Requiem voor een café

S

aar stonden ze dan op straat, met een blikje bier in hun handen. De supporters van KFCO Beerschot Wilrijk die tijdens wedstrijddagen hun pinten drinken in café Stadion. Maar de kroeg op de hoek van de Atleten met de Stadionstraat is gesloten en de uitbater heeft de zak gekregen. Het café is niet rendabel, vinden de eigenaars van wat veel fans bijna liefkozend ‘het Stadionneke’ noemen. Aan de gevel hangt een enorm zwart zeil met daarop de woorden ‘RIP café Stadion’. Het hakt erin bij de vaste klanten. Sommigen komen er al sinds hun jeugd en beschouwen het café als hun tweede huiskamer. Café Stadion is een pleisterplaats voor harde en minder harde jongens en meisjes. Fans van die andere Ploeg van ’t Stad hebben het raam van het café ooit aan diggelen geslagen. Vergelding of zoiets. Het is waar: café Stadion trekt soms ruig volk aan. Ook aan de tapkast. Maar eigenlijk is iedereen er welkom. Als het bloed dat door je aderen stroomt maar paars is. Zolang je ploeg maar Beerschot heet. Café Stadion is een beetje erfgoed. Zeer lokaal en voor een kleiner publiek dan wat we doorgaans monumenten noemen, maar erfgoed is het wel. Spijtig dat het misschien definitief afgelopen is. Ook al gaat het ‘maar’ om een doodgewoon café. En zelfs al zijn er rondom het Olympisch Stadion nog veel andere kroegen waar een overwinning kan gevierd worden. Maar misschien is er nog hoop. Op momenten dat vriend en vijand dacht dat het definitief afgelopen was met Beerschot, duikt de club telkens weer op. Zij het in een iets andere jasje, maar ze zijn er nog steeds. Wie zegt dat met café Stadion niet hetzelfde gebeurt?