Oud gegraai en nieuwe cultuur

D e neiging tot graaien die wel eens opduikt bij politici is opnieuw onderwerp van gesprek. Met dank aan de Brusselse vzw Gial, die de informatica van de stad Brussel beheert. Een directeur blijkt er gedurende achttien jaar voor zo’n 3 miljoen euro extra te hebben opgestreken in de vorm van consultancyvergoedingen. En de woordvoerder van de tot aftreden gedwongen burgemeester Yvan Mayeur (PS) stond er op de betaalrol. Nieuwe lijkjes uit de PS-kast. Onmiddellijk rijst de vraag hoe het ook alweer zat met de politieke vernieuwing die in heel het land die zo driftig werd ingezet na de schandalen bij de intercommunales Publifin en Publipart. Waar politici als bestuurders riante bedragen opstreken om af en toe te vergaderen en soms zelfs dat niet, goed verborgen in het buitengewoon ingewikkelde kluwen van intercommunales en aanverwante instellingen.

Het antwoord is gematigd positief. Op alle niveaus, federaal, gewestelijk, provinciaal en lokaal, zijn de zaken in beweging. Er wordt drastisch gesnoeid in het aantal postjes bij intergemeentelijke structuren en in politieke mandaten. Zo verdwijnen de OCMW-raden en ook een stuk of duizend zitjes bij intercommunales.

Politici zullen al hun mandaten en vergoedingen moeten aangeven bij het Rekenhof en al deze gegevens publiek zullen worden gemaakt. Is een Gial-schandaal dan nog mogelijk? Volgens Brecht Vermeulen (N-VA), voorzitter van de werkgroep politieke vernieuwing, wel. “Omdat het niet om een politicus gaat, maar om een directeur van een vzw die tegelijk freelance consultant was. Met ‘gewoon’ personeelsbeheer houden we ons niet bezig. Maar politici die vergoedingen opstrijken bij intercommunales die buiten proportie zijn, dat zou onmiddellijk opvallen.”

Een zekere vooruitgang dus. Al verloopt die met horten en stoten. Zo kunt u in deze krant lezen dat de strengere regeling voor het loonplafond voor parlementsleden pas zal worden ingevoerd na de volgende verkiezingen, in juni 2019. De enige die nu al inboet is Siegfried Bracke (N-VA). Andere parlementsleden met speciale functies zoals fractievoorzitter of commissievoorzitter mogen de vergoedingen daarvoor nog blijven opstrijken, ook als ze daarmee los door het loonplafond van 183.529 euro heen schieten. De extra verdiensten kunnen tot meer dan 1.500 euro bruto per maand oplopen.

Niemand geeft graag een verworven recht af. Maar de politici hebben het zichzelf aangedaan met een in de loop der jaren almaar uitdijende gulheid voor zichzelf. Dan is het jammer dat ze nu niet kordater ingrijpen en voor eens en altijd voor iedereen duidelijk maken dat er een nieuwe wind waait. De Brusselse PS heeft blijkbaar ook nog altijd nood aan lichtende voorbeelden.