Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik zal geen applaus krijgen”
Peter Maes keert zaterdag voor het eerst sinds Kerstmis 2016 terug naar de Luminus Arena
Zaterdag keert Peter Maes, intussen aan de slag bij Lokeren, voor de allereerste keer sinds tweede kerstdag van vorig jaar terug naar de Luminus Arena. Met gemengde gevoelens. “Hoe ik ga reageren, weet ik niet.”
Namen noemt Peter Maes niet. “Maar er zijn in Genk zaken gebeurd die niet hadden mogen gebeuren. Eigenlijk ben ik niet afgerekend op de sportieve prestaties. Er waren mensen die vanaf dag één liever niet met mij werkten.” Dat klinkt hard, en ja, het heeft hem pijn gedaan. Maar tegelijkertijd stelt hij: “Ik heb het intussen wel een plaats kunnen geven.” Afrekenen met Genk wil Maes niet doen. Het proces maken van zijn exclub sinds zijn vertrek evenmin. Bepaalde onderwerpen zijn voor hem taboe, liggen te moeilijk. Of beter: ze zijn geen voer voor de media. Maar wie tussen de lijnen leest, weet voldoende.
Als je het globale plaatje bekijkt, welk gevoel houd je dan over aan je periode in Genk? “Globaal positief, maar het einde was in mineur. Ik heb er een fantastisch verhaal geschreven. Ik heb er echter ook de andere kant van de medaille leren kennen. Het was mijn allereerste ontslag. Het heeft me doen inzien dat je soms niet kan winnen. Als ik naar de huidige resultaten kijk, wat is dan het verschil met toen ik nog coach was? En nu is er niet de belasting van Europees voetbal. Ik had hen daar ook voor verwittigd. Maar goed, ik vind het wel mooi om te zien wat er nu aan de hand is. Men heeft geleerd: destijds werd een campagne opgezet om de trainer buiten te krijgen. Nu is een campagne opgezet om hem aan boord te houden. Ik vind dit prachtig voor collega Stuivenberg en een stap in de goede richting voor ons beroep.”
Jij vindt nog altijd dat je je verhaal in Genk niet hebt kunnen afmaken?
“Absoluut. Toen ik arriveerde, zat de club heel diep. In het volgende anderhalf jaar zijn er enorme stappen gezet. Maar niet alle omstandigheden zaten mee - jeugdige groep, zwaar programma - met als gevolg in november, december van vorig jaar een logische en voorspelde terugslag. Tijdens de winterstage hadden we dat kunnen corrigeren, hadden we die frisheid kunnen terugbrengen. Maar toen was ik er niet meer.” Je hebt nadien een aantal aanbiedingen naast je neergelegd. Bewust?
“Als ik er nu op terugkijk, zou ik sneller weer aan het werk gaan. Let wel, familiaal waren het zeven mooie maanden. Ik heb ook het huis wat kunnen opknappen. Maar in mijn hoofd wilde ik presteren. Maar dat uitstellen was, achteraf gezien, niet ideaal. De echte verwerking is er pas gekomen toen ik een nieuwe job had.”
Bij levensverzekering Roger Lambrecht. “Helemaal niks levensverzekering. Wel is het zo dat Roger Lambrecht op een bepaald ogenblik door de bomen het bos niet meer zag en dat hij bij mij is terechtgekomen. Ik ken er het huis, vond er oude waarden terug en dus heb ik toegehapt.”
Nog even over jouw ontslag: dat heeft je emotioneel geraakt. “Ik doe mijn job supergraag. Niet vanwege het materiële gewin, al is dat mooi meegenomen. Wel omdat het mijn passie is. Door dat gedwongen vertrek is gedurende zeven maanden mijn levensdoel, mijn beleving weggenomen. Maar vooral, ook mijn reputatie is voor een stuk geraakt. Want er zullen altijd mensen zijn die denken: Waar rook is, is vuur. Er zal wel iets waar zijn van al die verhalen.”
Wat voor een onthaal verwacht je zaterdag? “Ik heb me in Genk tot de laatste dag gesteund geweten door de fans. Maar ondanks mijn Limburgse roots ga ik er geen applaus krijgen. Nu, dat is normaal, ik kom er als tegenstander. Dat is een heel ander gegeven. Ik verwijs daarvoor naar mijn periode als speler. Ik stapte als keeper van Anderlecht over naar Beveren. Ik werd bij mijn terugkeer naar het Astridpark niet warm onthaald. Tot we 1-0 achter stonden. Toen werd plots mijn naam gescandeerd. Ah ja, we stonden in het krijt, dan is dat makkelijker.”