Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik blijf zingen en goede raad geven”
In 1960 ruilde Wiske, dochter van componist Jos Moerenhout, Brussel in voor Berchem. Na haar huwelijk bouwde ze een huis in de Frans Beckersstraat, waar nu De Veldekens zijn.
b
“Er woonden al veel mensen, maar nog niet zo lang. We werden dan ook makkelijk vrienden en hebben zelfs een eigen parochie opgericht. Ik kom oorspronkelijk trouwens uit die beruchte Brusselse gemeente, Sint-Jans-Molenbeek.” Veel verschil tussen Molenbeek en Berchem kan ze zich niet herinneren. “Het belangrijkste was dat ik thuis weg was en getrouwd. Al ging ik in Brussel nooit naar de markt en in Berchem wel, op het De Villegasplein. Dat was gezellig en zo leerde je mensen kennen.” Statiestraat “Mijn vader was dirigent van harmonie Apollon in de Statiestraat, een van de beste in het land. Eerder was hij een bekend dirigent in het leger (zo miste hij door een officiële plechtigheid in Nice de geboorte van Wiske, red.) en kon zo alle goede spelers van blaasinstrumenten aantrekken. In de Statiestraat heb ik ook veel mensen leren kennen. En in de kerk natuurlijk. Niet iedereen ging naar de mis, maar zij die dat wel deden kenden me. Ik was ten- slotte degene die vooraan met een stokje stond te zwaaien.” Na haar opleiding aan het Conservatorium werd ze muzieklerares in de Heilige Familie in de Jan Moorkensstraat. “En ik liet me niet doen. Ik was leerkracht, zij de leerlingen. Ze moesten stil zijn en doen wat ik vroeg.” Al kwam er ook wel eens een vraag uit de andere richting: “De meisjes stelden voor om een koor te vormen. Dat was in oktober 1967, dus precies 50 jaar geleden. En dat koor bestaat nog altijd. Mijn zoon dirigeert het nu en als ik de leden hoor zeggen dat ze allemaal vrienden zijn, dan gaat mijn neus omhoog. Dan heb ik toch iets goeds gedaan.” Ze was tot 2012 dirigent van het Parochiekoor Onze-Lieve-Vrouwe-Middelares. Het stokje heeft ze inmiddels ook daar doorgegeven, maar “ik blijf zingen en goede raad geven daar waar men het nodig heeft”.
Nieuwbouw
Ze woont nu in een nieuwbouwappartement en daar “kent niemand niemand”, zegt ze. “Ik probeer er verandering in te brengen, als was het maar door vriendelijk goeiedag te zeggen. En op den duur beantwoorden ze je groet toch wel. Hier zijn oude mensen echt op zichzelf. Maar wat verwacht je met tien verdiepingen appartementen? Als mensen ziek zijn, heb ik makkelijker contact, omdat ik ze help. We leven tenslotte niet voor onszelf, maar om er te zijn voor de anderen.”
WISKE MOERENHOUT ‘‘Ik liet me niet doen. Ik was leerkracht, zij de leerlingen. Ze moesten stil zijn en doen wat ik vroeg.’’