We zijn Belg en pas daarna Vlaming

De Belgische vlag is nu al enkele weken de koning van het straatbeeld. Daarmee bewijst voetbal zijn unieke kracht om mensen te verenigen in een feeststemming. Zal deze opstoot van een eenheidsgevoel blijven als het wereldkampioenschap voorbij is? Het antwoord luidt wellicht neen, maar het kan in mindere mate wel weer de kop opsteken bij andere gelegenheden. Want de Vlaming voelt zich wel degelijk verbonden met Waalse en Brusselse successen.

Loïc Nottet en Blanche, die respectievelijk in 2015 en in 2017 België hebben vertegenwoordigd op het Eurovisiesongfestival, kregen ook in Vlaanderen veel aandacht. De Waal Eden Hazard is een van de grootste voetbalsterren in Vlaanderen. Tennislegende Justine Henin is in Vlaanderen even bekend als in Wallonië. En uit een peiling van VRT Nieuws en De Standaard bleek dit voorjaar dat premier Charles Michel de populairste politicus in Vlaanderen is. Hij verslaat daarmee Theo Francken en Hilde Crevits.

Uit sociologisch onderzoek blijkt ook dat de meeste Vlamingen zeggen dat ze Belg zijn, als iemand in het buitenland naar hun nationaliteit informeert. Er is dus wel degelijk een permanent Belgiëgevoel bij Vlamingen en het succes van de Rode Duivels is daar maar een van de vele uitingen van. De gemiddelde Vlaming houdt veel meer van België dan de partij van Bart De Wever graag zou hebben. In de peilingen voor de federale verkiezingen van volgend jaar haalt N-VA bijna 30% van de stemmen. Maar dat komt niet door de communautaire agenda van de partij. N-VA is in de eerste plaats uitgegroeid tot een rechtse partij die de migratie wil beperken, het veiligheidsgevoel wil vergroten en de werkende mensen wil belonen. Daar wint ze stemmen mee. Met een vurig debat over nog meer bevoegdheden voor Vlaanderen spreekt ze veel minder mensen aan. De partij laat de communautaire agenda dus niet alleen in de koelkast omdat ze er geen tweederdemeerderheid voor vindt in het parlement. Ze doet dat vooral omdat de gemiddelde Vlaming er niet van wakker ligt.

Dat betekent niet dat er geen communautaire verschillen zijn. Uit een recente studie van KU Leuven blijkt dat Vlaanderen jaarlijks nog steeds bijna 7 miljard euro per jaar naar Franstalig België overschrijft. En het valt ook niet te ontkennen dat Vlaanderen politiek vooral rechts stemt, terwijl Wallonië links is georiënteerd.

Maar wat ons verenigt, blijkt in het dagelijkse buikgevoel van de gemiddelde Belg nog steeds veel sterker dan wat ons verdeelt.