Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Tilly Vetters
“Als kind van een ‘zwarte’ moest je altijd zwijgen”
“Twee jaar lang zat ik op internaat, want vader zat onschuldig gevangen en moeder moest gaan werken. Als zwarte ging je elkaar automatisch opzoeken, daarbuiten moest je zwijgen.”
De kranige Tilly Vetters (83) ziet de film van de bevrijdingsdagen nog voor zich. Vader was voor en tijdens de oorlog veldwachter in het landelijke Olen. En plots veranderde alles. “Vader had kennelijk een voorgevoel en was gevlucht naar zijn broer, pastoor in Berchem. Mijn zus en mijn oudere broer, die nadien zijn studies zou stoppen om moeder te helpen, woonden niet meer thuis. Op een ochtend was ons huis beklad met hakenkruisen, een volgende nacht ontplofte er een bom onder onze ramen en uiteindelijk kwam een meute dreigend mijn vader zoeken. Vader had zich aangegeven en werd in Herentals op een zolder opgesloten samen met enkele onderwijzers en kunstenaars uit de Kempen. Kun je begrijpen hoe emotioneel het was voor een meisje van tien toen ik hem daar zijn boterhammen moest brengen? Want eten kregen ze niet. Vader, die jongens aan valse papieren geholpen had, werd beschuldigd door mensen die hij als veldwachter ooit had beboet. Hij kreeg eerst achttien maanden, maar later eerherstel. Desondanks mocht hij zijn oude job niet hernemen. Ik moest overal zwijgen, want ik was het kind van een ‘zwarte’. Lotgenoten zochten elkaar automatisch op en gaven elkaar steun. De ramp op Pukkelpop in 2011 deed me daarover nadenken. Hartverwarmend was het hoe die jongeren begeleiding kregen. Voor ons was er niets. Hoe ga je om met een trauma als je nooit enige hulp hebt gekregen bij het verwerken?”