Gazet van Antwerpen Stad en Rand
BOEKEN | CD’s | DVD’s | GAMES
SINGER-SONGWRITER Even weg POP POP The Beatles
BOUDEWIJN DE GROOT & THE DUTCH EAGLES ★★★èè
Wat heeft Boudewijn de Groot ons bij de neus genomen. Enkele jaren geleden kondigde de Nederlander aan dat hij het rustiger aan wilde doen, vandaag is hij drukker dan ooit. Na zijn recentste soloplaat volgden twee albums met Vreemde Kostgangers Hennie Vrienden en George Kooymans, nu is er Even weg met The Dutch Eagles. Die groepsnaam is niet gelogen: deze Nederlandse coverband kreeg alle details van country en americana in de vingers door het verzameld werk van The Eagles en aanverwanten na te spelen. Het zijn niet de genres waarmee Boudewijn de Groot bekend werd, maar ze gaan hem goed af. Het leeuwendeel van dit album schreef hij samen met Eagles-lid Jaco van der Steen. En – zoals zijn bijdragen aan Vreemde Kostgangers – klinken ook deze liedjes alsof de kleinkunstheld bevrijding gevonden heeft. Eindelijk lijkt hij zich niet meer te bekommeren om vergelijkingen met de klassieke liedjesteksten van Lennaert Nijgh en ontpopt hij zich tot een scherp observator, die de kleine én grote wereld in één blik vangt in zinnetjes als “Het leven lijkt goed in Niemandsdorp, maar alleen als je er bent geboren”. Het lijkt oneerbiedig, iemand als Boudewijn de Groot een laatbloeier noemen, maar mogen we even? We horen nog van deze 74-jarige. HOOVERPHONIC THE BEATLES ★★★★★
Beatles-fans zijn het over veel eens, maar zelden over de vraag wat het beste album aller tijden is. In die strijd neemt de ‘dubbele witte’ een sprong vooruit. Met dank aan een opfrisbeurt door Giles Martin, die – in tegenstelling tot pa George, de vaste Beatles-producer – wél dol is op het meest losgeslagen album van The Fab Four.
In 1968 stonden de Beatles op losse schroeven, wil de legende. Er waren ruzies, creatieve impasses, John was met die rare Yoko komen aandraven, toeren deden ze niet meer. En welke richting kan een groep nog uit na een bom als Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, dat in 1967 verscheen? Een heruitgave van The White Album – de bijnaam werd pas later verzonnen voor een titelloos dubbelalbum – schaaft dat beeld bij. Wie doorheen de meest gulle, zeven cd’s tellende versie ploegt, hoort in de vele studio-outtakes géén strijd, wel een camaraderie die experimenten toeliet.
Stond er deze keer maar wat bij: ‘vijfde Beatle’ en producer George Martin. Die had meer dan ooit zijn stempel kunnen drukken op het met geluidsexperimenten gevulde Sgt. Pepper’s, maar pleitte nu vergeefs tegen een dubbelalbum. Daarvoor was de ideeënstroom te onstuitbaar, de goesting te groot. Uiteindelijk zou de dubbelaar dertig liedjes tellen, het meest diverse pakket uit de loopbaan van The Beatles. The White Album werd stuurloos en overweldigend, een album zonder concept, zonder strakke lijn, zonder titel zelfs. Plots mocht bij The Beatles alles: onnozel (Piggies), intiem (Blackbird), bluesy (Yer Blues), avant-garde (Revolution 9), loeihard (Helter Skelter).
Vijftig jaar na de release vergroot Giles Martin, zoals hij dat ook al deed bij Sgt. Pepper’s, bepaalde details lichtjes uit, wat voor een frisse luisterervaring zorgt en in de extra tracks voor aangename verrassingen. Of dit het allerbeste Beatles-album is, laten we open. Dat John, Paul, George en Ringo nooit zo’n krachtige vuist voor creatieve vrijheid maakten, staat wél buiten kijf.
Dat Hooverphonic alweer een nieuwe zangeres heeft? De nieuwswaarde daarvan is beginnen tanen toen we stopten met tellen. Dat de Vlaams-Brabantse Luka Cruysberghs amper 17 is en door Alex Callier werd ontdekt in The Voice van Vlaanderen, haalde dan wel de ‘boekskes’, ons interesseert vooral de vraag of ze kan zingen. Het nieuwe Hooverphonic-album beantwoordt die vraag met een volmondig ‘yes’. We verwachten geen problemen wanneer ze live Mad About You, Sometimes, Amalfi, Eden of dat dozijn andere klassiekers moet brengen. Alleen krijgt de nieuwkomer wat te weinig kansen om dat rijtje aan te dikken op Looking for Stars. De beste songs kent u al. Het weelderige Romantic is typisch Hooverphonic, met John Barry-referenties en de ‘twang’ van Raymond Geerts’ gitaar. En het lekkere Uptight knipoogt met zijn titel naar Motown, maar is een funky song met een Nile Rodgers-geluid. Ook Horrible Person – dat stoeit met de onschuldige uitstraling van de jonge zangeres – zit goed. Maar elders merk je dat de triphop-invloeden vandaag minder catchy songs opleveren, terwijl de titelsong klinkt als een volgende hit maar ook als een Coldplay-outtake die wacht tot een dj er een EDM-sausje over giet. En dat is niet Luka Cruysberghs’ schuld.
Een haarband heeft Mark Knopfler al lang niet meer nodig, en de tijd dat er vuur leek te slaan uit zijn gitaar, is ver voorbij. Toch behield de gewezen voorman van Dire Straits een trouw publiek, dat samen met hem gezapig ouder wordt. We bedoelen dat niet neerbuigend: Knopflers solo-werk straalt een gevoel van onthaasting uit dat de uitvinding van dat woord wellicht voorafgaat. Knopfler wil geen ‘sultan of swing’ meer zijn, maar sprokkelt verhalen in zijn verleden en observaties van mensen om zich heen, om die dan ongehaast in een kleedje van folk, country en jazz te verpakken. “I do everything slow”, zingt de man vol zelfkennis op Slow Learner, een van de veertien songs op een album dat de spanning onderhuids houdt in details: de elektro-intro van het catchy Good on You Son, de bluesgitaar in Just a Boy Away From Home, de funk in Nobody Does That, de Jacques Brel-ondertoon van When You Leave, de latin-vibe van Heavy Up. Vuurwerk? Niet altijd, maar wél meer variatie dan je eerst denkt. En ons gaat hij niet meer liggen hebben. Al twintig jaar zeuren we bij elk Mark Knopfler-album om meer ‘drive’, om wat later toch weer helemaal voor de bijl te gaan. Deze keer zetten we dat vierde sterretje er alvast bij.