De discussie die onafwendbaar is

Twee zaken die in deze krant in het oog springen: in de Antwerpse politiek zitten we weer waar we zaten in september, toen Samen nog niet bestond. Het ene verschil is dat Jinnih Beels nu lijkt over te nemen van Tom Meeuws bij de sp.a. Uit onze enquête blijkt dat de Antwerpenaar Groen en sp.a apart zeker nog perspectieven biedt, dat Tom Meeuws het bij een meerderheid verkorven heeft en dat Bart De Wever erbovenuit blijft steken in de rubriek ‘populairste burgemeesterskandidaat’. Jinnih Beels, nota bene als niet-partijlid het gedoodverfde nieuwe boegbeeld van de socialistische partij, haalt 6% en doet daarmee al beter dan de extremen Peter Mertens en Filip Dewinter. Het worden boeiende maanden. De debatten mogen vanaf nu ook weer over inhoud gaan en dat brengt ons meteen bij een opmerkelijke uitspraak van Marc Van Peel, Antwerps schepen voor Haven en Werk en oudvoorzitter van de CD&V. Aan het slot van ons interview met hem zei hij dat hij persoonlijk voorstander is van een beperking van de werkloosheid in de tijd, al komt dat niet overeen met het standpunt van zijn partij. Van Peel voegde er dan nog de nuance aan toe “voor een beperkte doelgroep”, met name voor wie systematisch werkaanbiedingen weigert of voor wie voldoende vaardigheden heeft maar toch niet aan de slag geraakt. Maar hoe zo’n selectiviteit geregeld zou kunnen worden, is niet duidelijk. En het hoge woord – over het principe, zeg maar – was eruit. En dat terwijl een onbeperkte duur van de werkloosheid (behalve voor wie bestraft wordt) voor de CD&V nog altijd een heilig huisje is, net als voor de MR, de partijen ter linkerzijde en – uiteraard – de vakbonden. Federaal minister van Werk Kris Peeters, in Antwerpen ook kopman van de CD&V voor de lokale verkiezingen, zei een goede week geleden nog dat een beperking van de werkloosheidsuitkering niet aan de orde is.

Dit kan bij de christendemocraten nog tot interessante discussies leiden, maar de feiten dwingen iedereen ertoe zich te bezinnen over onze unieke sociale zekerheid. Zo blijft volgens de OESO de werkgelegenheidsgraad in ons land even laag als tien jaar geleden. Van de Belgen tussen 15 en 64 jaar is bij ons maar 63% aan het werk. Nederland en Duitsland halen 75%. In die landen zijn er veel meer tijdelijke, onzekere en laag betaalde banen. Dat is het dilemma: liever het harnas met degelijke jobs maar veel mensen die thuis met de handen in de schoot zitten, of een meer dynamische maar ook hardere werkorganisatie? In Antwerpen ligt de werkloosheid twee keer zo hoog als elders. 90.000 Antwerpenaren leven in een gezin waar maar 20% van de tijd gewerkt wordt. Dat zijn cijfers die schreeuwen om een debat met open vizier, binnen en buiten de CD&V.