“Dankbaarheid groter dan angst”

Bezielster wellnesscenter Sakura voor kankerpatiënten nu zelf terminaal

Na het overwinnen van borstkanker in 2013, startte Els Goetschalckx (36) wellness en relaxatiecentrum Sakura voor kankerpatiënten en chronisch zieken in Mariaburg. In juni van dit jaar herviel Els. Kerstmis halen wordt moeilijk.

“Ben jij verjaard, Els?”, vraagt de thuisverpleegster wanneer ze alle bloemen op de tafel ziet. “Nee, ik ga dood”, antwoordt Els, al lachend. Maar het is niet om te lachen. Het is echt. Iedereen wil haar nog een bezoekje brengen, en velen hebben een ruiker bij, omdat kleuren en bloemen bij het zonnig karakter van Els passen.

Toen ze afgelopen zomer Sakura moest sluiten, stierf Els al een beetje. Haar praktijk had haar zo veel voldoening geschonken. De voorbije jaren legde ze er als ervaringsdeskundige kankerpatiënten en zieken in de watten. Ze schoolde zich om tot massagetherapeute en schoonheidsspecialiste, en volgde de opleiding Cancer Beauty Specialist.

Alle zieken en lotgenoten die de voorbije jaren extra comfort vonden dankzij Els, kunnen het nieuws amper vatten. “In februari 2013 kreeg ik mijn eerste diagnose van borstkanker. Mijn linkerborst werd geamputeerd, mijn lymfeklieren in mijn oksel verwijderd. Preventief liet ik mijn rechterborst en mijn eierstokken wegdus, halen. De behandeling was loodzwaar, maar de voorbije jaren ging het echt goed. In januari op de controle zei de dokter nog dat het zo goed ging dat we van de driemaandelijkse controle misschien een halfjaarlijkse konden maken.”

In juni maakte een knobbeltje op dezelfde plaats als het vorige Els ongerust. “Er werd eerst aan littekenweefsel gedacht, maar een scan maakte duidelijk dat de borstkanker terug was. Dat kan ook al zijn je beide borsten geamputeerd. Op mijn lever zaten vlekjes. De chemo werd onmiddellijk opgestart om de ziekte zo lang mogelijk onder controle te houden. Drie weken geleden moest ik met helse pijnen naar het ziekenhuis. Eerst werd gedacht aan een huidontsteking, maar een scan vorige week bracht aan het licht dat mijn lever nu helemaal is aangetast.”

“Mijn oncoloog was met verstomming geslagen. Ze kunnen niets meer voor mij doen. Ik verwijt niemand iets en wil zeker andere ex-borstkankerpatiëntes niet bang maken. De kans dat dit gebeurt, is héél klein.”

Haar grootste angst, dat ze haar kinderen Seppe (8) en Casper (5) niet zal zien opgroeien, komt uit. “Zij verdienen dit niet, net zo min als mijn man. Ik wil nu zo veel mogelijk samen genieten en proberen van deze laatste weken echt iets moois te maken.”

“Gisteren heeft de begrafenisondernemer mijn doodskist gebracht, die ik samen met mijn zoontjes ga versieren. Mijn neven nemen videoboodschappen op die tijdens de uitvaart getoond zullen worden.”

Els straalt. “Als ik één boodschap mag geven, dan is dat zo’n stervensproces niet alleen uit angst en verdriet mag bestaan. Ik maak herinneringsdoosjes voor Seppe en Casper. We fantaseren samen over hoe de hemel eruit zou kunnen zien. Of ik in een hiernamaals geloof? Een van de eerste wetten van de fysica is dat je energie niet kan vernietigen. Of dat dan echt nog een bewustzijn is, weet ik niet, maar ik denk wel dat ik een stukje van mijn positieve energie kan meegeven.”

Of ze schrik heeft dat haar kinderen haar gaan vergeten? “Mijn stem of gezicht is niet zo erg, ik ben wel bang dat ze gaan vergeten hoe graag ik hen heb gezien.”

“Ik ben heel dankbaar voor mijn man, kinderen, familie en alles wat ik heb mogen meemaken in dit leven. Dat is het overheersend gevoel, niet de boosheid om jong te moeten sterven.”

Volgende week gaat Els nog Halloween vieren. En daarna komt de kerstboom al. “Omdat het niet zeker is of ik kerst haal en ik dol ben op Kerstmis, inclusief de kitsch, gaan we al wat vroeger vieren.”