Antwerpen leeft mee

Een week geleden vond er een enorme explosie plaats op de Paardenmarkt. Muren en meubels werden weggeblazen met een kracht die moeilijk te bevatten was. Bewoners belandden middenin het puin, wachtend op hun redders. Twee mensen waren kansloos onder de ravage. Sahil Noor Ahmad, die toevallig een vriend bezocht, en Paul Van Laerhoven, een bewoner van het pand, konden helaas niet gered worden. Totaal onverwacht en onterecht stopte het leven voor hen op een maandagavond, totaal onverwacht kwam het leven van hun vrienden en familie bruusk tot stilstand. Wie de beelden zag, kon maar moeilijk geloven dat dit Antwerpen was, onze eigen Paardenmarkt waar we graag koffie of een pintje gaan drinken, een brood halen of ons op weg naar het centrum verbazen over een nieuw ontwerp voor de openbare ruimte. Dit waren oorlogsbeelden. Geen terrorisme gelukkig, maar daarom niet minder hard. Natuurlijk had ik de foto’s in de krant en online wel gezien, maar ik moest er de volgende dag langs rijden om te beseffen dat dit echt gebeurd was. Om door te laten dringen dat de Paardenmarkt in een fractie van een seconde onherroepelijk veranderd was. Afgelopen weekend belde ik, dankzij een Afghaanse Antwerpenaar die tolkte, met de broer van Sahil Noor Ahmad. Via de Afghaanse gemeenschap in Antwerpen was hij te weten gekomen dat hun broertje gestorven was bij een ontploffing in Antwerpen, een stad waar hij niet eens woonde, in een straat die hij niet kende en bij een vriend waar hij nooit van gehoord had. Geen wonder dat hij het moeilijk kon geloven. Sinds gisteren is het stoffelijk overschot van Sahil weer thuis. De jongste van het grote gezin, die zijn land ontvlucht was omdat hij hoopte op een beter en veiliger leven in België, kwam thuis in een doodskist. Hoe ontredderd voel je je dan? Ik kan me er iets bij voorstellen, maar besef dat het niet in de buurt komt van wat zij nu doormaken. Hetzelfde geldt voor de geliefde, vrienden en familie van Paul Van Laerhoven. De man die zo graag in zijn botanische tuin in Viersel was of de wereld rondreisde om zeldzame plantensoorten te vinden, werd bedolven onder stenen. Hoe onrechtvaardig kan het leven zijn. Afscheid nemen is altijd moeilijk, maar in deze omstandigheden nog veel zwaarder. Lieve mensen, Antwerpen leeft met jullie mee.