Eenzaam gestorven

Zelfs als je op een krantenredactie heel wat ellende gewend bent, word je soms even stil als je het nieuws hoort. In 2010 werd op het Kiel het lichaam aangetroffen van de 54-jarige Vietnamees Nguyen Van Kham, die al twee jaar lang dood bleek te zijn. Zijn lichaam was ondertussen gemummificeerd. Niemand had hem al die jaren blijkbaar gemist. In 2013 werd in een appartementje in de Pothoekstraat een zeventiger aangetroffen die al een tijd was overleden. De ratten waren zijn lichaam aan het opeten toen de politie er binnenviel. In Rotterdam werd in 2013 een vrouw aangetroffen die al tien jaar dood in haar appartement bleek te liggen. In Gent werd in 2016 een man gevonden die al zeker een half jaar dood was. In Brugge werden afgelopen zomer nog drie dagen na elkaar mensen dood aangetroffen die eenzaam gestorven waren en daardoor pas later ontdekt werden. En zo kan ik nog wel een paar kolommen doorgaan. De Brugse burgemeester Renaat Landuyt (sp.a) lanceerde na die drama’s in zijn stad een anti-eenzaamheidsplan. De N-VA stelde maandag in Antwerpen een soortgelijk plan voor heel Vlaanderen voor, als speerpunt voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober.

Uit onderzoek blijkt dat het aantal eenzame mensen in sommige steden of dorpen twee keer zo hoog ligt als in andere gemeenten. Het maakt dus wel degelijk verschil of buurtbewoners zich bekommeren om de mensen om hen heen. In Antwerpen bestaat er met Eenzame Uitvaart een prachtig project om mensen zonder vrienden en familie een waardig afscheid te geven met een persoonlijk gedicht. Maar het zou nog beter zijn als die eenzame mensen tijdens hun leven wat meer gezelschap zouden krijgen.