“Dit jaar maak ik mijn meesterwerk”

Populairste muzikant van het moment wil gas terugnemen in 2018 (al is dat relatief)

De absolute wereldtop, heet dat. De Werchterweide verkocht hij in z’n uppie uit in nog geen uur tijd, zijn jongste album

Divide brak alle records en Taylor Swift en Eminem strikten hem voor een samenwerking. Hij heeft zelfs al een drugsverslaving achter de rug. En toch is Ed Sheeran, de rossige boy next

door, pas 26. “Als ik nu stop met platen maken, ben ik toch groot genoeg om daar de rest van mijn leven op te teren.”

“God maakte van mij een muzikant opdat ik hele dagen seks zou kunnen hebben.” Dat vertelde Ed Sheeran zelf. Ooit, in meer ongeremde tijden. Toen hij nog niet de megaster was die hij nu is en niet elke uitspraak die hij deed eindeloos bleef nagalmen. Maar ik wil toch even van hem horen hoe Gods plan intussen is uitgedraaid. Sheeran lacht. “Pretty fucking great, dankjewel.” We treffen elkaar op het hoofdkantoor van zijn label Warner in Londen. In een ‘jongenskamer’: er staat een sofa en een tv met spelconsole voor de dode momenten. En Sheeran zelf ziet er meer buurjongetje uit dan de grootste muzikant van het moment. Met zijn rode slobbertrui aan haal je je makkelijk die knul voor ogen die vroeger werd gepest met zijn warrige rode haar en bril. Maar hij vult de ruimte met zelfvertrouwen. “Ik had altijd wel iets van zelfvertrouwen, ik was alleen heel verlegen. Dus zochten de pesters mij uit. Maar als je ouder wordt

Ed Sheeran: “Ik wil dit jaar mijn meesterwerk maken.” Bovenaan: een cameo in Game of Thrones, een van de aanleidingen om Twitter vaarwel te zeggen. FOTO'S AFP, ISOPIX, PHOTO NEWS

en je neemt risico’s die keer op keer goed uitdraaien, dan groei je snel.” Hij is tegelijk ook berekender geworden, soms zelfs een tikje arrogant. Als hij geen zin heeft om uit te wijden, antwoordt hij kort met “no” of “yes”, om je daarna indringend aan te kijken en de stilte te laten wegen. Of toch wanneer de bandrecorder aan staat en de camera draait. Daarna is hij weer zo joviaal als hij eruitziet. “Ik had gisteren tvopnames en daarna zijn we gaan doorzakken. Tot 7 uur ’s ochtends geloof ik – ik weet eigenlijk niet meer hoe de nacht is geëindigd. Maar kom, we slaan er ons wel door.”

De VS, een harde noot

60.000 kaartjes, zoveel verkocht Sheeran er voor zijn optreden op de Werchter-weide komende zomer. Uitverkocht dus, in zijn uppie, en daarvoor had hij nog geen uur nodig. “Dat doet nog altijd wat met mij. Dat zoiets in Engeland lukt, tot daaraan toe. Ik ben een van hen. Maar in België? Ik zing niet eens in jullie taal.” Een beetje valse bescheidenheid, want een halve adem later schat hij zijn status beter in. “In Europa ben ik bijna zo groot als maar mogelijk is. De Verenigde Staten, dát is een harde noot om te kraken. Daar heb ik nog werk – een platina album scoren, ik zeg maar wat – al speel ik daar intussen ook voor volle stadions. En als mijn carrière vanaf hier bergaf gaat, zal dat zachtjesaan zijn. Stel dat ik geen albums meer maak, dan kan ik vermoedelijk toch blijven toeren voor de rest van mijn leven. Ik maak me dus geen zorgen.”

Drugsverslaving

Inderdaad, zorgen moet hij zich niet maken. Vandaag staat hij met Perfect voor de twaalfde week bovenaan in de Ultratop. En zijn derde full-cd ÷ (Divide), die vorig jaar verscheen, brak alle records. “Het concept van een album dood? Divide is in korte tijd vlot tien miljoen keer verkocht. Er zijn nu eenmaal platen waar je het meest van kunt genieten in z’n geheel. Omdat ze organisch zijn opgebouwd. Wel luister ik in de regel achteraf niet naar mijn eigen albums. Dan hoor ik zaken die ik beter anders had gedaan, maar je kunt er niets aan veranderen. Als je 15 bent, denk je: drink die fles likeur niet leeg, want dan ga je overgeven. Maar je doet het toch, en er is geen weg terug.” Vóór dat succesjaar, in 2016, was Sheeran nagenoeg van de wereld verdwenen. Om af te kicken van een drugsverslaving, zo bleek later. “Ik was een tijdje onzeker, en door die drugs werd alles een feest. Tot ik werd meegezogen in een spiraal. En ook: onder invloed kan ik niet werken. Ik kreeg niets meer gedaan.” Hij was bovendien bang voor de impact van het nieuws. “Ineens ontplofte dat schandaal. Ooh, nee, hij heeft cocaïne gedaan, zei iedereen. Ik zat in de put. Mijn carrière is voorbij, dacht ik. Tot de dag erna: een of andere Hollywoodactrice veroorzaakte dronken een ongeval en iedereen vloog daarop. Mijn verslaving interesseerde niemand meer.” (lacht).” In 2018 wil hij het wat rustiger aan doen. Hij zal opduiken in The Simpsons en wil een artistieke plaat maken. “Eentje waarbij de kwaliteit primeert op de verkoop, de plaat die iedereen jaren later mijn meesterwerk zal noemen. Want ik wil niet altijd hollen van de ene hit naar de volgende.” Sheeran schrijft intussen ook volop nummers voor andere artiesten, en daarover is hij verrassend eerlijk. “De liedjes voor anderen interesseren me minder. I care less. Ik kan ze makkelijk schrijven, volgens een formule, en toch betekenen ze niets voor mij. Een nummer als Strip That Down van Liam Payne… (begint te zingen) F1 type Ferrari, 6 gear speed... Dat zou ik anders zelf nooit zingen. Maar het is wel leuk: je er niets van hoeven aan te trekken hoe de tekst gaat, zolang het cool klinkt.”

Paparazzi

Het sterrendom komt ook met een ander fenomeen: paparazzi. “Ik had daar nooit echt last van. Ja, ze schreven wel eens over mijn vriendin en ik, maar dat was op een lieve manier. Een beetje als de onschuldige roddels op de speelplaats over koppeltjes.” “Maar vorig najaar brak ik ineens mijn arm. Ik reed met de fiets van een vriend en de remmen werkten beter dan ik dacht. Dat werd wereldnieuws. Belachelijk, toch? Ineens cirkelden ze als gieren om mijn huis. Elke dag, om toch maar een foto van mij in het gips te kunnen nemen. Dan word ik kwaad. Dude, dit is mijn huis. Ga weg...” Nóg een fenomeen: Twitter. Sheeran deletete vorig zomer zijn account, na alle troep die hij er over zich heen kreeg, onder meer over zijn cameo in Game of Thrones. Want voor elk van z’n fans slijpt ook iemand anders de messen. “Iedereen spreekt er in uitersten, niemand is er genuanceerd. Als iemand me daar een lul vindt, is dat op niets gebaseerd. Maar het ergerde me wel. Als we even zouden samenzitten en babbelen, en die persoon vindt me dan nog steeds een lul, dan heb ik daar vrede mee. Dat hebben ze tenminste een reden.”

‘‘Ik had altijd wel iets van zelfvertrouwen, ik was alleen heel verlegen. Dus zochten de pesters mij uit.’’ ‘‘De liedjes voor anderen interesseren me minder. Ik kan ze makkelijk schrijven, volgens een formule.’’

Vorig najaar met een gebroken arm. “Dat werd wereldnieuws. Belachelijk, toch?”