Ricardo Ribeiro zingt fado met de ogen dicht

Het leek wel of Portugese fado een vrouwenzaak was ge- worden. Christina Branco, Mariza, Dulce Pontes, Ana Moura en Mafalda Arnauth wierpen zich tegelijk op als de erfgenamen van de mythische Amalia Rodrigues die fado in de jaren vijftig internationaal populair maakte. In die periode kende ook Alfredo Marceneiro triomfen, maar de koning van de fado kreeg minder opvolgers, met uitzondering misschien van Camané. Sinds enkele jaren is Portugal in de ban van Ricardo Ribeiro (1981), die deze week voor het eerst te gast is in een aantal Vlaamse culturele centra. Al vanaf zijn vijftiende zong Ribeiro in de fadohuizen van Lissabon. Regisseur Carlos Saura was onder de indruk en nodigde hem in 2007 uit voor zijn film Nadien combineerde Ribeiro fado met flamenco, Braziliaanse en zelfs Arabische muziek. Maar met zijn laatste cd

(2013) vond hij helemaal zijn draai. Hoewel Ribeiro een fluwelen stem bezit, durft hij toch ongepolijst en hard te zingen. Op het podium sluit hij de ogen om zich helemaal over te geven aan de emoties. Dat is voor hem de kern van fado. “Voor mij is fado geen stijl maar spirituele muziek. Het is alles of niets, zoals bij de liefde. Een middenweg bestaat niet.”

Wat?

Wie?

Fados.

Largo da Memoria Concerten 05/12 CC Hasselt, 06/12 30cc (Leuven) 07/12 Warande (Turnhout), 08/12 De Spil (Roeselare), 10/12 Ter Vesten (Beveren) Ricardo Ribeiro, misschien wel de beste mannelijke fadozanger Achttien jaar hebben ze elkaar gemeden. Sinds 2007 delen zanger Andy McCluskey en synthesizerbolleboos Paul Humpreys opnieuw podia als Orchestral Manoeuvres in the Dark, kortweg OMD. Hun reünie beperkt zich niet tot concerten zoals dat van woensdag in De Roma. Het Britse duo, bekend van eightiesklassiekers als en

heeft met al de derde plaat sinds de reünie uit. De combinatie van

pop en stemmige electroballads knipoogt zowel naar het eigen verleden als naar lichtend voorbeeld Kraftwerk. “Wij hoorden destijds niet thuis tussen Duran Duran en Spandau Ballet”, blikt McCluskey terug. “Die groepen besteedden veel aandacht aan hun make-up, kleren en kapsels. Wij waren vooral bezeten door onze muziek. Begin ja- ren tachtig klonken onze platen ook anders dan de meeste muziek van die tijd. Net doordat ze toen in de hitlijsten al opvielen, klinken ze vandaag minder gedateerd.” Met latere hits als en

is OMD lichtvoetiger geworden. “Ons experi- mentele kantje was geleidelijk verdwenen. Hoe intens je muziek ook is, je stopt er geen oorlogen mee. Daarom moest het opeens allemaal niet zo ernstig meer zijn. Ik ben ervan overtuigd dat wij op het juiste moment de juiste mu- ziek maakten. Alleen begin jaren negentig, toen Britpop opkwam, klonk OMD hopeloos uit de mode. Dat is waarom we er toen mee zijn opgehouden.” of Arc (Maid of Orleans), arty

and Clear

Enola Gay Joan The Punishment of Luxury

So in Love, Locomotion

Talking Loud

Ricardo Ribeiro.