Het is de toekomst die bindt

e stedelijke en provinciale musea in de stad Antwerpen leven al jaren in peis en vree. Ze bezoeken elkaars tentoonstellingen, wisselen kennis en ervaringen uit en delen elkaars communicatie. Ze brengen samen Museumnacht door en tal van grote culturele evenementen doorheen de jaren. Nu dreigt het verhaal van synergie en versterking te verzanden in administratief getouwtrek. Antwerpen heeft enkele prachtige musea ‘qui vaut le détour’, zoals dat in Michelintermen heet. Het MAS en het Red Star Line Museum wonnen internationale prijzen, Museum PlantinMoretus behoort tot het UNESCOwerelderfgoed, het KMSKA heeft niet alleen een prachtige collectie, maar huist na de renovatie ook weer in een majestueus gebouw en ook het MUHKA kreeg een indrukwekkende facelift en werd daarmee eindelijk een echt Múseum voor Hedendaagse Kunst. Ons Rubenshuis heeft onlangs Bowie’s Tintoretto in bruikleen gekregen en het MoMu is intussen een internationaal begrip, ook ver buiten de modewereld. Daarnaast telt onze stad nog veel andere musea met een uitgesproken focus en precieuze stukken: rond hedendaagse kunst, oude kunst, fotografie... net zoals heel wat galerijen en private musea. We hebben het allemaal in onze Metropool, op een boogscheut van elkaar. Net dat maakt van Antwerpen een trekpleister voor liefhebbers van cultuur en erfgoed. Sinds deze week staat onze stad zelfs in de ‘Lonely Planet’ in de top tien van te bezoeken steden in 2018 genoteerd. De schoonheid en kracht zit hem in die diversiteit. Net als de bewoners van deze stad, hebben ook onze musea een eigen tongval en andere roots. Vanuit de stad, de provincie of Vlaanderen. Maar dat zal de bezoeker, de Antwerpenaar terecht worst wezen. Het is ook niet hun afkomst, maar wel hun toekomst die hen bindt. Hun ambitie om die culturele rijkdom in deze stad, dat cultureel erfgoed, de werken van die Vlaamse meesters – van toen en nu – waar alle ogen wereldwijd op zijn gericht, te delen met het publiek. Om de collecties beter te ontsluiten en ze aan te vullen met hedendaagse verhalen zodat die verhalen van gisteren ook relevant blijven voor de generaties van morgen. Onze musea delen niet alleen diezelfde ambitie, maar ook dezelfde uitdagingen. Of het nu gaat om de zoektocht naar financiering of opslagruimte of het aantrekken en betrekken van nieuwe doelgroepen, al die musea werken er dagelijks aan binnen het stedelijke gebied en met een internationale focus. Het overhevelen van het Fotomuseum, het Modemuseum en DIVA van het provinciale niveau naar een stichting met de stad als bevoegde overheid kan een logisch vervolg op het verhaal zijn dat alle musea in de stad al jarenlang samen schrijven. Structurele samenwerking maakt onze musea sterker en de bezoeker, de Antwerpenaar, rijker. Samenwerken is meer winnen dan verliezen. Daar zijn we allemaal van overtuigd, stad en provincie. Of althans, dat dachten we. Als schepen doet het me pijn te moeten vaststellen dat de gesprekken over integratie van onze stedelijke en provinciale musea plots verzanden in administratief drijfzand waar rond stemmingmakende spoken rondwaren. Die van de Personeelsstatuten, dat van de zogenaamde Verloren Autonomie. Daardoor dreigt de oorspronkelijke vereenvoudiging uit te monden in een veelkoppig administratief, inefficiënt, geldverslindend monster. Daarom pleit ik ervoor onze focus terug op de essentie te leggen. Over wat musea écht betekenen voor een stad en haar inwoners; over onze uitdagingen en ambities, over hoe we ook in de toekomst internationaal hoge ogen kunnen blijven gooien. Zoals we al bewezen met Margiela, Van Noten en Wouters in het MoMu en Tuymans in het MAS. Laten we onze medewerkers de goesting geven om daaraan mee te werken en onze bewoners om te komen kijken. Laten we dat nu doen, aan de vooravond van het Barokjaar en de heropening van het KMSKA, bij de start van het Diamantjaar en van DIVA. En zonder allures asjeblieft. Laten we allemaal van ons eiland komen en mekaar de hand reiken. Laten we tonen dat we in staat zijn om samen een nieuwe, gemeenschappelijke (museale) taal te schrijven. Sámen met de provinciale musea, onze preferentiële partners van gisteren, vandaag en morgen.