De tijd van rondjes draaien is voorbij

Het moest er ooit van komen, maar het is al met al nog snel gegaan: Jinnih Beels heeft zich een partijkaart van de sp.a aangeschaft, de partij waarvoor ze in Antwerpen de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen trok. Vóór de verkiezingen had ze die niet omdat ze absoluut als gewone burger aan het politieke bedrijf wilde participeren, nu heeft ze die wel omdat ze aan haar partijgenoten wil tonen dat ze hen niet in de steek laat. Het klinkt sympathiek, en wellicht meent ze het nog ook, maar achteraf bekeken vraag je je toch af waarom dat hele gedoe nu nodig was. Eigenlijk heeft Beels vooral bewezen dat als onafhankelijke aan politiek doen onmogelijk is.

Maar goed, ze is nu dus volbloed sp.a’ster en ze vloog er gisteren als kersvers partijlid meteen stevig in. Het water tussen sp.a en N-VA is heel diep, liet ze vanop de Boekenbeurs weten, en het kan bijna niet anders of haar partij belandt in januari in de oppositie. Ongetwijfeld is dat water ontzettend diep, maar dergelijke uitspraken horen ook bij het politieke spel. Het is duidelijk dat Beels de druk op De Wever opvoert, en dat doet ook die andere linkse partij die de burgemeester eventueel aan een meerderheid kan helpen. Groen-lijsttrekker Wouter Van Besien, voorzitter Meyrem Almaci en Kristof Calvo hamerden er dit weekend nog eens op dat de bal nu in het kamp van De Wever ligt. En ze hebben gelijk. Als de burgemeester de oorlog met links in Antwerpen echt wil beëindigen, zal hij toegevingen moeten doen. En het wordt nu stilaan tijd dat alle kandidaatbestuurders te weten komen welke dat eventueel zullen zijn. Bart De Wever zal in de herfstvakantie zijn formatienota opstellen. Als die klaar is, weten de andere partijen waar ze aan toe zijn. Dan haken ze af of ze praten en zoeken naar compromissen. Vanaf nu zijn de coalitiebesprekingen voor niemand nog vrijblijvend. De tijd van informeren en rondjes draaien is voorbij, het wordt werken aan de toekomst van de stad.

Maar met de verkiezingen van mei 2019 zo dichtbij, valt te vrezen dat er veel meer onderhandeld zal worden uit partijbelang dan voor het belang van de stad. Een goed compromis kan een zegen zijn voor Antwerpen, maar een vloek voor deze of gene partij. Wie het echt goed voorheeft met de stad, moet zijn handen durven vuilmaken, moet zijn partij ook al eens op de tweede plaats stellen en kiezen voor de stad. Helaas weten we uit ervaring dat weinig politici dat durven.