Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Kenneth Branagh toont u de man achter de moustache
Murder on the Orient Express Van: Kenneth Branagh Met: Kenneth Branagh, Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Penelope Cruz, Judi Dench, Derek Jacobi 114 min.
Zelden heeft een acteur/regisseur de filmwereld zo stormenderhand veroverd als Kenneth Branagh in 1989 met de Shakespeare-adaptatie Henry V. Noch als acteur, noch als regisseur heeft Branagh de belofte later ingelost, maar toch is zijn spectaculaire begin niet vergeten. Toen 20th Century Fox besloot de avonturen van de beroemde Belgische detective Hercule Poirot nieuw leven in te blazen, kozen ze voor Branagh voor en achter de camera.
Agatha Christie, Poirots geestelijke moeder, is samen met Shakespeare de meest gelezen auteur aller tijden. Wie de één succesvol kan heruitvinden, kan dat misschien ook met de ander?
De keuze voor de eerste aflevering van wat een reeks wordt viel op Murder on the
Orient Express. Een gedurfde keuze, omdat veel mensen nog weten wie ‘het’ gedaan heeft – vooral dankzij de populaire versie van Sidney Lumet uit 1974. Maar ook een evidente beslissing. Je lokt geen nieuwe generaties met de moord op de koster van een dorpje in Yorkshire. Een misdaadmysterie aan boord van een luxetrein op weg van Istanboel naar Londen, ingesneeuwd in de Joego- slavische bergen, biedt meer mogelijkheden om echte cinema te maken.
De chique aankleding van de trein, de kostuums van de passagiers, maar ook het vertrek in Istanboel en het onherbergzame gebergte: het mocht een flinke duit kosten. Ook op acteurslonen werd niet bespaard. Murder on the Orient Express is een spelletje Cluedo met een resem excentrieke verdachten, en het is plezierig in de duistere Amerikaanse zakenman Johnny Depp te herkennen, in de mannenjagende weduwe Michelle Pfeiffer, in de Russische prinses Judi Dench, in de godvrezende missionaris Penelope Cruz, in de racistische professor Willem Dafoe.
Dat alles is nodig om te compenseren dat het moordmysterie ouderwets en vergezocht is, met te veel personages met geheime achtergronden. Geen mens kan deze plot in 2017 nog ernstig nemen.
Het is de portrettering van Poirot die deze vierde verfilming redt van de overbodigheid. De Belgische detective heeft in Christies boeken altijd zijn eigenaardigheden gehad, maar die bleven oppervlakkig. Branagh leert ons de man achter de moustache kennen. Zijn liefdesverdriet is een overbodige uitweiding, maar zijn obsessie met evenwicht en correctheid is verrijkend.
Poirot kan zijn twee gekookte eitjes ’s ochtends niet verorberen als ze niet precies even groot zijn, of een scheefgeknoopte stropdas zien zonder die recht te hangen. Heeft het genie autistische trekjes? Deze film voegt twijfel en emotie toe aan een personage dat onaantastbaar leek – een beetje zoals Casino Royale deed met James Bond. Branagh is na één film al de beste belichaming die Poirot ooit gekregen heeft.