Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Twee stoelen op straat en een luisterend oor
Sidewalk Talk moet eenzaamheid in steden doorbreken
Het idee achter het concept Sidewalk Talk in de Verenigde Staten is simpel: iemand plaatst twee stoelen op het voetpad. Op een ervan zit een vrijwilliger die mensen uitnodigt voor een babbel. Het project dat eenzaamheid in steden moet tegengaan, heeft veel succes.
Eenzaamheid is een niet te onderschatten probleem in de moderne steden. Want sociale media zijn maar een schijnoplossing om het gebrek aan menselijk contact te camoufleren. In de Verenigde Staten alleen al zouden 40 miljoen mensen vereenzaamd zijn. Eenzaamheid is volgens studies een groter gezondheidsprobleem dan roken en dodelijker dan overgewicht. De afwezigheid van waardevol sociaal contact maakt personen kwetsbaarder voor hartkwalen en diabetes. Met dat in het achterhoofd be- gonnen therapeuten Traci Ruble en Lily Sloane in 2015 met het project Sidewalk Talk in de Ame- rikaanse stad San Francisco. On- dertussen is de organisatie actief in 29 Amerikaanse steden en hebben vrijwilligers gesprekken gehad met 10.000 mensen.
U praat, wij luisteren
Het begon allemaal met het plaatsen van twee stoelen in een straat, op een plein of in een park. Op een van de stoelen zit een vrijwilliger. De andere is voor wie een gesprek wil voeren. De slogan is simpel: u praat, wij luisteren. De vrijwilligers zijn niet alleen opgeleid om een luisterend oor te bieden, maar ook om mentale ziektes te herkennen. Daarmee vormen ze een brug naar de welzijnssector. Dankzij Sidewalk Talk werden al 500 mensen doorverwezen naar de gespecialiseerde zorg.
Geen therapie
Toch is luisteren het allerbelangrijkste onderdeel van het project. “Op een van onze eerste edities zagen we een man folders uitdelen voor lokale restaurants”, zegt Traci Ruble aan de website CityLab.com. “Hij vertelde dat het zijn manier was om de eenzaamheid te doorbreken. Door folders uit te delen, kwam hij in gesprek met anderen. Mensen die eenzaam zijn, willen vooral opgemerkt worden door andere mensen.” Ruble onderstreept dat het niet om therapie gaat. “Het is mijn diepste overtuiging dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor de mentale gezondheid van anderen”, zegt ze in The Washington Post. “Sidewalk Talk is geen vorm van therapie op de stoep. Wat we wel doen, is een van onze belang- rijkste instrumenten als thera- peut naar de massa brengen: luis- teren en mensen het gevoel geven dat ze ergens bijhoren. Ik heb het over wat ons gezond maakt. En een menselijke relatie opbouwen, maakt ons gezond.” Mensen overtuigen om zich op zo’n stoel te zetten voor een goed gesprek is niet zo eenvoudig als het lijkt. Maar als het lukt, loopt het wel los. Dat ervaart toch vrij- willigster Davis, die stopte met haar topjob om zich volledig in te zetten voor Sidewalk Talk. “Mensen zeggen altijd dat ze niet weten waarover ze moeten pra- ten. Maar eens ze zich comfortabel voelen, zijn ze bijna niet te stoppen.”
“We zijn allemaal verantwoordelijk voor de mentale gezondheid van anderen.” Traci Ruble, Sidewalk Talk