Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Stille genieters v luide roepers
Kroatië of Engeland: wie stunt zich tot in de finale?
Heeft u de afgelopen dagen de term ‘Dolzaim kuci’ al eens horen vallen? Neen? Wij ook niet, want de Kroatische tegenhanger van het Engelse overenthousiasme ‘It’s coming home’ bestaat gewoon niet. Terwijl de Kroaten genieten van het behaalde succes, lijkt het alsof Engeland de wereldtitel al twee wedstrijden te pakken heeft. De stille jongen van de klas versus de schreeuwlelijk. Woensdag strijden ze tegen elkaar om een plekje in de finale.
Het Kroatische feestgedruis lijkt best wel wat op dat van België: foto’s van pleinen vol mensen, online artikeltjes waarbij gelegenheidssupporters uitgelegd krijgen hoe dat voetbal nu precies werkt, politieke prominenten die opduiken in de tribunes – wij hadden de koning, zij een in rood-wit dambordformaat gehulde presidenten – en de lokale muziekheld – Tom Waes heet in Kroatië Stoka ft. LayZ – die er met Mijn Kroatië een nationaal hitje heeft naar de normen van
Dva Vodka. Nu, hun hitje is wel leuker. Er horen zelfs gepersonaliseerde T-shirts bij. Geen slechte tip voor het EK 2020.
Kroatië beleeft dit WK in een roes. Het besef dat hun gouden generatie, met speerpunten Luka Modric en Ivan Rakitic, de helden die derde werden in 1998 – onder aanvoering van spits en huidig bondsvoorzitter Davor Suker – hebben geëvenaard, werkt rustgevend. De Kroaten begonnen indrukwekkend aan dit wereldkampioenschap, met naast de openingszege tegen Nigeria vooral de klinkende 0-3-overwinning tegen grootmacht Argentinië.
Meteen werden ze door velen gebombardeerd tot een grote outsider voor de wereldtitel. Maar na de groepsfase slabakte het spel. Tegen Denemarken toonden ze weinig, tegen het op papier mindere Rusland lagen ze zelfs grotendeels onder. Twee keer moest Kroatië zich redden via de strafschoppen. Dat was geen ploeg meer overkomen sinds het WK 1990.
Maar nu de halve finale bereikt werd, valt er een last van de schouders van de Kroaten. De gouden generatie heeft haar doel bereikt. “De steun vanuit ons land is ongelooflijk”, verklaarde Rakitic. “Voor iedereen.” In een land waar sterspeler Modric door het eigen
volk wordt uitgespuwd wegens vermeende meineed in een corruptiezaak, wil dat wel zeggen.
“Leuk jullie te zien, Engeland!”
Het maakt van de Kroaten dankbare halvefinalisten. “Natuurlijk willen we verder in dit WK, maar ik kan wel toegeven dat we in deze zware tijd geluk hebben gehad”, toonde bondscoach Zlatko Dalic zich eerlijk na de match tegen Rusland. “We hebben de match niet gecontroleerd, het was niet goed”, was Modric zelfs streng. “Maar het is een heerlijk gevoel om nu een halvefinalist te zijn.”
Sportske Novosti, de grootste sportkrant van het land, verwoordde het na de zege tegen Rusland perfect op zijn voorpagina: “Engeland, leuk jullie weer eens te zien.” Winnen, verliezen: alles mag. Zolang er maar genoten wordt.
U en de rest van de niet-Angelsaksische wereld hebben een memo gemist. Engeland is géén wereldkampioen. Nog niet, tenminste. Want al wie The Three Lions een warm hart toedraagt, weet nu al dat het niet meer kan mislopen. De ploeg heeft met uitgekiende stilstaande fasen een uitermate effectief wapen in handen, topschutter Harry Kane scoort alles wat hij aanraakt, kranten spreken nu al van Semi Gods en de supporters hebben hun vocabularium teruggebracht tot It’s
coming home. It’s coming wát? Home, dat is Engeland. En It’s, dat is het voetbal. De Engelsen zien zichzelf terecht als de bakermat van het voetbal, maar dromen, smeken en treuren tot in het oneindige van en over een nieuwe wereldtitel sinds 1966, het gezegende jaar dat de Engelsen op eigen grondgebied hun enige WKtriomf ooit mochten beleven, zij het met een héél klein beetje hulp van de toenmalige scheidsrechters.
Nu de Engelsen voor het eerst sinds het WK 1990 nog eens de halve finales van een wereldkampioenschap hebben bereikt, is de natie alvast niet meer te houden. Supporters, analisten, media:
Football’s coming home is voor iedereen de leuze, vrolijk gebracht op de melodie van Britpopartiesten The Lightning Seeds en komiek David Baddiel, die voor het EK 1996 het gelijknamige nummer Three Lions (Football’s coming home) uitbrachten.
Van Ikea tot erotisch tv-kanaal
Het hele land zingt die gouwe ouwe mee. Op sociale media duiken er filmpjes op van supporters in alle geuren en kleuren die onder het mom van de nakende thuiskomst van het voetbal allerlei gekke stoten uithalen. Van fans die al zingend de Ikea bestormen – Zweden was in de kwartfinale hun voorlopig laatste slachtoffer – om de boel daar weinig smaakvol op stelten te zetten, tot een enkeling die inbelt op een erotisch kanaal en weinig dubbelzinnig tegen de dame van dienst
“It’s coming… it’s coming… IT’S COMING!”
schreeuwt, om uit te monden in de klassieker van 1996.
Een heel andere definitie van weinig smaakvol. Nu ja, u kunt het niet zo gek bedenken: in zegezeker Engeland doet men het. Wat gaat dat geven als ze er daadwerkelijk in slagen de wereldbeker opnieuw thuis te brengen?