Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Nen dikke merci
Zwerfvuil en sluikstorten. We schreven er al kilometers papier over vol. Maar we wilden meer doen. Met een delegatie van de redactie stonden we gisteren om 9u aan ons Kaffee van Antwerpen aan de Gedempte Zuiderdokken. Doel: het zwerfvuil in de omliggende straten opruimen. We kregen de steun van enkele geëngageerde Antwerpenaars, zoals JeanPaul Meus en Paula De Brie. Ondanks de duizenden artikels die we schreven, bleef het confronterend om zo met de neus op het vuil te worden gedrukt. De honderden sigarettenpeuken gaven ons spierpijn in de onderarm. Er waren ook enkele raadsels. Op het Zuid werpen bewoners blijkbaar vooral hun laarzen gewoon op straat. Hondenbezitters ruimen de drollen van hun hond wel mooi op in een zakje, maar laten dat dan achter in de boomspiegel. De logica ontgaat ons. En de hype bij jongeren om lachgas te inhaleren, is nog niet voorbij, maken de gevonden capsules ons duidelijk. De aantallen lijken veeleer op een epidemie te wijzen. Na al deze vondsten, keken we dus niet meer op van de verweesde microgolfoven op de stoep. De opruimactie was voor velen van ons een confrontatie. En toen we daarna naar huis reden of stapten, zagen we meer vuil liggen dan ooit. Gewoon omdat we erop letten. Het deed onze bewondering voor de Antwerpenaars die elke dag de strijd aanbinden met zwerfvuil alleen maar toenemen. Daarom via deze weg, nogmaals ‘nen dikke merci’ om er ondanks alles iedere dag weer aan te beginnen.