Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Onze bazen hebben zelfs onze paspoorten afgenomen”
Actievoerders die tijdlang kraan in Hove bezetten, hopen woensdag achterstallig loon te krijgen
“Ik leef nu alleen nog voor deze jongens”, zegt Mohammed Bak, zaakvoerder van de Italiaanse firma M&M, die de bouwvakkers een job in België bezorgde. “Zelf ben ik alles kwijt. Mijn geld, mijn huis in Italië, mijn toekomst. Ik heb écht niets meer.”
Mohammed Bak was ook de man die na uren onderhandelen tussen de hoofdaannemer, de vakbonden en de actievoerders deze laatsten ertoe kon overhalen de hoge kraan op een bouwwerf in Hove waarin ze zich hadden verschanst, te verlaten.
“Het ging hun niet alleen om dat achterstallige geld. Ze voelden dat ze het laatste restant van hun waardigheid hadden verloren en dat was er te veel aan. Er moest gewoon iets gebeuren. Ik hoop dat de acht jongens die ik naar hier heb gebracht, woensdag effectief ook hun geld zullen krijgen. Alles bij elkaar gaat het om een som van 55.000 euro, die over hen zal worden verdeeld. Voor de vijf anderen wordt hopelijk via de vakbond een regeling getroffen. Persoonlijk heb ik aan heel deze affaire tussen de 25.000 en 30.000 euro verloren. Voor mij is dit einde verhaal. Ik heb in Italië niets meer te zoeken.”
Opvanghuis in Lint
“Wij werden niet alleen niet betaald, we werden als beesten behandeld”, vertelt Mohammed Abdelaziz, in het opvanghuis dat de gemeente Lint de dertien arbeiders ter beschikking heeft gesteld.
“We werden door de Brusselse onderaannemer naar een huis in Zaventem gebracht, waar we in erbarmelijke omstandigheiden onze plan moesten trekken. De elektriciteit werkte er meer niet dan wel. We konden ons niet fatsoenlijk wassen, het huis was niet verwarmd en overal lag er rommel. Echt mensonterend!”
Paspoort afgepakt
“Maar dat is nog lang niet alles”, mengt Mohammed Awad zich in het gesprek, nadat hij eerst een reeks foto’s van het huis in Zaventem heeft getoond. “Van zodra ze in Brussel over onze actie hoorden, hebben ze al onze spullen buitengekieperd, maar niet vooraleer ze zich alle daar aanwezige paspoorten en andere identificatiepapieren hadden toegeëigend. De meesten van ons hebben gelukkig een foto van hun papieren in hun gsm zitten. Maar er is ons al verteld dat het minstens veertig dagen kan duren voor we eventuele nieuwe documenten in ons bezit zullen hebben. Wat moeten wij in die tussentijd doen?”
“Dit is nieuwe informatie voor mij”, zegt de Lintse burgemeester Harry De Brabandere (N-VA), die de arbeiders even een hart onder de riem komt steken met de boodschap dat ze tot woensdag mogen blijven en dat ze nog een extra zakcentje krijgen. “Hier moet ik de politie zo snel mogelijk van op de hoogte brengen, zodat zij een proces-verbaal kunnen opstellen. Dit zijn bijzonder laakbare praktijken. Je houdt het eigenlijk niet voor mogelijk dat zulke situaties in 2018 nog bestaan. Dat het daar in Brussel niet honderd procent pluis was, dat had ik al van bij de start begrepen. Toen ik hun vrijdagavond vroeg of ze eventueel terug naar Brussel wilden, zag ik de angst in hun ogen. Dat hoofdstuk leek toen al definitief afgesloten. In overleg met het Rode Kruis Hove/Lint en het OCMW hebben we dan besloten dat ze tijdelijk in ons doorgaanshuis in Lint-centrum mochten verblijven. Daar hadden ze allemaal hun eigen slaapplaats, konden ze een douche nemen en kregen ze een voedzame maaltijd. Opvallend waren hierbij de spontane giften van enkele Lintenaars, die na een telefoontje van het Rode Kruis met ondergoed, bovenkleding en verzorgingsproducten kwamen afgezakt. De dankbaarheid van deze jongens sprak boekdelen.“
Italië
Intussen is ook de Lintse onderwijsen jeugdschepen Alice Bruno gearriveerd. Zij spreekt vloeiend Italiaans en krijgt een stortvloed van vragen en verzuchtingen over zich heen. Wat gaat er gebeuren met de vijf jongens die momenteel geen identiteitspapieren hebben? Moeten zij hier blijven? Waar kunnen zij terecht? Hoe moet het nu verder? Veel vragen, maar voorlopig nog niet al te veel antwoorden.
Voor acht van de dertien arbeiders is het intussen een uitgemaakte zaak. Van zodra zij hun geld hebben, trekken zij terug naar Italië. Omdat hun gezin er zit, omdat ze er een woning heb- ben of zicht hebben op een andere job. Voor de anderen, net als voor Mohammed Awad, liggen de kaarten anders. Zij hopen dat ze hier in België kunnen blijven en hier aan werk zullen geraken. Al beseffen zij ook dat er dan eerst werk moet gemaakt worden van de juiste documenten en/of verblijfsvergunningen.
Burgemeester De Brabandere ziet voor sommigen onder hen wel problemen. “Over wie niet over de juiste papieren beschikt, zal de dienst Vreemdelingenzaken zich moeten ontfermen. Vandaag heeft het Egyptische consulaat voor de eerste keer contact gehad met onze politiezone Hekla. Zij wilden weten wat nu juist de band van deze groep met Egypte was. Misschien kunnen zij mee voor de nodige oplossingen zorgen”, aldus nog burgemeester De Brabandere, die bij het naar buitengaan met veel respect en dankbaarheid wordt overladen.
Harry De Brabandere Burgemeester Lint
‘‘Toen ik over Brussel begon, zag ik de angst in hun ogen. ’’
Smeekbede
Aan het eind van het gesprek trekt Mohammed Bak ons nog even aan de mouw. Net buiten de voordeur vraagt hij me of ik bij de burgemeester geen goed woordje voor hem kan doen. “Ik ben stikkapot. Ik ben echt alles kwijt. Wat we uit de brand kunnen slepen, gaat integraal naar mijn werkvolk. Voor mezelf schiet er niets meer over. Mijn bruggen zijn verbrand. Misschien kan de burgemeester wel een tijdelijk adres voor me regelen, zodat ik een beetje op mijn plooi kan komen. Van zodra ik kan, betaal ik alles terug. Wat denk je?”, kijkt hij me haast smekend aan, voor hij naar zijn makkers terugsjokt.