Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“We zijn het beu dat zowel jongeren als ouders ons aanvallen”
Personeel instellingen Broeders van Liefde slaat alarm over toenemend geweld
Het personeel van de vijf instellingen van de Broeders van Liefde gaat op 7 mei staken, om te protesteren tegen het toenemend geweld tegen opvoeders en onderwijzend personeel. Ook bij Kristus Koning en OC Clara Fey in Sint-Job-In-’t-Goor staken ze mee.
Gisteren werd al voor de vijfde keer in enkele maanden tijd actiegevoerd aan het Koninklijk Instituut in Sint-Lambrechts-Woluwe. Eerder waren er al acties in Lummen, Zwijnaarde, Roeselare en op 19 maart in Sint-Job-In-’t-Goor (Brecht). De opvoeders willen de toenemende agressie in hun instellingen, waar vaak kinderen met emotionele en gedragsstoornissen opgevangen worden, aanklagen.
Bediendevakbond LBC, die gesteund wordt door de directies van de instellingen en de inrichtende macht, gaat op 7 mei een algemene stakingsaanzegging doen voor de vijf instellingen. Dagelijks krijgen ze daar te maken met ernstige incidenten: van verbale agressie tot fysieke aanvallen, van zowel jongeren als hun ouders.
“Met minder haar naar huis”
Op de campus van het orthopedagogisch centrum en buitengewoon onderwijs van de Broeders van Liefde in Sint-Job zijn er drie scholen: in het buitengewoon basisonderwijs Sint-Rafaël volgen 103 leerlingen les, in het buitengewoon basisonderwijs Kristus Koning 214 en in het buitengeten woon secundair onderwijs Kristus Koning zitten er 435. Er is ook een internaat. In totaal werken er 397 personeelsleden.
Maatschappelijk assistent en LBC-vakbondsmilitant Marc Claessens (59), verbonden aan Kristus Koning, zag het klimaat veranderen. “Het agressieprobleem is dagelijks aanwezig. Het begint vaak met verbaal geweld, zoals schelden of geweld van jongeren onder elkaar, waarbij de begeleider tussenbeide moet komen. Soms is het geweld specifiek gericht op de begeleiders. Dat gaat van slagen tot dreigementen met een keukenmes. Het gebeurt geregeld dat collega’s met minder haar naar huis gaan dan dat ze ’s morgens zijn binnengekomen.”
“Onze directie is zeker oké in de opvang van agressieslachtoffers. Soms is het nodig om letsels te la- vaststellen door een dokter en klacht in te dienen bij de politie. Dit soort situaties zijn voor niemand leuk.”
Rugzak met miserie
Vorig jaar analyseerden de voorzieningen de situatie. “Komt het omdat de maatschappij agressiever is geworden? Ook postbodes, verpleegkundigen en spoedartsen klagen. Maar uit onze analyse blijkt dat een betere personeelsbezetting en aangepaste infrastructuur al zouden bijdragen tot een oplossing. Onze bezettingsgraad dateert nog van de jaren tachtig, terwijl de problematieken zwaarder zijn geworden. We werken met kwetsbare kinderen die vaak een rugzak van miserie meedragen. Er wordt nu meer ingezet op ambulante begeleiding, zodat het de zwaardere proble- matieken zijn die in een residentiele setting, zoals een internaat, worden opgevangen.”
Claessens wijst op nog een belangrijke achilleshiel. “Wij werken net als twintig jaar geleden nog met leefgroepen van een vijftiental kinderen, maar er worden veel individuelere trajecten verwacht. Zo verwacht men van de begeleider bijvoorbeeld dat hij mee naar de stottertherapie gaat, zodat zijn collega soms alleen instaat voor de hele leefgroep.”
Ook de infrastructuur is niet aangepast aan de nieuwe eisen. “Er wordt verwacht dat wij jongvolwassenen klaarstomen voor de maatschappij, maar hoe moeten we ze leren hoe ze een maaltijd moeten bereiden of de was sorteren, als ze geen eigen studiootje hebben?”
Marc Claessens
maatschappelijk werker
“We hebben dringend nood aan meer personeel.”