Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Dik in de weg
De kathedraaltoren is enkel op uitzonderlijke momenten te beklimmen, met een gids en na reservatie. Om in de lift naar de Panoramazaal van de Boerentoren te mogen stappen, moet je connecties of een dikke bankrekening hebben bij KBC. Als je dan ook niet in de wolkenkrabber werkt of bij de Antwerpse helikopterflikken, is er gelukkig nog altijd het dak van het MAS. Toplocatie voor wie de stad graag vanuit de hoogte bekijkt. Bijna altijd open. Gratis bovendien. En het zicht, 360 graden rondom, is van het soort waarvan monden durven open te vallen.
Ook die van cynische betweters die beweren het allemaal al eens gezien te hebben. Met bezoek uit het buitenland staan de roltrappen naar het negende altijd op het programma. Helaas is ons budget meestal maar net groot genoeg voor een friet in de vlak bij gelegen Frituur Falcon, iets verderop, en niet voor een culinaire tussenstop net ónder het dak. Maar dat is snel vergeten wanneer we boven de hoofden van de gasten van ’t Zilte lopen. Dan begint het wijzen. Bijna mijn hele leven ligt hieronder uitgesmeerd. Niet in al die historische monumenten of architecturale parels waarvan je er van hieruit tientallen ziet. Maar meestal in weinig opvallende gebouwen. Dáár ben ik geboren, dáár ging ik naar school, dáár deed ik mijn communie. Dáár woonde ik in de seventies en de eighties, dáár in de nineties en dáár nu. Iedereen loopt er zo voorbij, maar voor mij zijn het belangrijke plekken. Er zijn ook onnozeliteiten die ik op een of andere manier toch nooit vergeet. Dáár ben ik hard gevallen toen ik met mijn fiets in de tramsporen bleef steken, dáár heb ik als puber in de bosjes zitten roken toen niemand het mocht weten, dáár heb ik bij de scholieren een belachelijke owngoal gemaakt.
Niet dat ik dat allemaal aan die buitenlanders vertel. Voor hen wijs ik de evidente landmarks aan: de frietzakken van het justitiepaleis, de kranen van de haven, de nieuwe tribune van de Bosuil... Onlangs was ik er weer. Ik wilde het beste tot het laatste bewaren en zei trots tegen onze gasten: “We hebben sinds kort een prachtig Havenhuis, een uniek gebouw in de vorm van een diamant. Zoiets heb je nog nooit gezien.” Ik nam hen mee naar de hoek van het dak. Ik zocht. Ik zocht. Ik zocht nog wat verder. Zonder resultaat. Geen Havenhuis te zien. Tussen het MAS en het meesterwerk van Zaha Hadid staan de torens van het Kattendijkdok. Dik in de weg.