Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Gelukkig mag ik op school Sanne schrijven op mijn toetsen”
Sanne Wijnants (12) uit Geel is jongste transgender van het land en kijkt nu al uit naar haar geslachtsoperatie van zodra ze meerderjarig is
Vijf jaar geleden besloot de toen 7jarige Senne dat hij Sanne wilde worden. Intussen kijkt Sanne uit naar de dag dat ze meerderjarig wordt. “Dan kan ik een geslachtsoperatie ondergaan. Maar eerst de operatie en pas dan mijn rijbewijs. Anders staat er Senne op dat document.” De jongste transgender van het land straalt wanneer de deur van het ouderlijke huis in Geel openzwaait. “Hoi, ik ben Sanne”, lacht ze. Voor ons staat een zelfzekere meid in jeans en sweater. Met twee oorbellen in elk oor. En haar nageltjes zijn rood gelakt. Alleen haar lange haarlokken zijn verdwenen. “Drie weken geleden ben ik naar de kapper geweest”, zegt ze. “Ik had haar tot bijna op mijn poep. Maar ik wilde het kapsel van VTM-presentatrice Cathérine Moerkerke. Dat vind ik zo mooi. Maar mijn haar groeit snel, hoor. En ik hou van kleurtjes. Ik heb al blauwe, rode en paarse lokken gehad. Ik weet al wat de volgende kleur wordt; lichtblauw.”
Het is intussen vijf jaar geleden dat Sanne – toen nog Senne – zei dat ze een meisje wilde worden. Het was voor papa Eddy Wijnants (53) en mama Nicole Hermans (48) even slikken. “Ik herinner het me alsof het gisteren was”, zegt papa Eddy. “Senne vroeg om naast hem in de zetel te komen zitten. ‘Papa, mama, ik wil een meisje zijn.’ Het leek alsof we niet met een kind, maar met een volwassene aan het praten waren.”
Jurkje van 10 euro
Enkele dagen later ging Nicole
met Senne winkelen. “In een kledingwinkel vroeg hij plots: ‘Mama, mag ik een jurkje?’ Ik schudde het hoofd. Maar nooit eerder zag ik zo’n verdrietig kind. In de volgende winkel ben ik dan geplooid. Voor 10 euro kochten we een jurkje met kersjes op. Sindsdien is Senne Sanne.” Het meisje pikt meteen in. “Ja, mijn besjeskleedje is altijd mijn lievelingskleedje geweest”, zegt ze. “Ik heb het tot op de draad versleten. Ik vind het nog altijd jammer dat mama dat heeft weggegooid. Ik had het graag voor altijd in mijn kast laten hangen.”
Bikini met short
Sanne zit in de vijfde klas van de lokale Freinetschool. “Bij de start van vorig schooljaar wilde ze er absoluut naartoe”, zegt papa Eddy. “Omdat er geen plaats was in het vijfde, kon ze alleen in het vierde starten. Maar dat vonden we niet erg. Eerder deed ze ook haar tweede jaar over. Maar in september volgend jaar kan ze wel starten in een beroepsrichting op een grote school. Ik denk dat ze iets met dieren gaat doen.” Veel belangrijker voor Sanne is dat op alle documenten van de Freinetschool haar juiste naam staat. “Op mijn toetsen mag ik gewoon Sanne schrijven. Dat staat ook op mijn rapport. In mijn vorige school moest ik altijd Senne schrijven. Dat vond ik vervelend. De leerlingen van mijn klas moeten me ook aanspreken met Sanne. Als ze mijn oude naam gebruiken, krijgen ze een straftaak.” Ook de ouders zijn tevreden over de aanpak op school. “Sanne heeft haar situatie uitgelegd in de klas”, zeg Nicole. “Wij hebben de andere ouders ingelicht op de eerste ouderavond. Niemand maakte daar een probleem van. En over het gebruik van haar naam op officiële documenten was alles duidelijk. ‘Het is hier Sanne. Punt’, zei de directrice.” Onder haar jurkje is Sanne nog altijd een jongen. Maar sporten op school vormt voor haar geen enkel probleem. “Als we gaan zwemmen, dan draag ik een bikini met een shortje”, zegt ze. “En omkleden mag ik in het hokje voor mindervaliden. Da’s lekker ruim. Als we gaan turnen, dan kleed ik me om in het toilet voor mindervaliden.” Elke drie maanden gaan Sanne en haar ouders op gesprek in het Centrum voor Seksuologie en Genderproblematiek in Gent. “Sanne wordt van nabij opgevolgd”, zegt mama Nicole. “Zo gauw ze begint te puberen, krijgt ze puberteitsremmers. Die moeten ervoor zorgen dat ze geen man wordt met een baard en zware stem. Bij ons laatste bezoek in september waren er nog geen tekenen die daar op wezen. Het duurt dus nog wel even vooraleer ze in haar puberteit zit.” Aan de ouders vertelde een psycholoog dat Sanne op dit moment 100% transgender is. “Maar het is 200%”, corrigeert Sanne. De eerste maanden na haar ‘biecht’ zaten de ouders meermaals in zak en as. “Er zijn heel wat traantjes gevloeid”, zegt Nicole. “We hadden zo graag een jongen gehad. Maar het is haar leven. En eigenlijk wil je als ouders maar één ding en dat is een gelukkig kind.”
Recht voor de raap
Sinds de transformatie hebben de ouders een ander kind. “Vroeger hadden we Senne, een bedeesde jongen”, zegt vader Eddy. “Sinds vijf jaar hebben we Sanne, een flapuit, recht voor de raap en niet op haar mondje gevallen. Een meisje met een pittig karakter ook. We hebben ze zelfs moeten afremmen, omdat ze zich een beetje een ster voelde. Maar ze is zo lief.” De slaapkamer van Sanne onderging in maart een metamorfose. Alle muren zijn lichtblauw. Het meubilair kreeg een opvallend roze of fuchsia verflaag, inclusief het grote, stevige eiken bed. Dat roze de lievelingskleur is van Sanne zie je in een oogopslag. Ook haar radio, bureaulamp en het merendeel van de fotokaders hebben roze tinten. Aan de wand hangt een groot portret met roze rozen. Over de zijkanten hangen bloemenkransen in fuchsia. “Het is een échte meisjeskamer”, zegt mama Nicole. “Ik heb er uren werk in gestoken.” Soms vragen de ouders zich af of ze niet te meegaand zijn geweest. “In het begin twijfelden we wel eens”, bekent Nicole. “Was het een fase? Maar nu zijn we vijf jaar verder en de vastberadenheid bij Sanne is alleen maar gegroeid. In ons gezin behandelen we haar ook als een echt meisje. In alles. Kijk maar naar haar fiets. Dat is een witte met bloemen.” Onder het wakend oog van haar papa zocht Sanne op internet al op hoe de transformatie van een man naar een vrouw verloopt. “Ze wilde dat absoluut zien. Ik ben naast haar gaan zitten en we hebben de foto’s bekeken. Foto’s van mannen met borsten. Als op dat moment een bom zou zijn gevallen, dan had ze nog naar het scherm gestaard. En op het einde van het filmpje was Sanne duidelijk. ‘Ja, dat wil ik.’”
Tatoeages aangepast
Sanne telt al af naar haar achttiende verjaardag. “Dan komt mijn droom uit. Die geslachtsoperatie wordt het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit zal krijgen. Zodra ik hersteld ben, ga ik voor mijn rijbewijs. Daarna is het tijd voor een feest, want ik wil niet dat er later Senne op mijn rijbewijs staat.” Sanne weet al dat ze later geen kinderen kan krijgen. “Maar ik wil wel mama worden”, zegt ze. “Ik ga kindjes adopteren.” Kort na de geboorte lieten Eddy en Nicole de naam van hun zoon op hun linker bovenarm tatoeëren. “Intussen is de ‘e’ gewijzigd in een ‘a’”, zegt Eddy. “Aanvankelijk wilde niemand die aanpassing doorvoeren. Tot we in Blankenberge ons verhaal deden aan een boom van een vent met ringen en tatoeages. Hij heeft het gratis aangepast.” Sanne komt ten vroegste in 2023 in aanmerking voor een geslachtsoperatie. “Maar als ze morgen in Brussel beslissen dat het vroeger kan, dan ben ik zeker dat er hier eentje een gat in de lucht springt”, zegt Eddy. “We hebben al vaak gevraagd of ze niet liever een jongen is, maar het antwoord blijft hetzelfde.” En wat als ze alsnog van gedacht verandert? “Ik zie geen kind dat worstelt met zichzelf of spijt heeft van wat ze in gang heeft gezet”, zegt Nicole. “Maar mocht dat ooit wel zo zijn, dan luisteren we opnieuw en proberen we er voor haar te zijn.”
NICOLE HERMANS Mama van Sanne “Zo gauw ze begint te puberen, krijgt Sanne puberteitsremmers. Die moeten ervoor zorgen dat ze geen man wordt met een baard en een zware stem.”