyen naar een tentoonstelling van Yves Klein in Parijs. Hij assisteerde eerst de bejaarde Floris Jespers en hielp dan Vic Gentils met diens beelden met piano-onderdelen.

Zelf maakte hij toen abstracte keramieken sculpturen en expressionistische schilderijen. Al vlug stopte hij met die klassieke vormen en ging hij zich toeleggen op acties en performances op en rond het hippe Conscienceplein. Zo liet hij posters aanplakken waarop hij zich verhuurde om de vuilnisbakken buiten te zetten of feestjes te doen mislukken. Hij creëerde een eigen kostuum van gloeilampen waarmee hij zich liet rondrijden in een bakfiets.

Ann Salens

Nadat hij met modeontwerpster Ann Salens getrouwd was, ging hij haar defilés regisseren. De catwalk veranderde in een happening van licht en beweging, met naakt dat toen nog choqueerde. Van bewegingstheater naar experimentele film was de volgende stap.

Omdat Mich uitgegroeid was tot een fenomeen, wijdde de jonge galerie De Zwarte Panter in 1971 een festival aan hem met films, muziek, performance en een expositie van interplanetaire levende objecten. Het publiek kon een stukje grond op Saturnus kopen. “Hoewel Saturnus een gasplaneet is, heb ik toch best wat verkocht”, lacht Mich.

Holografie

Nadien stortte hij zich op de wetenschap en opende hij in de Lovelingstraat het allereerste Museum voor Holografie. Later bestudeerde hij de theorie van de superstrings en ging hij er beelden en muziek mee maken. Recentelijk richtte hij een ensemble op dat concerten gaf met oude koffiemolens en snoeiharde elektronica en bracht hij zijn eigen geldeenheid ‘De Ludo’ in omloop.

“Qua vorm zijn er vele Ludo’s, maar de spirit bleef dezelfde”, gelooft de 72-jarige kunstenaar, wiens figuur een jonge generatie weet te begeesteren. Die zorgde ervoor dat zijn films en geluidsexperimenten op dvd en lp werden heruitgegeven. Ook veel verloren gewaande documenten kwamen weer boven water.

Een mooie selectie daaruit werd bijeengebracht in ruimte LLS 387 in de Lange Leemstraat 387. “Het was een moeilijke keuze, want met Ludo Mich kan je een heel museum vullen”, gelooft Ulrike Lindmayr die het initiatief nam. “Hopelijk komt dat museum er ooit nog eens van.”

LUDO MICH

kunstenaar ‘‘Ik liet affiches verspreiden waarop ik me te huur aanbood om de vuilnisbakken buiten te zetten of feestjes te doen mislukken.”

www.lls387.be. Dozo, 1418u.

FOTO JEROEN HANSELAER Ludo Mich bij een zeldzaam bewaarde affiche van een happening.