Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Therapie na de roes
Al lang probeert Florence Welch de dramatiek van haar muziek wat terug te schroeven. Maar voor ze het goed besefte, werden de grote gebaren het keurmerk van een jonge vrouw die plots tot headliner van grote festivals was uitgegroeid. Met de single die aan High as Hope voorafging, leek er weinig veranderd. In Hunger, een confessionele en confronterende song die thema’s als anorexie en zelfverwaarlozing exploreerde, was de oude Florence nog steeds dichtbij. Achteraf bekeken diende hij om de luisteraar voorzichtig naar High as Hope te leiden, dan toch haar meest ingetogen album. Echt klein zal Florence Welch nooit klinken. Haar stem is zelfs als ze fluistert zo’n krachtig instrument, dat zelfs de meest introverte liedjes hard binnenkomen. En platenhuis Universal zou wel gek zijn de kip met de gouden eieren te slachten. Dus gaat ook opener June naar een krachtige apotheose, en gaan pompende drums, strijkers en hoge stemmen crescendo in South London Forever. Al hoor je die typische Florence-touch in alle songs, High as Hope is desondanks een dapper album, een evenwichtsoefening van een artieste die door op veilig te spelen nog decennialang gebeiteld zou zitten. In interviews vertelt de 31-jarige hoe ze uit een roes ontwaakte, haar leven overschouwde en zichzelf niet meer vond, hoe ze besliste drank en drugs af te zweren. Met die wetenschap gaat High as Hope een beetje klinken als de tussenstand van een reeks therapeutische sessies waarvan het einde nog niet in zicht is. Geen nood: de afgelopen tien jaar heeft deze zangeres zo’n snaar geraakt dat haar publiek haar met plezier zal volgen tijdens dat proces.