Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Beerschot Wilrijk houdt na spannend slot 3 punten thuis
Oplossing voor Roger (87) en Vera (84) uit Kontich: na jaar apart eindelijk herenigd onder één dak
Na een huwelijk van zestig jaar met weinig of geen nachten apart, werden Vera en Roger vorig jaar in oktober noodgedwongen uit elkaar getrokken. Vera werd hulpbehoevend en verblijft nu in een woonzorgcentrum waar geen plaats is voor Roger. Nu hebben de twee een oplossing gevonden en kunnen ze na maanden van eenzame nachten opnieuw samenwonen.
Roger (87) wandelt dagelijks om 8.30u van zijn serviceflat een paar honderd meter verder naar woonzorgcentrum De Hazelaar
in Kontich. Daar bezoekt hij zijn vrouw Vera (84). Om 19u, net na het avondeten, wordt Roger terug naar huis gestuurd. Zo gaat het al een paar maanden. Na een ernstige val uit bed werd Vera opgenomen in De Hazelaar. “Een kamer voor twee personen was niet beschikbaar, dus bleef ik in de serviceflat wonen”, vertelt Roger. “Ik spendeer al mijn dagen bij Vera in het woonzorgcentrum, maar dat is niet hetzelfde als samenwonen. Ik voel me hier een bezoeker. ’s Avonds moet ik alleen naar huis en kijk ik nog wat tv, ik teken of lees een boek. Meestal ga ik vroeg slapen, zodat ik de volgende dag op tijd kan vertrekken naar Vera.”
“Uitzonderlijk heb ik het gedaan gekregen dat ik samen met Vera
’s avonds samen op de kamer mag eten, maar daarrond gelden strenge regels, die de verzorgers op een papier aan de deur hebben geplakt. Ook al eten we twee keer per dag samen, het voelt niet hetzelfde. Vooral de nachten zijn eenzaam. Een echtpaar slaapt samen. Ook al is er niet meer zoveel intimiteit in onze relatie als vroeger, we willen toch de nachten samen doorbrengen.”
Wachtlijst
Vera ligt in bed tijdens het interview. “Alleen kan ze het bed niet meer uit, ook wandelen kan ze niet meer zelfstandig sinds de val. Dat leert ze wel opnieuw met hulp van een kinesist. We hebben dus veel hulp en verzorging nodig. Een serviceflat is geen optie meer voor ons.”
Al maandenlang zoeken hun kinderen naar een oplossing om hen weer samen te krijgen.
“Ik zette mijn ouders meteen op de wachtlijst in verschillende woonzorgcentra die dubbele kamers hebben en betaalbaar zijn. Het heeft tot nu geduurd vooraleer er ergens plaats was”, legt dochter Leentje uit. “Veel woonzorgcentra beseffen niet hoe belangrijk het is om een koppel samen te houden. Eigenlijk zou elk rusthuis tweepersoonskamers moeten voorzien. Nu mensen langer leven, willen ook steeds meer koppels samen opgenomen worden.” Leentje vond uiteindelijk plaats in De Vaeren in Reet en zegde de kamer in De Hazelaar op. “Daar klonk het dat ze nu misschien
wel gaan nadenken over het inrichten van tweepersoonskamers.” Handen vasthouden
Leentje
Dochter Roger en Vera
‘‘Woonzorgcentra beseffen niet hoe belangrijk het is om een koppel samen te houden.’’
In De Vaeren komt deze week nog een grote kamer vrij voor twee personen. “Nu betaal ik ongeveer veertig euro per dag voor de serviceflat inclusief kosten en zestig euro voor het woonzorgcentrum. In Reet betalen we honderd euro per nacht voor ons twee. Dat komt ongeveer op hetzelfde neer. Nu doe ik de was en de plas nog zelf, daar wordt dat voor ons gedaan. Dat is mooi meegenomen. De Vaeren stelt twee eenpersoonsbedden beschikbaar, maar die komen vlak naast elkaar te staan. Zo kunnen we elkaars hand ’s nachts toch opnieuw vastnemen en eindelijk weer een echt echtpaar zijn”, glundert Roger, die vol liefde praat over zijn vrouw. “Ons huwelijk verloopt al zestig jaar zonder dalen. De liefde verandert wel. Ik vergelijk het graag met een rivier die van een berg dondert. In het begin is het een hevige stroom, maar daarna dijt de rivier uit tot een sereen en kalm water. De hartstocht is misschien weg, maar de liefde blijft.”
Vera heeft vanuit haar bed niet veel toe te voegen aan de uitleg van haar man. Ze hoort niet meer zo goed en is nog herstellende van een ziekte vorige week. Wel steekt ze met een veelzeggende glimlach haar duim omhoog.