Weinig structurele veranderingen

Nog maar zevenentwintig was Evelien toen ze vorige week werd aangereden en stierf op het kruispunt van de Simonsstraat met de Plantin en Moretuslei. Zevenentwintig. Zo oud ben ik, schoot er door mijn hoofd toen ik het nieuws las. Zevenentwintig. Evelien en Elien. Zo veel scheelt het allemaal niet. Alleen ben ik er nog. En zij niet meer. En dat is meer dan alleen maar niet eerlijk. Een week later zijn we ondertussen. En ik mag voor Gazet van Antwerpen op reportage. Ik vraag fietsers om hun mening op een aantal gevaarlijke kruispunten in onze stad. En terwijl ik met hen praat denk ik: hoe is dit mogelijk? Hoe is het mogelijk dat je als fietser van de weg gemaaid kan worden nog voor je het doorhebt. Hoe is het mogelijk dat je door een tram gegrepen kan worden op het moment dat je groen licht hebt, en daarbij op de koop toe nog zelf in de fout bent ook. En dus: hoe is het mogelijk dat zo veel ongelukken en verkeersdoden later, een nieuw kruispunt als dat van de Brouwersvliet met de Rijnkaai nog steeds zo’n groen licht krijgt? De bevoegde diensten buigen zich ondertussen over dat probleem. Ongetwijfeld zullen ze het euvel snel uit de wereld helpen en de lichten beter op elkaar afstellen. Maar daar gaat het niet om. 21 jaar geleden stierf op hetzelfde kruispunt waar Evelien vorige week overleed een fietser in gelijkaardige omstandigheden. Daar gaat het om. Structureel verandert er te weinig om te voorkomen dat binnenkort iemand anders Evelien opvolgt. En geloof mij: maar weinigen onder ons zien 27 als de mythische leeftijd waarop ze de wereld willen verlaten.