Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Verraden door een stukje plakband
Godfried ‘Ronny’ Claes (51) staat terecht voor moord op ex-vrouw
Zelf blijft hij hardnekkig volhouden dat hij niets te maken heeft met de moord op zijn ex-vrouw Anne Collaer. Dat zijn DNA overal op de plek van de moord te vinden was? Dat hij als enige wist waar het lichaam verborgen lag? En dat zijn eigen kinderen hem aanwezen? Overal heeft Ronny Claes (51) een uitleg voor. Het was uiteindelijk een klein stukje plakband, dat de buschauffeur in het nauw heeft gedreven. Een assisenjury moet vanaf vandaag oordelen of hij schuldig is.
Op een middag leek Anne Collaer, een alleenstaande 47-jarige huisvrouw en moeder van acht kinderen uit Leuven, plots verdwenen. “Laat me weten of je geslaagd bent voor je rijexamen”, sms’te ze nog naar haar 18-jarige dochter. Maar toen die even later terugstuurde dat ze gebuisd was, kwam er geen antwoord. Drie van haar kinderen stonden op die 7 februari 2017 na schooltijd voor een gesloten voordeur en haar jongste zoontje was die middag niet afgehaald op de kleuterschool. De twee gsm-toestellen en de jas van Collaer lagen nog in de keuken.
Twee keer doorzochten twee inspecteurs het hele huis, maar nergens vonden ze een spoor van de vrouw. Tot haar 10-jarige zoontje M. boven op zijn stapelbed klom en beneden, verstopt in een holte achter het bed, zijn dode moeder zag liggen. “Ik heb mama gezien en ze is dood. Ik heb haar hoofd gezien.” De vrouw was met tien messteken in het hart om het leven gebracht
Het is het stapelbed dat de speurders meteen al op het spoor zette van Godfried ‘Ronny’ Claes, haar ex-man en vader van vijf van haar kinderen. Hij had dat bed enkele maanden eerder in elkaar geveze en was schijnbaar de enige die kon weten dat aan de achterkant, tegen de muur, een holle ruimte was.
Claes zat aan de toog van zijn stamkroeg toen de politie hem die dag ging opzoeken. Hij reageerde onthutst. “Ik weet nergens van”, zei hij.
Dakloze buschauffeur De twee hadden elkaar leren kennen op de bus. Hij was buschauf-
feur, zij de busbegeleidster. Allebei hadden ze een aantal mislukte relaties achter de rug. Volgens de ex-vrouwen van Ronny Claes kwam dat in zijn geval omwille van zijn achterdocht en zijn ziekelijk jaloerse gedrag. Hij was dominant, paranoïde en dacht altijd dat hij bedrogen werd. De turbulente relaties die Collaer met een vijftal mannen had gehad, waren dan weer mislukt omdat die mannen haar verdachten van ontrouw.
Dertien jaar lang zouden ze een knipperlichtrelatie hebben, tot Collaer hem in 2014 uit haar huis zette. Ze was zijn bezitterige gedrag moe. Claes was op slag dakloos. Af en toe kon hij boven zijn stamcafé of bij zijn moeder slapen, maar even vaak bracht hij de nacht door in zijn auto.
“Anne Collaer schepte onvoldoende duidelijkheid over de relatie ”, zei een consulent van de jeugdrechtbank die het gezin begeleidde. Ze wilde geen relatie, maar ze wilde wel dat de man langskwam om klusjes op te knappen, boodschappen te doen of de kinderen van school te halen. Af en toe werd er nog gevreeën. De politie moest de jaren erna vaak tussenkomen bij ruzies. Claes kreeg een straatverbod opgelegd, waar hij zich niet aan hield.
Ducttape Een maand voor de moord hakte Collaer de knoop door: het was
definitief gedaan. Ze was op dat moment ook een nieuwe relatie begonnen, tot wanhoop van haar ex-man. “Wacht maar. Ik zal haar wel nog krijgen”, siste Claes aan de cafétoog tegen een vriendin. De politie vond honderden verwijtende sms’jes en gemiste oproepen van hem, in de gsm van Collaer. “Hij stalkte mama”, zeiden de kinderen. Hij bemachtigde haar paswoorden en gluurde mee in haar mailbox en op haar Facebookprofiel. Toen Collaer zich inschreef op een datingsite, werd hij woest. Ook daar kon hij meelezen. Hij belde de mannen op en vandaliseerde de auto van haar nieuwe vriend.
Overal op het lichaam vonden speurders DNA van Claes. “Maar dat is normaal”, zei hij tijdens een verhoor na zijn arrestatie, zestien dagen na de moord. “Ik kwam er vaak over de vloer. Ik woonde er vroeger. En ja, ik ben er die ochtend langs geweest. We hebben geknuffeld en gevreeën. Natuurlijk zit mijn DNA op haar lichaam. Maar toen ik vertrok, leefde ze nog.”
Het lichaam van Collaer was in een rood deken gewikkeld, waarmee het lichaam hoog tot boven op het stapelbed was getakeld. De moordenaar had bovendien enkele vuilniszakken rond haar lichaam gedraaid om het bloed op te vangen. Het ging om grijze ducttape, het soort waarvan de speurders ook enkele rollen bij Claes aantroffen.
De rol plakband die daar volgens de politie voor gebruikt werd, vonden ze achtergelaten op het aanrecht in de keuken van de vrouw. Op die rol vonden laboranten niet alleen het bloed van de vrouw, maar ook het DNA van Claes, helemaal op het uiteinde van de tape. “Dat is erg belastend”, moesten de speurders aan de buschauffeur uitleggen. Plakband zit op een rol immers over elkaar gekleefd. Alleen diegene die de plakband afscheurde om de vuilniszakken op het lijk te kleven, kan dat bewuste stukje hebben aangeraakt. Sinds dat verhoor wil Claes niet meer praten. “Ik word erin geluisd.” Hij weigerde een leugendetectortest.
“Hopen op antwoorden”
Vanaf vandaag moet een volksjury van zeven vrouwen en vijf mannen beslissen of Claes schuldig is. Het verhoor van de beklaagde, vandaag, kan al een eerste kantelpunt zijn. “Onze cliënten hopen dat hij op het proces wil uitleggen waarom Anne moest sterven”, zeggen Hanne Vanhoof en Toon Muysewinkel, die de ouders en de twee oudste dochters van Anne Collaer bijstaan. De jongste kinderen groeien op in pleeggezinnen. Maar daarvoor zou Claes eerst moeten bekennen dat hij de moord pleegde. “Ze zijn erg teleurgesteld over wat hij tijdens het onderzoek verteld heeft.”