Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Haar zo vroeg loslaten, was enorm moeilijk. Maarde droom van je kind pak je niet af”
Ouders Nina Derwael over de opofferingen op weg naar WK-brons
“Wij hebben veel gemist”, zei mama Marijke Lammens na het historische
brons van haar dochter Nina. “Op haar elfde hebben we haar afgegeven, alsof ze achttien
was en naar de unief ging. Maar het was het waard. Niet voor ons, wel voor Nina. Als je kind straalt, dan was het sowieso de
juiste keuze.”
Vorige week, net voor het WK Gymnastiek in Montréal, kreeg Marijke Lammens een sms. Van de eerste trainster van Nina, bij turnclub Sta Paraat. “Hiermee is het allemaal begonnen, schreef ze. Bij een foto van ons Nina, in spagaat op een paard, zo fier als een gieter. Hooguit vier jaar was ze toen. Maar ze wist al perfect wat ze wilde.”
Al toen Nina een kleuter was, was haar toekomst uitgetekend. Op haar 2,5 was ze voor het eerst een turnzaal binnengestapt, op initiatief van mama Marijke en papa Nico. Zij zochten een uitlaatklep voor hun dochter, die het huis op stelten zette en alleen maar luidkeels achter de honden rende. Poppen interesseerden haar niet, tekenen nog minder. “We vroegen voorzichtig aan de dokter of ze hyperkinetisch was”, zegt Nico. “Niks van, zei die. Uw kind heeft gewoon veel energie. Zoek iets waarin ze zich kan uitleven.”
Dat werd dus turnclub Sta Paraat in Stevoort. Maar 2,5 was eigenlijk te jong, want het begon pas op drie jaar. Maar omdat Nina er toch was, mocht ze eens meedoen. “Ze sprong op de trampolines en klom op de klimrekken. Zonder enig greintje schrik”, zegt Marijke. “Na een uur zeiden de trainers: Ze mag meedoen. Ze kan nu al meer dan de rest.”
Vanaf dan ging het snel. Op haar drieënhalf ging Nina naar de turnclub in Hasselt twintig kilometer van thuis in Sint-Truiden. Op haar zesde trainde ze vijf keer per week, en voerde oma haar elke dag na school naar de training. “Ze viel in slaap in de auto, maar toen ze de parking van de turnclub opdraaide, was ze klaarwakker”, zegt Marijke. “Natuurlijk stelden we ons daar als ouder vragen bij. Maar ze deed het graag. Echt dolgraag.” En op haar elfde werd ze geselecteerd voor de Topsportschool in Gent. Op internaat dus, aan de andere kant van het land.
“Het was moeilijk, ja”, zegt Marijke. “Ik gaf mijn dochter af op haar elfde, alsof ze achttien was en naar de unief ging. Op dat moment geef je ook de opvoeding uit handen. Nina kwam in de weekends nog naar huis, afwisselend bij Nico en mij, maar op die twee dagen voed je niet echt
op. Gelukkig stond ik in nauw contact met haar trainers, en wist ik wat er gebeurde in Gent. Want Nina zelf vertelde daar niet veel over: Thuis is thuis, mama. Hier praat ik niet over turnen.”
Het internaat beviel Nina best. Er was wel eens een moeilijke periode door een blessure, er was wel eens een dipje als de coach op haar kop zat. “Ik zei haar altijd: Als je het beu bent, dan bel je. Dan spring ik in de auto en sta ik anderhalf uur later in Gent”, zegt Nico. “Ze heeft nooit gebeld. IJzeren wil, hé. En de resultaten natuurlijk; ze voelde dat ze iets kon bereiken.”
Dat gebeurde ook de voorbije twee jaar: de Spelen in Rio, de Europese titel, en nu dus brons op het WK. Marijke en Nico - die na hun scheiding bleven overeenkomen beleefden het in Montréal op de eerste rij. “Met of zonder medaille, het was al die opofferingen waard. We zagen Nina stralen, genieten van wat ze het liefst doet. Dan maakt het niet uit wat je als ouder gemist hebt. Want je kind beleeft haar droom.”
Trouwens, zegt Nico nog, er was nooit een alternatief. Nina had maar één droom, haar hele leven lang.
“Tijdens de Spelen in Athene, in 2004, was ze vier. Ze stond voor tv, te kijken naar het turnen. Plots zei ze uit het niets: Daar wil ik later ook naartoe. We hebben er toen heel hard om gelachen.”