“Sinds de tvopnames heb ik meer vrede met de situatie”

Manon Marquet (20) uit Hove werd in 2016 aangereden op de brommer en lag twee weken in coma. “Ik heb het lang lastig gehad om de nieuwe situatie te accepteren.”

“Van het moment zelf kan ik me niks meer herinneren”, zegt Manon. “Mijn laatste herinnering vóór het ongeval is van eerder die dag. Voor mijn eerste herinneringen van na het ongeluk zijn we al ruim drie maanden later. Soms rakelt mijn familie dingen op die ik in die tussentijd heb gezegd of gedaan, en dan ben ik verbaasd om wat ik hoor. Het lijkt wel alsof ik drie maanden heb geslapen, en pas vanaf juli weer dingen heb opgepikt.”

Alles is nu anders. “De linkerhelft van mijn gezicht is verlamd. Mijn intonatie en expressie zijn verdwenen. Vroeger danste ik graag. Maar mijn hersenen sturen de signalen niet altijd meer even snel naar mijn benen, en dat is frustrerend. Je weet wat je moet doen, en toch doet je lichaam het niet.” “Mijn karakter is ook veranderd. Mijn zelfvertrouwen heeft een flinke deuk gekregen. Ik heb vaak de schuld bij mezelf gelegd. Als ik nu iets wil doen, ga ik het meestal eerst aan familie en vrienden voorleggen om te zien of het wel een goed idee is. Ik twijfel vaak.”

Aanvankelijk zat Manon in een rolstoel. “Toen ontdekte ik hoe het is om constant aangegaapt te worden. Vroeger deed ik dat bij andere mensen, en kon ik niet inschatten hoe vervelend dat is. Ook opvallend: mensen vroegen aan de personen die mijn rolstoel voortduwden hoe het met me was. Terwijl ik perfect zelf kon antwoorden.” “Die rolstoel heb ik niet meer nodig. Mensen zien niet meteen dat er iets met me aan de hand is. Ik moet vaak uitleggen waarom ik trager ben en bepaalde dingen minder goed kan.” “Als mensen vragen hebben, heb ik niet graag dat ze achter mijn rug gissen. Toen ik weer ging studeren, was er een meisje dat wou weten wat er met me aan de hand was, want het bericht deed al de ronde dat ik een hersenbloeding had gehad. Dat was een onaangename verrassing.”

Thibaut en Ken

Tot vorige zomer had Manon het lastig met de situatie. “Sinds de opnames van Taboe heb ik er meer vrede mee. Al kwetst het als mensen het label ‘gehandicapt’ op me plakken. Dat ben ik natuurlijk, maar toch… Ik kan het intussen ook beter verdragen als mensen eens een grapje maken. Aanvankelijk was ik kwaad op alles en iedereen, terwijl ik nu begin te accepteren dat dit het leven is waarmee ik het voortaan zal moeten stellen. In het begin verzette ik me er flink tegen, nu wil ik er het beste van maken.” “Thibaut, die een been kwijt raakte, en zeker Ken waren voor mij een licht aan het einde van de tunnel. Zij gaven de moed ook niet op. Ik trek me op aan hun ingesteldheid. Het probleem is dat ik niet graag hulp vraag. Ik sukkel liever eindeloos door, om aan mezelf te bewijzen dat ik alleen kan leven ondanks mijn handicap, dan hulp te vragen aan anderen.” Ondertussen studeert Manon opnieuw. “Communicatiemanagement. Dat wou ik al lang doen. Maar ik besef dat ik er tien keer harder voor zal moeten werken dan vroeger.”