Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik rij toch al niet meer verloren”
Het leven na de val: STIJN VANDENBERGH droomt nog van glorie ondanks
Een longontsteking, maar vooral een zwaar hersentrauma na een val in de Vierdaagse van Duinkerke bezorgden Stijn Vandenbergh (33) een dramatisch debuutjaar bij AG2R. Down Under wil hij een nieuwe start nemen, ondanks zijn geheugenverlies. “Ik geloof nog steeds dat ik de Ronde van Vlaanderen kan winnen.”
Eindelijk kon Stijn Vandenbergh zijn eigen kans gaan. De boomlange renner (1m99) verliet vorig seizoen Quick-Step voor AG2R, omdat hij niet meer als luxeknecht wou worden uitgespeeld voor Tom Boonen en co. “Maar door een longontsteking ging mijn voorjaar de mist in. Het najaar dan maar. Maar toen was er die val...”
Met zo’n 50 renners lagen ze tegen de grond op 9 mei in de openingsrit van de Vierdaagse van Duinkerken. “Hoe het is gebeurd? Het was in een dalend stuk, de snelheid lag vrij hoog”, vertelt Vandenbergh. “Er zal een renner iemand anders hebben aangetikt, zeker? En dan ontstaat er een domino-effect. Ik denk dat het zo gegaan is, want ik herinner mij er niks van. Ook de eerste tien dagen daarna ben ik kwijt. De dokter die mij behandelde, moest zich iedere dag weer aan mij voorstellen. Dat was nog zo slecht niet, want zo voelde die revalidatie minder lang aan dan die in werkelijkheid was. Ik heb nog steeds last van geheugenverlies, maar het zijn maar een aantal dingen die ik niet meer weet. Ook van voor mijn val. Soms zegt iemand: Weet je nog? Dan kan ik mij die bepaalde anekdote echter niet herinneren. Maar hier in Australië herken ik veel dingen, ook al is het negen jaar geleden dat ik hier ben geweest. Ach, ik maak mij geen zorgen. Ik weet ook niet wat ik vergeten ben, hé. (lacht) En ook de slechte dingen weet ik niet meer.”
Schrik
Toch reed Vandenbergh tijdens de eerste trainingen na de crash wat verloren. “Ik vroeg me soms af: Waar ben
ik nu aan het rijden? Maar dat is nu voorbij.”
Hij reed in het najaar al wat koersen, maar in Zuid-Australië is het echt een nieuwe start. “Ik geef toe: in die eerste koersen had ik schrik. Bij elk geluid dat ik hoorde, remde ik automatisch. Dat is nu al iets beter. Ik ga ook geen onnodige risico’s nemen in koersen die er niet om doen.”
Vandenbergh trainde Down Under ook met een brace. “Ik viel drie weken geleden met de mountainbike en een vriend reed over mijn rechterpols, met een peesontsteking tot gevolg.”
Het eigen geloof in zijn kunnen is er nog steeds. Na zijn val dacht hij geen moment aan stoppen. “Wielrennen is nog steeds mijn beroep en passie. Maar door die val – en toch ook een beetje de leeftijd – denk ik nu wel al meer aan het leven na de fiets. Ik denk soms: Hoe veel jaren zou ik nog fietsen? Vroeger had ik die gedachte niet. Maar ik denk ook: Ik heb geluk gehad,
ik ben aan veel erger ontsnapt. Als je ziet hoe Stig Broeckx nu nog steeds revalideert. Er waren ook Wouter Weylandt, Kristof Goddaert... Ik wil ze niet allemaal opnoemen, maar er zijn toch al veel renners van mijn generatie die nog veel meer pech hebben gekend.”
Vandenbergh is dus nog steeds renner en ondanks de moeilijke hervatting nog steeds vol ambitie bij AG2R. Hij wil ook een beschermde rol, ondanks het feit dat tijdens zijn pechseizoen ene Oliver Naesen volledig ontplofte. “Ik zal samen met Oliver in het voorjaar worden uitgespeeld in de finale. Ik zal toch wel de laatste man zijn die bij hem kan blijven. Het is zeker geen nadeel dat Oliver zo goed is geworden, integendeel. Je moet weten: bij Quick-Step heb ik toch mijn beste resultaten gereden in dienst van de kopmannen. Ik geloof er in ieder geval nog in. Ik kan dit voorjaar even sterk worden als vroeger. Ik heb een goede winter achter de rug en mijn moraal is goed.”
Racen zoals Boonen
Het is ook een beetje van moeten, want Vandenbergh is einde contract en wie zal hem – na zijn val en geheugenverlies – nog een verbintenis aanbieden als ook dit jaar tegenvalt? “Ik zal altijd wel bij een ploeg terechtkunnen, denk ik. Zeker bij een kleinere. Daar maak ik mij geen zorgen over. Het is vooral belangrijk om weer op niveau te komen, weer een goed gevoel te krijgen op de fiets. Zolang ik gezond blijf, wil ik verder koersen. Ik ga nog zeker twee jaar door. Maar ik begrijp dat een ploeg liever iemand van 23 dan van 33 een contract geeft. En stel dat ik dit jaar mindere resultaten rijd dan verwacht, dan zal ik snel de omschakeling kunnen maken om echt te knechten. Ik heb veel voldoe-
Stijn Vandenbergh “Ik geloof er nog in. Ik zal samen met Naesen uitgespeeld worden in het voorjaar.”
ning gehaald uit alle zeges van Tom Boonen. Dus ik kan mij in die rol schikken voor Oliver. En ik heb parcourskennis. Ik ken die wegen intussen weer, hoor.”
Over Boonen gesproken. Terwijl Vandenbergh afziet op de fiets, zit zijn ex-ploegmaat lekker te racen op het circuit. “Maar ik rijd ook vaak, hoor. Op kleine Franse circuits en op de Nürburgring in Duitsland. Vooral met mijn KTM X-Bow. KTM is vooral een merk van crossmotors, maar ze hebben ook één wagen. En je kan er ook op de weg mee rijden. Maar zo echt wedstrijden racen zoals Tom in Dubai? Ik wil dat proberen, maar ik weet niet of ik dat echt graag zou doen.”
Eerst dus proberen opnieuw een echte renner te worden Down Under. Zoals Alberto Contador ooit. De Spanjaard won in 2005 de koninginnenrit op Willunga Hill in zijn eerste rittenkoers nadat bij hem een hersentumor was verwijderd. Laat het een stimulans zijn voor Vandenbergh.