FC Chemie

De kapitein heeft gesproken, voor het eerst. Of beter: de exkapitein, Dominique Monami, op wie een putsch werd gepleegd door enkele speelsters. Kunnen ze daarvoor sportieve crite ria aandragen? Neen, als enkel de resultaten tellen. Een (tennis)coach die voor het eerst sinds vijf jaar haar team weer bij de absolute wereldtop, de beste acht ter wereld, krijgt, heeft meer dan haar ding gedaan.

My way or the highway; wie het niet zint, mag vertrekken: in het voetbal gaat dat meestal zo, en heeft een coach die wint, altijd gelijk. Helaas werkt het zo niet in de Davis Cup of de Fed Cup, de ploegencompetitie in het tennis. Het valt moeilijk te rijmen om tennissers, die dag in dag uit enkel aan zichzelf denken in een individuele sport, enkele keren per jaar samen te brengen om als ploeg te spelen. Dat is net de charme van de landentenniscompetitie, als de ploeg FC Chemie wordt gesticht, als op papier slappere tennissers in het ploegbelang gaan geloven, in een sfeer komen die ze boven zichzelf doet uitstijgen en tennissers van wie ze anders keer op keer verliezen in het individuele circuit, op hun doos geven. De ultieme voldoening van elke tenniskapitein.

Nóg moeilijker is een vrouwentennisploeg kneden. Johan Van Herck, Daviscupkapitein en een optie als opvolger voor Monami, windt er geen doekjes om. Een mannenteam coachen, het ventenonderelkaargevoel, is een pak makkelijker dan een vrouwenteam. Of met de woorden van Monami: “Vier speelsters, vier verschillende handleidingen.” Dat is constant op eieren lopen, woorden wikken en wegen, diplomatie voor gevorderden.

Je kunt Monami er niet van verdenken dat ze die theorie hoe een ploeg te vormen, niet on der de knie heeft: in haar job als bedrijfscoach doet ze niet anders dan coachen van, soms verschillende en tegengestelde karakters. Je kunt Monami er ook niet van beschuldigen dat ze geen bal van tennis kent: ze was toptienspeelster, tornooidirectrice, volgde het circuit. Vrouwen of mannenploegen, de basis blijft dezelfde: zonder eerlijkheid – zeggen wat je denkt in alle openheid en niet achter de rug – en vertrouwen is een coach gedoemd om te mislukken. Het probleem: dat moet van twee kanten komen. Anders is het niet FC Chemie, wel Sporting Rotte Appel(s). Om in het chemiejargon te blijven: dat begint te gisten, te gisten, en uiteindelijk te rotten. Dat begint met één appel, en uiteindelijk is de oogst België weer bij de wereldgroep naar de vaantjes.