Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Wonden die niet helen
Everybody knows
Van: Asghar Farhadi
Met: Penélope Cruz, Javier Bardem 132 min.
Iraans drama met Spaanse passie: Asghar Farhadi regisseerde Penélope Cruz en Javier Bardem voor Everybody knows.
Het begint met Spaanse uitbundigheid. Penélope Cruz speelt Laura, een vrouw die met haar dochter uit Argentinië komt overgevlogen naar haar geboortedorp in Spanje om een huwelijk bij te wonen.
Daar treft ze haar oude vlam Paco, gespeeld door Javier Bardem, haar filmliefde sinds Jamón, jamón en haar echtgenoot sinds 2010. Zo veel vreugde, zo veel kleur: dit is niet wat je verwacht in een film van Asghar Farhadi (The salesman, A separation). Het is best gedurfd hoe de Iraanse meester in relatiedrama’s voorzichtig zijn stijl openbreekt om de Spaanse extraverte emoties samen met de zon binnen te laten. Het moet de schuld zijn van José Luis Alcaine, de favoriete chef fotografie van Pedro Almodóvar sinds diens begin met Mujeres
al borde de un ataque de nervios.
Zoektocht
Ook in Farhadi’s film staat een vrouw op de rand van een zenuwinzinking. De film kantelt immers wanneer Laura’s dochter plots verdwenen blijkt. De bezorgde moeder start een zoektocht, geholpen door Paco. Hoe dieper ze graven naar clues, hoe viezer de modder die uit het verleden naar boven komt. Niet dat het echt geheimen zijn, zo blijkt al uit de titel: iedereen weet ervan, maar iedereen zwijgt. Mensen praten liever over geld dan over gebroken harten.
Klikken en kraken
Everybody knows heeft momenten waarin Farhadi’s plot klikt, maar ook waarin die kraakt. Er gaat ontegensprekelijk iets verloren in de vertaling van zodra hij Iran verlaat voor een buitenlands avontuur – zie ook zijn Franse uitstapje Le passé.
Maar een mindere Farhadi, is nog altijd een sterke film. Een die dieper snijdt dan de soms melodramatische wendingen laten vermoeden. Zo is het, net als altijd bij hem, ook een film over sociale klasse. De oude opa wiens traplift halverwege blijft steken: in een beeld wordt gevat dat het oude geld zijn drive kwijt is. De sociale ladder mist ook enkele treden.
Tweemaal won Farhadi de Oscar voor Beste Buitenlandse film, maar dit is zijn toegankelijkste. Het scenario helt soms over naar een soap of krimi. Voor Farhadi-fans is het moeilijk om enige teleurstelling te onderdrukken. Maar deze film kan ook een eerste instap zijn voor wie minder vertrouwd is met zijn oeuvre.
Tot slot: het doet ook deugd om Penélope Cruz eindelijk nog eens in topvorm bezig te zien. Dat was bijna tien jaar geleden.