Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Fluiten naar vrouwen? Dat durven we niet meer!”
Op bezoek op de meest mannelijke plaats van Antwerpen: de bouwwerf
Jurgen Van Haveren (47)
‘‘In mijn 28-jarige carrière heb ik maar één vrouw geweten op de werf: ze was metser.’’
Allemaal bijnamen
Zo’n zeventig landen vierden gisteren de internationale Dag van de Man. Uw krant zette zijn bouwvakkershelm op en ging naar de meest mannelijke plaats op aarde: de bouwwerf.
“Internationale mannendag? We zouden verlof moeten krijgen!” Op de werf van Van Laere, dat bedrijventerrein Campus West op de Antwerpse Linkeroever optrekt, verslikken ze zich bijna in hun koffie. Het is 9u ’s ochtends en de bouwvakkers hebben pauze om iets te eten, te drinken en op te warmen. Niet onterecht. Ze staan hier al van 7u ’s ochtends in temperaturen die maar net boven het vriespunt uitkomen.
Mannenjob
“Het is koud, ja”, zegt Marc De Cauwer uit Haasdonk, 48, meestergast en al 29 jaar in het vak. “Maar hier valt het nog mee. Ik heb al gevoelstemperaturen van 18 graden onder nul gehad. En om de een of andere reden is dat steevast op een werf in Brussel. Alsof het daar altijd veel kouder is dan in de rest van België.”
“Schrijf maar op dat we vaak in weer en wind staan. En dat de job van bouwvakker een echte mannenjob is”, pikt bekister Bjorn Capoen uit Burcht in. Bjorn is 37 en zit al zestien jaar in de bouw. “Het is niet meer zoals vroeger, dat een werf stilgelegd wordt als de temperaturen te extreem zijn. We moeten ons wapenen: extra vesten, veel soep en warme dranken doen veel.”
Vriend met mes
Ook niet meer zoals vroeger: het fluiten naar vrouwen. “Zwijg stil”, zegt Marc. “Dat mag niet meer en dat durven we ook niet meer. Misschien maar goed ook. Ik heb het meegemaakt in Molenbeek: een chauffeur floot naar een meisje dat voorbijkwam en vijf minuten later stond haar vriend met een mes te zwaaien. Die chauffeur is moeten gaan lopen!”
Op de werf van Van Laere, die sinds februari dit jaar in de steigers staat, werken alleen mannen. Als vrouwen al in de bouw zitten, doen ze vooral bureauwerk. “In mijn 28-jarige carrière heb ik er maar eentje geweten op de werf zelf: ze was metser”, zegt Jurgen Van Haveren (47).
Durfal
Jurgen is de opperman van de werf. “Ik durf altijd net iets meer”, zegt hij. Of hij ooit iets meegemaakt heeft? “Een collega in onderaanneming stond op een stelling om aan een dak te werken. De plank kantelde en hij viel dertig meter naar beneden.”
Het wordt even stil in de ruimte waar de mannen hun boterhammen eten. “Maar of ik voor de rest iets meegemaakt heb?”, trekt Jurgen het gesprek weer op gang. “Op stap geweest met hem daar, zie. Daar ben ik lang niet goed van geweest.”
“Hem daar” is Steven Cant, een 45-jarige bouwvakker uit Beveren die zichzelf allroundman noemt. Maar niemand noemt Cant eigenlijk bij zijn naam. Cant is Jackson. “Omdat ik muziek van Michael Jackson playback”, zegt hij. “Mannen op een werf geven elkaar allemaal bijnamen. Al jaren. Jurgen is de jap. Omdat hij jappen eet, van die zwarte snoep. Die kale daar is de gabber. En die ginder is de platte. Omdat hij als een paling overal door geraakt.”
“Vroeger zaten we zelfs met een Zwitser”, zegt durfal Jurgen. “Omdat hij altijd zo zat was als een Zwitser.”
De bouwvakkers zeggen er wel bij dat samen pinten pakken zoals vroeger er niet meer in zit. “We zitten met trackingsoftware in onze camionettes”, zegt Marc. “Dat zou opvallen. Bovendien is het gevaarlijk. Nee, dat drinken houden we voor andere momenten.”