Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik red geen honden, zij hebben mij gered”
Nancy Bertels ving voor SHIN al 61 Spaanse asielhonden op
“Zonder die honden, zat ik nu aan de antidepressiva. Ik red geen honden, maar die honden hebben mij gered, zeg ik altijd.” Nancy Bertels (54) uit Deurne is opvanggezin voor SHIN (Spaanse Honden In Nood). In zes jaar tijd ving ze al 61 honden op.
Wie angst heeft voor honden, kan beter buiten blijven bij Nancy en haar man. In hun klein rijhuis – met verrassend grote achtertuin – komen direct een paar kwispelende viervoeters afgerend. Floor, een kruising Franse bulldog, springt enthousiast over een tuinstoel, terwijl Spaanse waterhond Coque overtuigd is dat er hondensnoepjes in mijn broekzak zitten. Hij duwt zijn natte snoet in mijn kruis. “En dan heb je nog geluk dat we onze zoon op wandeling hebben gestuurd met onze Ozie, ook een kruising Franse bulldog. Zijn bijnaam in het Spaanse asiel – waar hij werd gedumpt – luidde niet voor niets Stoemper.”
Naast haar drie eigen honden die ze via SHIN uit Spanje adopteerde, heeft Nancy ook bijna het hele jaar rond opvanghonden onder haar hoede. “Je kan niet alle honden van de wereld redden, wel de wereld van eentje”, luidt het credo van de Vlaamse Fabienne Paques, die achttien jaar geleden tot de dood veroordeelde honden uit Spaanse asielen naar ons land begon te halen. Elke maand vindt SHIN nu voor 107 Spaanse honden een nieuwe thuis in België en Nederland. De provincie Antwerpen is daarbij koploper. Vrijwilligers zoals Nancy Bertels, die de honden na hun overbrenging eerst in België opvangen en socialiseren, vormen hierin een onmisbare schakel.
“Ik ben altijd een hondenvriend geweest”, vertelt Nancy. “Mijn eerste hondje dat ik als kind kreeg, was een teckeltje van de Vogelenmarkt. Zes jaar geleden ben ik als opvanggezin gestart. We hadden zelf toen al via SHIN een witte Engelse bulldog geadopteerd, Cocos, die vorig jaar jammer genoeg overleden is.
Toen Cocos twee jaar bij Nancy was, werd ze ziek. “Twee lage rugoperaties, twee nekoperaties en dan ook nog eens borstkanker: allemaal in anderhalf jaar tijd. Ik heb zwaar reuma. De hormoontherapie voor mijn borstkanker werkte de reumasymptomen nog in de hand. Van een fulltime werkende vrouw die haar job als kinderverzorgster doodgraag deed, werd ik ineens pijnpatiënte. Werken zat er niet meer in.”
Nancy voelde zich wegzakken in een depressie. Ondanks haar beperkingen, wou ze graag vrijwilligerswerk doen. “Ik dacht meteen aan iets met honden.” Dus werd Nancy opvanggezin voor SHIN. “Sommige honden blijven twee weken, andere drie maanden. Onze limiet voor eigen honden hebben we op drie gelegd, anders is er geen plaats meer voor opvanghonden. SHIN neemt in de adoptiecontracten altijd op dat de honden opnieuw naar SHIN moeten komen, als je er niet meer voor kan zorgen. Zo was Nino geadopteerd als pup via SHIN aan Belgische mensen, maar is hij door een scheiding na vier jaar nu opnieuw afgestaan. In afwachting van een nieuwe thuis, verblijft hij bij ons. Nino revalideert ook nog van een operatie, zijn kruisbanden bleken gescheurd toen hij hier kwam, maar het gaat al veel beter. ”
Opvanggezinnen hebben het niet makkelijk. “Soms zijn de honden nog niet zindelijk of bijten ze van alles kapot. Vaak zijn ze angstig, omdat ze een vreselijke voorgeschiedenis hebben. Toch vind ik het nog altijd erg als ze vertrekken, ondanks dat ze in een goed adoptiegezin terechtkomen. Ik stop de dag dat ik dat niet meer voel, want het is normaal dat je die dieren graag gaat zien.”
Van sommige van haar ex-opvanghonden krijgt Nancy nog geregeld foto’s doorgemaild. “De hond die me het meest bijblijft, is de Duitse herder Merina. Graatmager, doodsbang en panisch voor mannen. Twee maanden heeft ze hier gezeten, zonder veel vooruitgang. Die raakt nooit geplaatst, vreesde ik. Maar toen belde een Franstalig lesbisch koppel. Ze moesten van heel ver komen. Die ene vrouw zette zich op haar poep op ons gazon en bleef met engelengeduld wachten tot Merina als een bang musje schuchter achter een struik vandaan kwam. Ze hebben haar gepakt en het is allemaal goed gekomen.”
Nog iets dat Nancy altijd zal bijblijven, was de negentigjarige dame uit Vlaams-Brabant die met haar zoon naar een elfjarig Spaans straathondje kwam kijken. “Het leken eenvoudige mensen. Haar jack russel was overleden en de zoon beloofde het hondje op te vangen mocht zijn moeder iets overkomen. Toen onze lokale vrijwilligster voor de overdracht eerst op huisbezoek ging bij de dame, schrok ze zich een bult. De negentigjarige bleek een edelvrouw die in een geklasseerd kasteel op een enorm landgoed woonde. Dat oud straathondje is letterlijk van de Spaanse hel naar de zevende hemel gegaan!”
Gudrun Briat, SHIN vrijwilliger: “Nancy is een engel. Ze verzorgde al 61 Spaanse opvanghonden.”