Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Bedankt, jullie hebben ons leven gered”
VROUW BEZOEKT TURKSE ANTWERPENAREN NA HULP BIJ ONGEVAL
Voor de deur van een rijhuis in Deurne grijpen Tineke Martens (39) uit OudTurnhout en bewoonster Gülser Yüksel (39) elkaar innig vast. “Na mijn zwaar ongeval zaterdagavond reden tientallen bestuurders door, maar deze Turkse familie is gestopt”, zegt Tineke. “Dat was zo hartverwarmend.”
Een zwaar ongeval zaterdagavond haalde het leven van Tineke Martens grondig overhoop. Als bij wonder bleef alles beperkt tot blikschade: haar Volvo XC90 is
perte totale. “Maar de hulp die wel twintig leden van een Turkse familie boden, is een les voor het leven”, zegt Tineke. “Het was zo hartverwarmend. Die mensen hebben hun eigen leven geriskeerd om ons in veiligheid te brengen en te voorkomen dat er slachtoffers zouden vallen.”
Tineke was zaterdagavond op de terugweg van een schaatswedstrijd in het WestVlaamse Gullegem, waaraan haar dochter Ans (11) en kameraadje Gilles (10) hadden deelgenomen. “Omdat het al laat was, zei ik tegen de kindjes: ‘trek je schoentjes maar uit en wikkel je op de achter- bank maar in een dekentje’. Zelf stelde ik de cruisecontrol in.”
Klapband
In De Pinte bij Gent ging het mis. “Het leek alsof de ondergrond plots ruw was geworden. ‘Mama, dit voelt niet normaal’, zei Ans. Ik drukte op de rem en onze wagen tolde drie keer om zijn as. Met de achterkant botsten we tegen de betonnen middenberm. Een klapband, zo bleek later. Daar stonden we dan haaks op de derde rijstrook, op een snelweg zonder verlichting”, vertelt Tineke. “Mijn hele lijf daverde. De airbags waren afgegaan. Maar ik zag de koplampen allemaal op ons afkomen. De auto’s scheer- den rakelings voorbij. Gelukkig waren de kinderen ongedeerd.”
“Toen ik even geen verkeer zag, liep ik met de kinderen – zonder schoenen – hand in hand naar de zijberm”, vervolgt Tineke. “Terwijl de auto’s passeerden, heb ik de politie en mijn man Frank gebeld. Plots zag ik mannen op de snelweg lopen. Hun gsm deed dienst als zaklamp. Ze keken in mijn voertuig.”
Op hetzelfde moment kwam Gülser met haar zoon Aykan (12) aangelopen. “Tineke reed twee auto’s voor ons. We hadden alles zien gebeuren. We dachten maar aan één ding: de passagiers. 600 meter verder stond mijn man stil. Hij is vervolgens achteruit over de pechstrook gereden”, zegt Gülser. “De kinderen rilden van de kou. Ik heb gesmeekt om ze mee te geven. ‘Ik zet ze warm in de auto’, zei ik.”
Verkeer regelen met gsm’s
Het Turkse gezin was op de terugweg van een trouwfeest in Waregem. Even later stopten nog vier auto’s, allemaal Turkse vrienden en familieleden. Met meer dan vijf regelden ze met de lichtjes van hun gsm het verkeer. “Uiteindelijk zetten twee vrachtwagens zich in schaar. Mijn man, schoonbroer en nonkel hebben vervolgens het vehikel in de berm geduwd”, vertelt Gülser.
Die hulpvaardigheid heeft een diepe indruk op Tineke gemaakt. “Verschillende ouders die ook van de schaatswedstrijd kwamen, hebben me nadien gezegd: ‘Ah, had ik geweten dat jij het was, dan was ik meteen gestopt’. Ik neem hen niks kwalijk”, zegt ze. “Maar ik stel wel vast dat deze Turkse mensen zonder aarzelen zijn gestopt. Ze zorgden voor ons alsof we familie waren.”
“Dit gebaar heeft mijn blik op onze samenleving gewijzigd. Bij ons in Oud-Turnhout zitten geen Turken op school. En als ik een groep Turken in Turnhout in mijn richting zie komen, stak ik vaak de straat over”, zegt Tineke. “Maar dat groepsgevoel maakt deel uit van hun cultuur.”
Duim in de mond
Om de familie te bedanken trok Tineke gisteren naar Deurne met een korf vol chocolade, wafels, koekjes en zoetigheid. Ondergetekende speelde voor taxichauffeur. “Ik moet mijn angst nog overwinnen. Voorlopig durf ik niet meer over de snelweg te rijden”, zegt Tineke.
In de deuropening vielen de vrouwen elkaar in de armen. “Ik ben zo blij dat je gezond bent. En breng de volgende keer zeker de kindjes mee”, zei Gülser. “Het cadeau was niet nodig. Wij zijn geen helden. We hebben gewoon onze plicht gedaan.”
Binnen was de tafel rijkelijk gevuld met koeken, biscuit, zoetigheden en Marokkaanse pannenkoeken. “Dat is de gewoonte bij ons”, zegt de gastvrouw. “Moslim ben je in je hart. Dat is ook de reden waarom ik nooit een hoofddoek draag.”
Eén ding wilde Tineke nog weten. Waarom stak Gülser haar duim in de kinderen hun mond? “Ik zag dat ze onrustig waren. Door enkele keren tegen hun gehemelte te drukken, ontspannen de spieren. Het werkte. Dat heb ik van mijn grootmoeder geleerd.”
TINEKE MARTENS
Slachtoffer verkeersongeval “Dit gebaar heeft mijn blik op onze samenleving gewijzigd. Vroeger stak ik de straat over als ik een groepje Turken moest kruisen.”