Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Maradona zal altijd een bedrieger zijn”
Peter Shilton heeft Diego Maradona zijn ‘Hand van God’ nooit vergeven
Peter Shilton stond van 1970 tot 1990 in doel bij ‘The
Three Lions’ en is nog tot in lengten van jaren Engels recordinternational. Hij heeft het wereldrecord wedstrijden met inzet (1.378) en de meeste
clean sheets op een WK (tien). Maar toch herinnert iedereen zich hem voor dat ene onwaarschijnlijke moment in Mexico City: de dag dat ‘God’ Argentinië eigenhandig naar de halve finale tegen België had gebracht.
“Hij heeft er zich nog altijd niet overheen gezet”, had een Engelse collega me gewaarschuwd. “Hij en Terry Butcher. Die twee zullen het Diego Maradona nooit vergeven.”
“Het” gebeurt in de zomer van 1986. Terwijl de Rode Duivels een bibliotheek vol vaderlandse geschiedenis schrijven, is de rest van de wereld in de ban van een andere wedstrijd. Engeland Argentinië in de kwartfinales van het WK. Een rechtstreeks duel tussen landen die vier jaar eerder de Falklandoorlog hadden uitgevochten. Een krachtmeting tussen de ploeg van WK-topschutter Gary Lineker en de grootste ster, Diego Maradona. Maar vooral de wedstrijd waarin de twee meest memorabele WK-doelpunten aller tijden - officieel gestemd door een internationale expertenjury - in een tijdspanne van vijf minuten vallen.
De tweede goal wordt algemeen beschouwd als het strafste individuele doelpunt aller tijden. Diego Maradona pikt de bal mee op de eigen helft en dribbelt in tien seconden voorbije vijf Engelse verdedigers plus de doelman. Eén verdediger dribbelt hij twee keer dat was Terry Butcher. De doelman die dag in het Aztekenstadion was Peter Shilton.
Vijf minuten voor zijn mooiste had Maradona zijn lélijkste goal ooit gemaakt. De Engelse middenvelder Steve Hodge onderschepte een bal verkeerd en Peter Shilton moest uit zijn doel rennen om de bal weg te boksen. Maradona - twintig centimeter kleiner dan Shilton - was intussen doorgerend en duwde de bal met de hand in doel. De Tunesische scheidsrechter Ali Bin Nasser had niets in de smiezen. Na afloop verklaarde de matchwinnaar doodleuk dat hij “een beetje met het hoofd van Maradona en een beetje met de hand van God had gescoord”.
Woest op de lijnrechter
“Maradona was een valsspelende kleine duivel”, zet Shilton de toon. “Hij was waarschijnlijk de beste speler die ooit tegen mij heeft gescoord. Maar hij deed het door vals te spelen. En niet alleen dat, achteraf maakte hij het erger door te weigeren zich te excuseren en door er jarenlang op te teren. Dat is hetgeen ik hem echt kwalijk neem. Het bedrog in de wedstrijd neem ik vooral de scheidsrechter kwalijk.”
Tot voor kort was Shilton vooral op de lijnrechter boos. “Tot ik een interview las met zijn vrouw. Ze vertelde dat die fout zijn leven had geruïneerd. Zijn vrienden wilden niet meer met hem spreken en hij raakte depressief. Bleek dat hij onschuldig was, want de scheidsrechter had hem vooraf gezegd dat hij alle grote beslissingen zou nemen. Als je de beelden terugziet, zie je het. De lijnrechter wil vlaggen, maar houdt zich in omdat de scheidsrechter naar de middenstip wijst. Ik was destijds woedend op hem omdat hij zijn verantwoordelijkheid niet wilde nemen. Het was een bizarre situatie. Typisch voor de pech die we hadden in die match. Er werd niet gefloten voor een fout op Glenn Hoddle vooraleer Maradona aan zijn dribbel begon voor de tweede goal. En in de slotfase springt Gary Lineker om de gelijkmaker binnen te koppen, maar hij wordt geduwd waardoor de bal net naast het doel verdwijnt.”
“De scheidsrechter heeft ons in de steek gelaten in die wedstrijd. Achteraf zag ik een foto waarop te zien was hoe de scheidsrechter Maradona een knuffel gaf. Hij had zich op zijn minst uit respect voor Engeland niet op zulke foto’s mogen laten betrappen. Die foto vatte het voor mij samen: de scheidsrechter was een grap.”
Peter Shilton neemt een pauze. We zitten in een tot hotel omgebouwd klooster in Colchester, op een uur rijden van Londen. Buiten op het terras drinkt zijn vrouw Steph een tas koffie. Ze zijn sinds een jaar getrouwd en Steph regelt de zaken van haar man. Na het interview vertelt ze een bijzonder verhaal over Maradona. Een Ierse bookmaker had geprobeerd hem naar Londen te halen voor een historische ontmoeting met Shilton. Maradona zou zich na 32 jaar excuseren voor zijn handsgoal en zowel Maradona als Shilton zouden er een ferm bedrag voor ontvangen. Shilton aanvaardde “op voorwaarde dat de verontschuldigingen oprecht waren”. Maar
Pluisje stuurde doodleuk zijn kat en Shilton kon fluiten naar zijn gage. “Als de VAR toen had bestaan, was die goal natuurlijk niet gevallen”, zeggen we om de pauze te doorbreken. Shilton knikt. “Idem voor Frank Lampard in 2006. De bal was duidelijk over de lijn. Manuel Neuer had het gezien, maar speelde door. Ook dat is bedriegen. Maar ik begrijp dat een keeper in die fase gewoon doorspeelt. Dat is dus anders dan Maradona.”
In 1986 was Peter Shilton 36 jaar en bezig aan zijn tweede WK. Zijn eerste WK had dat van 1974 in West-Duitsland moeten zijn. Maar in de beslissende kwalificatiewedstrijd tegen Polen ging Shilton in de fout. Aan de overkant speelde de Poolse doelman Jan Tomaszewski, later bij Beerschot, de wedstrijd van zijn leven. Polen speelde 1-1 gelijk in Wembley en Engeland bleef thuis.
Record na record
Toch zou er nog een late beloning volgen voor het onrecht van ’86. In Italië 1990 - Shilton was intussen 40 - bereikte Engeland voor het eerst sinds 1966 de halve finales. Engeland ging tussen hangen en wurgen door het tornooi en had geluk nodig met de goal van David Platt tegen België, maar kwam in de halve finale dicht bij de winst tegen de latere wereldkampioen West-Duitsland. Uiteindelijk faalden Stuart Pearce en Chris Waddle in de strafschoppenreeks en klopten alle Duitsers Peter Shilton.
“Blijkbaar had Franz Beckenbauer (toen Duits bondscoach, red.) tegen al zijn spelers gezegd waar ze hun penalty moesten zetten: links of rechts. Ik weet niet of het waar was, maar het zou typisch voor Beckenbauer geweest zijn. Op die manier nam hij de druk weg bij de penaltynemers.”
“Ik had een theorie waarbij ik zo lang mogelijk bleef staan. Als er een raket in de hoek ging, kon ik er niks meer aan doen. Maar normaal gezien zijn er in een reeks van vijf penalty’s wel enkele ballen iets minder getrapt. Die pro-
beerde ik dus tegen te houden. Helaas waren alle vier de Duitse penalty’s perfect geplaatst. De Duitse keeper Bodo Illgner redde er maar één die recht op hem af kwam, die van Stuart Pearce. De andere, van Chris Waddle, ging gewoon over.”
Het zou het begin worden van een penaltytrauma van de Engelsen dat nog verergerd zou worden door de afloop van het EK ’96 penaltymisser van Gareth Southgate in de halve finale - en pas bezworen werd met de strafschoppenreeks tegen Colombia op dit WK. De enige troost voor Shilton was dat hij aan de halve finale van 1990 een wereldrecord overhield: dat van oudste kapitein in een WK-wedstrijd. 40 jaar en 292 dagen. “Ik heb ook het record voor de meeste clean sheets op een WK (10 op 17, gedeeld met Fabien Barthez, red.) En als Maradona me niet bedrogen had, had ik ook het record voor minste tegengoals in die wedstrijden (9
in de plaats van 10, red.).”
Zijn records, daar spreekt Peter Shilton graag over. Hij staat in het
Guinness Book of Records voor meeste officiële wedstrijden (1.378) en meeste Engelse competitiewedstrijden (1.005). Hij is ook Engels recordinternational met 125 caps. “Ik had net als Gianluigi Buffon tot 175 caps kunnen raken, maar mijn goeie vriend en kamergenoot Ray Clemence (al even legendarische doelman van Liverpool en Tottenham, red.) was drie jaar de nummer één en kreeg zestig caps. Toch ben ik heel trots op mijn 125 caps. Dat record houdt al meer dan 25 jaar stand.”
Wayne Rooney kwam in de buurt met 119, maar wordt niet langer opgeroepen. De enige andere die Shilton kan bedreigen is Joe Hart, maar die was op zijn 31e na 75 interlands plots international af. “Rooney was kapitein op het EK en speelde een slechte match tegen IJsland en een slecht tornooi. Het was het moment om te stoppen, maar hij wilde doorgaan om mijn record te breken. Zijn dagen als spits waren voorbij, dus hij wilde op het middenveld spelen. Maar hij is simpelweg geen middenvelder. Dat kon hij niet. Joe Hart daarentegen schrijf ik nog niet af. Zijn periodes in Italië en bij West Ham waren niet goed. Maar wie weet wat er gebeurt als hij nog een goeie ploeg vindt? Voor de rest zie ik niemand die de volgende vijf of zes jaar mijn record kan breken.”
Lachen met Jean-Marie
We keuvelen nog over de Belgische keepers - waarbij hij vooral een boontje heeft voor Jean-Marie Pfaff. “Hij was excentriek. Ik was met vakantie in Florida en speelde voor het goede doel een wedstrijd tussen een wereldselectie en New York Cosmos. Ik speelde de eerste helft en Jean-Marie de tweede. Onze centrale verdedigers waren Franz Beckenbauer en Ruud Krol. Tijdens de tweede helft zit ik in de tribune en zie ik het publiek plots lachen en roepen. Bleek dat terwijl de wereldselectie aan het aanvallen was, Jean-Marie uit zijn goal was gelopen, dertig, veertig meter achter doel, om een praatje te slaan met de cheerleaders. Bij een tegenaanval spurtte hij terug en was hij net op tijd om de voorzet te plukken. Dat was typisch Jean-Marie.
He’s a real character en een uitstekende keeper.”
We nemen afscheid. Peter Shilton is kleiner dan we ons hem als kind herinnerden, maar zijn stevige handdruk verraadt wat voor keeper hij was. “Dat schot van Scifo”, zegt hij nog. “Daar had ik me echt op miskeken. Ik was ervan overtuigd dat die bal naast zou gaan, maar plots zwenkte hij naar binnen en botste die tegen de paal. Ja, jullie hebben pech gehad tegen ons in 1990. Maar wij hadden pech in 1986.”
Het lijkt een faire deal, maar terug naar huis in de taxi denk ik er nog even over na. Ik denk dat we ons toch weer hebben laten rollen door die Engelsen.