Theo Francken is een zachtgekookt ei

Theo Francken is een softie. Tenminste, als je zijn beleid als staatssecretaris van Asiel en Migratie vergelijkt met zijn reputatie. Want in tegenstelling tot wat sommige van zijn politieke tegenstanders beweren, is de N-VA’er niet zo rechts als je zou vermoeden, wanneer je zijn critici bezig hoort.

Uit cijfers van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen blijkt dat de regering-Michel gemiddeld zes op de tien vluchtelingen erkent. De regeringDi Rupo erkende slechts drie op de tien vluchtelingen.

Ook in de zaak over de Soedanezen die Francken terugstuurde en waarvan nu wordt uitgezocht of ze bij hun terugkomst in Soedan werden gefolterd, is enige nuance nodig. Volgens het Europese statistiekbureau Eurostat werden in 2016 vijf Soedanezen door België teruggestuurd. Daarmee behoren we tot de Europese middenmoot. Noorwegen stuurde dertig Soedanezen terug. Zweden 35. De resultaten van Theo Franckens beleid zijn dus zeker niet hardvochtiger dan die van zijn voorgangers of buitenlandse collega’s.

Toch heeft Francken het imago van een rockster die een ‘streng maar rechtvaardig beleid’ voert. Op de nieuwjaarsreceptie van N-VA moest Bart De Wever zijn toespraak zelfs een minuutje staken. Want zodra hij iets over het asielbeleid wilde zeggen, riepen zijn leden massaal om ‘Theo!’ De keren dat Francken om een selfie werd gevraagd door een fan, waren niet te tellen.

Coalitiepartners Open Vld en CD&V nemen het volgens hen te forse communicatiebeleid van Theo Francken al langer op de korrel. Maar Francken zal zijn stijl niet aanpassen. Ten eerste omdat die forse communicatie deel uitmaakt van zijn persoonlijkheid. Ten tweede omdat hij er de verkiezingen mee wint.

Want mensen worden bedolven onder de informatie. Daarom hebben politici als Theo Francken en Bart De Wever, die in eenvoudige oneliners een ‘streng maar rechtvaardig beleid’ kunnen verkopen, een voetje voor.

Eigenlijk zou het logisch zijn dat een minister van Consumentenzaken door veel kiezers op een voetstuk wordt geplaatst, omdat een erkende asielzoeker minder aan het dagelijkse leven van de consument verandert dan een betere bescherming tegen de macht van multinationals.

Consumentenminister Kris Peeters heeft in zijn beleid bijvoorbeeld energieleveranciers verplicht om klanten het goedkoopste contract aan te bieden en dijkt ook de macht van booking.com in door hotels toe te laten om op hun eigen website goedkopere prijzen te hanteren.

Maar Peeters communiceert op een academische, statige en genuanceerde manier. Daardoor boet hij voor de emotionele kiezer aan duidelijkheid in en komt zijn sterrenstatus nog niet tot aan de knieën van die van Theo Francken.

Francken is nochtans geen betere of slechtere beleidsmaker dan Peeters. Maar populariteit heeft meer te maken met emotie dan met de daadwerkelijke inhoud van een beleid. Dat is een begrijpelijk, maar treurig feit.