Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“De kinderen verschieten al niet meer als ik met een blauw oog thuiskom”
Jaar na brand in bekende Berlaarse brasserie tekent 29-jarige uitbaatster profcontract als bokser
De 29-jarige Joyce Van Ee uit Hulshout behoort voortaan officieel tot het selecte kransje vrouwelijke topboksers die ons landje rijk is. Ze heeft een profcontract getekend en slaat op die manier terug na een zware tegenslag. Want nog geen jaar geleden brandde Hof Ter Laar, haar brasserie in Berlaar, af. Haar grote doel is nu om ooit wereldkampioen te worden.
Een jaar geleden liep Joyce nog rond met spaghetti en garnaalkroketten in Hof Ter Laar, de kindvriendelijke brasserie die ze samen met haar partner Stefanie Gruyaert runde in Berlaar. Maar in de nacht van 28 op 29 mei 2017 sloeg het noodlot toe. Hun bekende zaak werd tot puin herleid en hun droom was weg. Snel heropenen was praktisch onmogelijk, en dus vertrokken ze noodgedwongen na amper één succesvol jaar in de horeca. Ondertussen wonen de twee in een huis in het centrum van Hulshout.
“Ik voelde in de weken na de brand dat ik een uitlaatklep nodig had. Zo kwam ik al snel bij boksen terecht. Sinds mijn zevende doe ik al aan gevechtssporten. Zo heb ik vijf amateurwereldtitels behaald in het kickboksen, en later ben ik ook nog gaan boksen. In 2013 heb ik mijn laatste wedstrijd gedaan en ben ik gestopt. Ik ging toen werken bij een ambassade en kon het niet meer combineren. Later, toen we Hof Ter Laar hadden, was er ook geen tijd om te trainen.”
“Ik ben dan enkele weken na de brand mijn boksclub in Meerhout binnengestapt, en al na die eerste training kwam ik herboren thuis. Dat was het bewijs dat ik de juiste keuze had gemaakt. Na een tweetal maanden heb ik dan meteen de Zuid-Nederlandse bokskampioenschappen gewonnen, en daarna ook het Belgisch Kampioenschap voor amateurs. Het ging heel goed en iedereen moedigde me aan om
Joyce Van Ee
‘‘Door de frustraties na die brand ben ik weer beginnen boksen, anders had het er misschien nooit meer van gekomen. Zo groeit er misschien toch nog iets goeds uit die miserie.’’
verder te gaan dan ik ooit geweest was.”
De steile opgang stelde Joyce voor een keuze: als ze nog verder wilde groeien, moest ze prof worden. “Op amateurniveau wilden nog weinig of geen vrouwen tegen mij vechten. Daarom heb ik beslist om het als prof te wagen. Noël Van Roy is naast mijn vaste trainer ook mijn manager geworden, die mijn belangen verdedigt, mee sponsors zoekt en ook tegenstanders aanbrengt die ik kan uitdagen. Mijn contract is getekend, ik ben nu officieel prof. De Belgische Boksbond heeft mijn aanvraag aanvaard.”
Amper vijf vrouwelijke profs
Ons land telt maar een vijftal vrouwelijke profboksers. “De top is heel klein. Het is mogelijk er van te leven, als je veel wint en de juiste kansen krijgt. Ik ben zeker van plan om ook in landen als de Verenigde Staten, Zweden, Denemarken en Duitsland te gaan boksen. Ik wil om de drie maanden een kamp hebben.”
“Wat mijn doel is? Ik zou graag zo snel mogelijk Belgisch Kampioen worden. En daarna wil ik stap voor stap werken richting de wereldtitel bij de lichtgewichten. Dat is moeilijk, maar niet onrealistisch, denk ik. Het zal er op aankomen om heel hard te trainen en steeds sterkere tegenstanders uit te dagen.”
“Toen ik mijn profcontract onlangs tekende, kreeg ik ook felicitaties van topboksers als Daniella Somers en Delfine Persoon. Dat was heel leuk. Hopelijk heb ik nog heel wat goeie jaren voor mij waarin ik mijn limieten kan aftasten.”
Met gezwollen neus thuis
En zo hebben ze bij Joyce thuis plots een profbokser in huis. “Ik ben alleszins heel blij dat mijn gezin volledig achter mij staat. Mijn vrouw Stefanie steekt meestal onze twee kinderen in bed als ik weer ben gaan trainen. De kinderen vinden het wel tof. Ze verschieten al niet meer als ik eens met een blauw oog of een gezwollen neus thuiskom. Ze lopen zelfs met mijn medailles door het huis.”
“De risico’s in het professionele circuit zijn wel groter. We boksen, in tegenstelling tot de amateurs, zonder helm. En iedereen probeert voor een knock-out te gaan om de sponsors te plezieren. Maar dat hoort er bij. En als ik hier in Hulshout met een blauw oog bij de beenhouwer sta, weten de meeste mensen wel hoe dat komt.”
En zo zorgde de brand voor een totaal nieuwe wending in haar leven. “Bij Hof Ter Laar amuseerde ik me ook echt, maar dit is veel intenser. Door de frustraties na die brand ben ik weer beginnen boksen, anders had het er misschien nooit meer van gekomen. Zo groeit er misschien toch nog iets goeds uit die miserie.”
Voor Joyce wordt op 30 juni een sponsorbarbecue georganiseerd om haar profcarrière te ondersteunen. Die vindt plaats in GC IJzermael in Westmeerbeek.