Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De knorries knorren niet meer
Ceres
Van: Janet Van den Brand
Met: Koen Brouwer en Sven Boonman 73 min.
Dit portret van vier boerenkinderen ziet er zo scherp uit dat je er hooikoorts van krijgt.
Het is beslist het kijken waard: het gezicht van een boerenzoontje van een jaar of twaalf terwijl zijn vader een gepluimde haan demonteert. Een mengeling van fascinatie en afschuw, de gewenning heeft nog niet afgestompt. “Toen ik zes of zeven was, was ik er voor het eerst bij.”
De Nederlandse regisseuse Janet Van den Brand leerde het vak aan Belgische filmscholen.
Voor haar eerste, lange documentaire trok ze naar Zeeland. Ceres – godin van de oogst – is een nodeloos Latijnse titel voor een aards portret van vier kinderen op afgelegen boerderijen. Drie jongens en een meisje, van wie die laatste met bijna evenveel nagellak als schapen.
De vraag: zullen ze de boerderij overnemen? De ene ziet de toekomst al rooskleuriger dan de andere. “Mijn zusje heeft niet veel interesse in de boerderij. Daar ben ik wel blij om.”
Zonderlingen
Op het ritme van de seizoenen wordt het een documentaire met meer poëtische impressies dan feitelijkheden. Dat levert een mooi portret op van kinderen die tegenwoordig als zonderlingen worden gezien, te beginnen op school.
Helaas snijdt het niet veel dieper dan dat, waardoor het eerder de indruk wekt van een docu voor tv. Het Vlaamse productiehuis Diplodokus bracht eerder al de reeksen Slijk en Asfalt naar Canvas.
De prachtige fotografie maakt veel goed – zo scherp dat je er hooikoorts van krijgt. Het mooist is nog het jongetje dat zijn varkens insmeert met zonnecrème. Tot de slachtbank roept. “Ik mis mijn knorries wel, want het hok is leeg en ik moet er steeds aan denken. Ik heb er een half jaar voor gezorgd en dan gaan ze opeens weg.”