Gazet van Antwerpen Stad en Rand
(Ook) jonge Han Solo heeft charisma voor twee
Nieuwe spin-off van ‘Star Wars’ zal ook niet-fans bekoren
Wie was Han Solo voor hij solo ging? Dat vertelt
Solo: A Star Wars Story
met humor, vaart en een revolutionaire robot.
Tussen de Franse vakbondsfilm En Guerre en een Koreaans drama was de rode loper woensdag op het 71ste filmfestival van Cannes even voor Chewbacca en de
zijnen. Solo: A Star Wars Story ging er – uiteraard buiten competitie – in première.
De vraag was: zou de jonge acteur Alden Ehrenreich in de voetsporen kunnen treden van Harrison Ford als Han Solo? De held van de Star Wars-films is dan
misschien wel Luke Skywalker, maar het is toch Han Solo die het hart van de kijker veroverde met zijn charme, zijn bluf en zijn talent om zichzelf in de problemen te brengen. En Han Solo was Harrison Ford. Punt.
Maar Ford is intussen 75 en Disney beseft dat het niet lang meer kan teren op de acteurs die de filmreeks tot een kassucces maakten. Maar the show must go on en de Star Wars-films lossen elkaar in alsmaar hoger tempo af. Dus was er verjonging nodig.
Reusachtige worm
Om het publiek te laten kennismaken met de nieuwe Han Solo werd een film uitgedacht die zijn jeugdjaren zou vertellen. Een mooi beeld voor het doorgeven van de fakkel: het scenario is een samenwerking tussen Jonathan Kasdan en zijn vader Lawrence Kasdan, de scenarist van The Empire Strikes Back, Return
of the Jedi en The Force Awakens.
Uit drieduizend acteurs werd gekozen voor Alden Ehrenreich, die al schitterde als de zingende cowboy in Hail, Caesar! van de Coens. Af en toe lijkt het alsof Ehrenreich iets van Ford lijkt te kanaliseren, zoals wanneer hij schalks in de camera kijkt. Net als Ford blijft hij in alle omstandigheden stiekem toch een cowboy, pistoolriem losjes om de heupen – Star Wars is immers een ruimtewestern. Maar bovenal doet hij zijn eigen ding en heeft hij – net als zijn voorganger – charisma voor twee.
Solo: A Star Wars Story windt er geen doekjes om: na 5 minuten al kust Han zijn liefje Qi’ra (Emilia Clarke). De kalverliefjes proberen te ontsnappen uit de klauwen van een reusachtige worm, maar alleen Han slaagt daarin. Hij zweert om zijn jeugdliefde ooit terug te vinden en te bevrijden.
Bevrijding aller droids
Wat doet een man met een gebroken hart? Hij gaat bij het leger. Drie jaar later staat Han te midden van een modderig slagveld dat zo uit de Eerste Wereldoorlog komt – niet alleen omdat er een vierarmig figuurtje rondbaggert dat een Ardennian wordt genoemd. Han sluit zich aan bij het bonte team van kapitein Beckett, een Woody Harrelson in topvorm. Ondertussen leert hij ook zijn harige compagnon Chewbacca kennen, de wollige Wookiee die later niet meer van zijn zijde wijkt. Hoe dat gebeurt, mag een van de grote verrassingen van deze film blijven.
Een ander plezier van deze film zijn de uitzinnige personages in de achtergrond, zoals een Grace Jones-achtige zangeres die een duetje zingt met een veelarmige kwal. In de vaak gehate Star Wars-prequels waren die gekke creaturen vaak het mikpunt van spot, maar in deze film vormen ze net het plezier. Zie ook de robot L3, die gelooft in de liefde en uit is op de bevrijding aller droids.
Laserschietpartijen
Dat deze film daar wel mee wegkomt, is omdat er minder op het spel staat. Voor een keer niet dat gewichtige Yoda-gefilosofeer en het redden van het universum, maar gewoon de ontstaansgeschiedenis van een smokkelaar. Wat een vreugde wanneer hij voor het eerst met de Millennium Falcon vliegt, op de tonen van John Williams. En bovenal is er de humor, waarin je mogelijk toch nog een vleugje van het oorspronkelijke regisseursduo Phil Lord en Christopher Miller kan herkennen.
Die twee verlieten de opnames wegens “creatieve verschillen”: de regisseurs van de komedies The Lego
Movie en 21 Jump Street hadden er – logisch – een komische film van gemaakt. Hun vervanger, Ron Howard (Cocoon, The Da Vinci Code), gooide 70% van hun werk in de vuilnisbak en klaarde de klus verder zelf.
Vooral in het tweede deel van de film volgen de achtervolgingen en laserschietpartijen zich nogal obligaat op, maar daar zul je de fans nooit over horen klagen. Wat zeldzamer is, is dat deze film ook voor anderen genoeg plezierige momenten heeft. Een prettig stuk entertainment. JEROEN STRUYS