Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Toen ik die vangrail zag... Ik vreesde voor mijn leven”
Laurens De Plus houdt slechts klein breukje over aan dramatische val
Een wonder: Laurens De Plus houdt slechts minimale blessures over aan zijn dramatische val in de Ronde van Lombardije. Een breukje in de kop van het rechterscheenbeen, wat scheurtjes in het kapsel van de rechterknie. Als het dat maar is. “Ik ben recht op mijn benen gevallen en opnieuw de lucht in gekatapulteerd. Zoals je op een trampoline zou springen. Alleen was het bij mij een rots.”
Laurens, opgelucht met de diagnose?
“Ik ben supercontent, ja. Ik vreesde voor een kruisbandletsel. Dan had ik maanden aan de kant gestaan. De symptomen leken daar eerst op te wijzen: mijn knie was binnen de seconde helemaal opgezwollen. Helemaal vol met bloed. Gelukkig is er alleen dat kleine breukje: twee weken krukken en nog eens drie weken later zou ik alweer kunnen fietsen. Ideaal.”
Nog veel pijn?
“Veel minder al gelukkig. In Herentals hebben ze mij perfect behandeld. Maar de voorbije dagen waren erg. Echt afzien. Dat hospitaal in Italië… Ik moest superlang wachten vooraleer ze mij konden behandelen. En ik droeg een nekbrace die niet af mocht. Dus lag ik in een bed de hele tijd naar plafond te kijken. Urenlang, met superveel pijn in mijn knie. Ik kon me ook niet uitdrukken in het Italiaans. Dat was minuut per minuut aftellen. Gelukkig had ik ‘dokkie’ (José Taus Ibarguren, ploegarts bij Quick.Step Floors, red.) bij, net als mijn vriendin en mijn ouders. Ik hoor dat Jan Bakelants alleen is. Dat moet het nog zoveel zwaarder maken.”
Wat weet je nog van de crash?
“Ik had direct door dat het goed fout zat. Toen ik die vangrail op mij zag afkomen… Ik vreesde voor mijn leven. Mijn geluk is geweest dat ik op de best mogelijke manier ben gevallen. Ik maakte een salto en ben recht op mijn benen terecht gekomen. Niet op mijn rug of mijn zij. Zo ben ik opnieuw de lucht in gekatapulteerd, wat de val enigszins heeft gebroken. Zoals je op een trampoline springt. Alleen was het in dit geval een rots.
Ik lag misschien tien meter diep, maar zo diep ben ik niet gevallen. Ik ben nog een heel stuk gegleden, tot ik me aan een boom kon vastklampen.”
Je hebt wel meteen logische handelingen gesteld: ploegleider gecontacteerd, mecanicien Dirk Dekeyser gevraagd om je ma gerust te stellen.
“Op zo’n moment is er toch een soort overlevingsmodus. Ik vreesde dat niemand mijn val gezien zou hebben. En door de begroeiing rond mij kon ik zelf ook heel weinig zien. Toen ik in de verte toch de volgwagen van Brama (Davide
Bramati, red.) zag rijden, ben ik meteen beginnen roepen in de radio.
Ik wist dat mijn ma heel ongerust zou zijn. Weet je dat ze mij voor de start nog een kruisje heeft gegeven? Dat doet ze normaal nooit. Vroeger voor het slapen gaan, maar nooit in de koers. Nu wel. Het heeft precies geholpen.
Al ga ik ook niet beweren dat ik daar zat als een koele kikker. Ik was wel in shock, hoor. Vraag maar aan Dries Devenyns, die snel ter plaatse was. Ik was blijkbaar luid aan het roepen tegen hem. Mijn tenen kon ik weliswaar bewegen – een hele geruststelling – maar ik voelde dat het niet goed zat in mijn knie. Je vreest voor je carrière.”
Er zijn touwen aan te pas gekomen om je naar boven te krijgen.
“Ja, maar dat is al bij al vlot gegaan. Die mensen van de medische dienst hadden dat precies nog gedaan (lacht). Al zijn er wel een paar weggegleden toen ze hielpen. Het was enorm steil daar.”
De beelden al terug gezien?
“Eén keer. En daar ga ik het bij laten. Maar het was wel spectaculair, toch? Veel mensen waren er van aangedaan. Ik heb heel veel berichten gekregen op mijn telefoon.”
Vrees je niet dat die val gaat blijven hangen? Dat je schrik krijgt op de fiets?
“Totaal niet. Het is gebeurd, we moeten verder.”
Volgens Bramati hadden jullie de afdaling vooraf goed verkend.
“Dat is ook zo. Ik was al een week in Italië. Samen met Tiesj Benoot had ik ze al gedaan. En ook nog een paar keer met de ploeg. Ik wist dat die bocht de gevaarlijkste was en toch had ik te veel snelheid. Mijn fout.”
Bramati zou je nochtans opgedragen hebben om het kalm aan te doen.
b
“Inderdaad. Maar het blijft koers. Als een ploegleider zegt ‘doe het kalm aan’ betekent dat niet: ‘rijd nu maar als een bompa naar beneden’. En ik was aan het denken: als ik beneden kom met wat voorsprong en er komen nog wat renners bij, wie gaat er dan nog rijden in het peloton? Stel dat ik samen met Phil (Gilbert,
red.) in een groep van zeven voorop kom? Ergens is het jammer: ik was bezig aan een goede Lombardije. Dat is nu allemaal overschaduwd door die val.”
Samen met jou kwamen nog vijf renners ten val op precies dezelfde plaats. Was het een onverantwoord gevaarlijke afdaling?
“Italië is natuurlijk bekend voor zijn steile afdalingen, maar op zich kon het wel. Ik heb de Mortirolo al gedaan en dat vond ik erger. Het enige wat je kan zeggen is dat er een seingever op die plaats had moeten staan.
Jan is inderdaad ook over de afsluiting gegaan, maar ik heb dat geen moment geweten. Duimen dat hij ook snel herstelt.”
De timing van je blessure is niet zo slecht. Het seizoen zat er sowieso op. En uitgaan op krukken zal de komende weken ook wel lukken?
“(lacht) Dat ga ik niet doen. Ik ga mij soigneren, een carrière duurt maar vijftien jaar. Natuurlijk had ik een paar ‘sociale dingen’ gepland. Daar had ik naar uitgekeken ook. We zouden op reis gaan naar Rome, maar dat zal niet lukken. Eerlijk gezegd, op dit moment is dat het laatste van mijn zorgen.”