Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik ben nog een hevig wijveke, mijn lief mag gerust 20 jaar jonger zijn”
JANINE BISCHOPS
Nergens beter dan thuis… sorry, bij
Familie: Janine Bischops maakt deze maand haar intrede in de VTMsoap. Gedaan met brave Jenny, het is tijd voor bitchy Brigitte. Het was de tvtransfer van het jaar. Getekend: een actrice op een zucht van haar 75ste verjaardag. “Ik hoop dat er in het laatste eindje van mijn leven nog veel werk zit. En die ene grote liefde.” “Ik heb geen bruiswater in huis. Sorry.” Janine Bischops opent dan maar een andere fles met bubbels. Champagne. Terwijl ze twee glazen uitschenkt, vertelt ze waarom ze de nacht voordien via mail onze afspraak heeft verlaat van 10 naar 14u. “Ik was gisteren na mijn theatervoorstelling Het Laatste Woord blijven plakken met crewleden van Thuis, die me nog eens aan het werk wilden zien. Ik lag pas om 3 uur in bed. Na een korte nacht zie ik eruit als een spinnenkop, zo verward liggen mijn haren dan.” Het is 14u en haar kapsel ligt keurig. Tijd om te toosten. “Je moet in mijn ogen kijken”, instrueert de actrice. “Anders krijg je zeven jaar ongeluk.” Of zeven jaar slechte seks, werp ik een andere wijsheid op. Ze ontsteekt in een bulderlach, zoals alleen Janine Bischops Antwerpen kan doen daveren. “Bij mij is dat al lang geleden, hoor.” Ze wil niet doorgaan op het onderwerp. Nog niet. Wacht tot de bubbels, na een tweede glas, haar tong losser maken. Laten we het eerst hebben over de reden waarom we bij haar op bezoek zijn: Janine Bischops debuteert op 17 november in Familie. Ze zal plots opduiken als Brigitte, de kille, afstandelijke moeder van Lars (Kürt Rogiers). “Ik had liever de minnares van Kürt gespeeld”, zegt Bischops uitdagend. “Het kan nog altijd. Incest hebben ze nog niet gehad in Familie.” Opnieuw die bulderlach.
Kürt Rogiers heeft je naar verluidt voorgedragen voor de rol van zijn tvmoeder. Toen ze een actrice voor Brigitte zochten, vertelde hij tegen regisseur Kim Van Oeteren dat hij iemand in gedachten had. Ik ook, reageerde Kim, met wie ik nog samengewerkt heb bij Thuis. Allebei riepen ze op hetzelfde moment mijn naam. Als ze twijfelt, rij ik tot bij haar om haar te overtuigen, zou Kürt hebben gezegd. Jammer dat ik dat pas achteraf heb gehoord – ik had al toegezegd. Hij mocht gerust tot in Antwerpen komen (lacht).
Veel vrouwen zijn vast jaloers op jou. Kürt is een knappe gast, hé? Bij opnames keek hij recht in mijn ogen, en niet naar mijn kin of voorhoofd, zoals vele acteurs. Weet je wat? Hij heeft dezelfde ogen als mijn vader. Hetzelfde lichtblauw, dezelfde vorm. Dat schiep op de een of andere manier een band, want mijn vader was mijn God. Kürt is ook een charmeur. Hij noemde me de Vlaamse Jane Fonda in een weekblad. Neem je wraak met je overstap naar de concurrent van Thuis? Ik ben niet weggegaan bij Thuis met de bedoeling om naar Familie te gaan. Er zat een jaar tussen. Dat is dus geen wraak. Het aanbod was te mooi om te laten liggen omwille van de mooie rol. Ik wilde nog eens een bitch spelen. Alhoewel ik maar twee opnamedagen heb meegedraaid, heb ik er veel plezier aan beleefd. De mogelijkheid bestaat dat ik terugkeer als Brigitte. Ze mogen me zo vaak bellen als ze willen.
Je bent natuurlijk niet weggegaan bij Thuis omdat je daar zo gelukkig was? Ik heb 21 jaar in Thuis gespeeld, waarvan negentien gelukkige jaren. Maar de laatste twee jaar kwam ik niet meer aan mijn trekken. De verhaallijnen over Jenny werden steeds magerder. Het was figuurlijk een mager wijveke geworden. Voor elk personage waren er pieken, zeg maar periodes waarin zij meespeelden in een belangrijke verhaallijn. Altijd kreeg ik de belofte: volgend jaar is het jouw beurt, Janine! Maar mijn
piek bleef maar uit. Intussen kwam het altijd op hetzelfde neer: Jenny moest de anderen opbeu- ren. Ik dacht: wat zit ik hier nog te doen? Ik wilde geen vier jaar meer wachten op de volgende piek.
Ben je niet bang dat de kijkers jou nog altijd als Jenny zullen zien?
Brigitte is een heel ander karak- ter. Ze is geen hartelijke, volkse vrouw zoals Jenny. Ze is eerder koel en afstandelijk. De goede levensstandaard van haar gezin intact houden, is haar prioriteit. Zelfs al gaat dat ten koste van de band met haar kinderen Lars en Amélie. Falen of zich emotioneel opstellen, is nooit een optie. De vergelijking met Jenny gaat ook fysiek niet op: ik ben gerestyled, met mijn haren acajou gekleurd en omhoog gecoiffeerd.
Op welk personage lijk jij het meest: Jenny of Brigitte? Zonder twijfel Jenny. Ik had haar op mijzelf gebaseerd – niet zo bedoeld, maar na 21 jaar waren wij met elkaar vergroeid. Ik ben een volks madammeke van de Seefhoek. Jenny en Janine zouden zo twee vriendinnen kunnen zijn. We zijn allebei bravekes. Ik wil iedereen content stellen. Ik durf zo moeilijk nee te zeggen. Pas op, ik kan ook heel kwaad worden, echte woede-uitbarstingen hebben. Wie op mijn hart trapt, krijgt geen tweede kans. Maar met de hand op het hart kan ik zeggen: ik ben geen koele kikker à la Brigitte. Ik zie de mensen veel te graag. Heb veel goeie vrienden. Dat is de rijkdom van mijn leven.
Wanneer heb je het duidelijkst beseft dat vrienden zo belangrijk zijn? Na mijn echtscheiding (van Johny Voners in 2006, red.). Ik sloot me in het begin op. Vrienden hebben me toen uit mijn kot gelokt. Ik ging weer naar theater en cinema. Begon te schilderen. Boekte verre vakanties: Tanzania, Zanzibar, China, Hongkong, Brazilië, Jordanië, zelfs Syrië. Terwijl ik vroeger altijd dezelfde reis naar Spanje maakte. Nu weet ik dat mijn scheiding het beste is wat me kon overkomen. Die vrijheid opeens. Ik heb de afgelopen elf jaar de wereld gezien. Alhoewel ik happy ben, went het alleen zijn nooit. Ik kan thuiskomen en een potje bleiten. Ik kan nog zo’n toffe dag gehad hebben en goed gelachen hebben, maar dan zit ik hier helemaal alléén. Ik durf uitnodigingen voor feestjes te weigeren. Ik wil niet elke keer het vijfde wiel aan de wagen zijn, de enige zonder partner. Dan blijf ik liever thuis. Ik kook en eet, en kruip vroeg in mijn bed. Ik heb geen zin om alleen tv te kijken of een boek te lezen. Dat is zo confronterend. Geloof je nog in de liefde? Erin geloven is een groot woord. Erop hopen is beter geformuleerd. Ik wil nog graag één keer echt verliefd worden. Een man kunnen knuffelen in de cinema, zijn polleke vastpakken, mijn kop op zijn schouder leggen: op mijn 74ste blijf ik daarop hopen. De vraag is alleen waar ik hem ga vinden. Ik blijf weg van datingsites of -bureaus. Ik hoop hem op straat tegen te komen. In mijn fantasie bots ik op een man die vanachter de hoek komt. We kijken elkaar in de ogen en het is prijs. Op welk type val je? Op grote mannen. Zegt de vrouw die twee keer getrouwd is geweest met een kleinere man. Mijn nieuwe liefde moet een echte bourgondiër zijn, zoals ik. Ik drink graag een glaasje en eet graag, hoe meer vlees, hoe liever. Ik ben een carnivoor. Geef me dus geen vegetariër of veganist. Hij moet ook van reizen houden. En belangrijk: ik wil niet pamperen. Liever een jongere dan een oudere gast. Waarom geen vijftiger?
Da’s twintig jaar leeftijdverschil, Janine. Ik ben nog een hevig wijveke. Vol humor en levenslust. Ik denk dat ik een man kan verwennen met mijn kookkunsten. En met zo veel meer. Wat ik mis zonder partner in mijn leven – naast het gesprek – is het knuffelen en vrijen. Ik heb nog ferm veel goesting. Dat zeventigplussers het niet meer doen, is een fabeltje. Ik moet bekennen: ik ben verliefd, maar die man is getrouwd. Dat kan niet, dat mag niet, dat zal niet zijn. Het gaat om mijn Duitse jeugdliefde, die ik tien jaar geleden heb teruggevonden via een kennis die in Duitsland woont. Na zoveel decennia kletterde het weer. Alhoewel we elkaar nog niet in levenden lijve hebben teruggezien, wat ook niet zal gebeuren, voelden we allebei: hier gebeurt iets tussen ons. Toen hebben we afgesproken dat we ons verstand gingen volgen, niet ons hart. Ik wil zijn huwelijk niet kapotmaken. We sturen elkaar alleen nog een berichtje op elkaars verjaardag.
Schrik jij mannen af met je zelfverzekerde uitstraling en krachtige stem? Ik heb geen weet van mannen die bang van mij zijn (lacht). Ik ben een zotte doos, dat klopt. Janine hoor je van in Mechelen tot in Leuven lachen, zeiden ze op de set van Thuis. Ik weet ook dat ik een sterke vrouw lijk. Maar ik ben het niet. Volgens een van mijn exen ben ik bang geboren. Hij heeft gelijk. Ik ben bang van alles. Om alleen ’s avonds op straat te komen, bijvoorbeeld. Of iets van een heel andere orde: bang om zelfstandige te worden, uit vrees om niet rond te komen. Daarom heb ik altijd vaste contracten nagestreefd. Die eeuwige twijfel. Terwijl ik altijd werk had.
Hebben oudere actrices het moeilijk om te overleven in tv en theater?
Eerlijk: na Thuis dacht ik dat het gedaan was met mijn carrière. Het tegendeel is waar. Ik tour met Frank Van Erum door Vlaanderen met Het Laatste Woord. Heb eerder meegespeeld in Café Beveren, een ander theaterstuk. En deze maand komt de film Verborgen Verlangen uit, waarin ik de moeder van Roel Vanderstukken speel. Mijn agenda zit vol tot 2020. Ik ben een geluksbeest. Ik ben met pensioen en heb nog altijd werk. Ik moet bezig blijven. Stop ik, dan ga ik dood.
Wat me daarnet verbaasde: je bent carnivoor, maar ook dol op dieren.
Ik koester veel liefde voor dieren. Ik ben een kind van de Zoo. Ik kan gefascineerd kijken naar een beer, leeuw of olifant. Het zotst ben ik van olifanten. Ik heb bij de geboorte van Kai-Mook twee dagen in de Zoo geslapen, en dit jaar ben ik naar Thailand gereisd om te leven tussen olifanten. Op reis fotografeer ik koeien, maar thuis liggen ze op mijn bord. Als ik lammetjes in de wei zie en jammie zeg, krijg ik soms kwade reacties. Het is sterker dan mezelf. Ik heb op vraag van Pol Goossen, een vegetariër, een week groenten gegeten. Dat was vier dagen lekker. Maar de vijfde dag liep het water uit mijn mond. Ik móést weer vlees eten. Om de cirkel rond te maken, wil ik me bij mijn dood aan de natuur geven. De leeuwen mogen me opeten in Afrika. Mijn dochters (Ingrid, 52, en Karen, 49, red.) weten wat ze moeten doen als ik echt ziek ben: we vliegen naar Afrika en huren daar een auto om de savanne in te rijden. Daar moeten ze me achterlaten, wegrijden en niet meer omkijken.
En jouw dochters zegden zomaar: ok mama, we doen dat? Karen vindt dat horror. Maar voor mij is het dat niet. Ik heb een leven lang vlees met hopen gegeten. Maar de beesten die jij opeet, zijn dood, reageert Karen. Kan zijn, maar ik zie het anders. Bij mijn dood word ik vlees voor de leeuwen. Ik maak misschien enkele welpjes gelukkig.
Het klinkt als een filmscenario: The Lion Queen. Als ze het echt niet over hun hart krijgen, of ze ondervinden problemen met de autoriteiten, weten ze dat ze me ook gewoon in België mogen laten cremeren. Zolang ze de assen daarna maar uitstrooien in de savanne.
Wat mogen we je nog wensen? Ik heb twee prachtige dochters, vijf kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. Wat moet ik meer hebben dan zo veel onvoorwaardelijke liefde? Ik besef dat ik nog maar weinig tijd heb. Neem een meter. Dan zit ik nu aan 75 centimeter. 100 haal ik wellicht niet. Ik hoop dat er in het laatste eindje nog veel werk zit. Mooie reizen. En dan die ene grote liefde. En als het gedaan is met mij, wil ik naar mijn aards paradijs tussen de leeuwen en olifanten.
JANINE BISCHOPS Actrice ‘‘Wat ik mis zonder partner in mijn leven – naast het gesprek – is het knuffelen en vrijen. Ik heb nog ferm veel goesting. Dat 70plussers het niet meer doen, is een fabeltje.’’