Gazet van Antwerpen Stad en Rand
70 jaar en met pensioen, maar nog steeds op missie
‘Specialist van het jaar’ Greta Dereymaeker opereerde duizenden klompvoetjes
Vier, vijf keer per jaar trekt Greta Dereymaeker (70) naar Afrika en Azië om kinderen weer te laten lopen. Duizenden van hen gaf ze al een nieuw leven, nadat hun afwijkende voetjes hen jaren in isolement hadden gehouden. “Ik kan niet de hele wereld helpen, maar ik probeer het wel”, zegt Greta Dereymaeker. Dit weekend kreeg ze voor dat engagement van en collegaspecialisten de titel ‘Specialist van het jaar’.
De Artsenkrant
Sprekender kan bijna niet. Greta Dereymaeker was zaterdag zelf te laat om haar eigen prijs te ontvangen uit handen van minister Maggie De Block (Open Vld). “Nog onderweg, van een missie in Burkina Faso”, zegt ze. “Deze keer ging ik niet om zelf te opereren, maar om opleiding te geven aan andere artsen, zodat zij ter plekke klompvoetjes kunnen herstellen.” Op haar zeventigste nog vlot op zending. “Ik ga ermee door zolang ik het kan”, zegt ze.
Eerste vrouw in machoberoep
Het is zowat haar levenswerk geworden, voetproblemen verhelpen. De teller staat inmiddels op enkele tienduizenden operaties, waarvan 1.500 in Afrika en Azië. En dat voor een specialisatie die veertig jaar geleden nog geen enkele vrouw aan de KULeuven had aangedurfd. “Ik was de eerste vrouwelijke orthopedisch chirurg in België. Nochtans schrok ik zelf toen mijn begeleiden- de prof het toen voorstelde. Het is een fysiek zwaardere specialisatie. Het gaat om botten, beenderen, fracturen, en is zo’n beetje een machoberoep. Toen ze me na mijn stage in Pellenberg vroegen om te blijven, heb ik me verder gespecialiseerd in voeten en enkels.” Daarmee verwierf ze al snel naam en faam. Toen een Europese federatie van voet- en enkelchirurgen werd opgezet, werd zij de eerste voorzitter.
Maar ze wilde ook meer doen dan alleen haar job. “Ik wilde iets terugdoen. Ik ben gelovig, en ik vind dat belangrijk”, zegt Greta Dereymaeker. De VN vroeg haar om mensen op te leiden in Cambodja, en met
ging ze mee ik daar zag,
Artsen zonder Vakantie
naar Rwanda. “Wat
heeft veel veranderd”, zegt ze. “Bij ons wordt een baby die geboren wordt met klompvoetjes direct gegipst. Tegen de tijd dat het kind kan lopen, is er niets meer van te merken. In armere landen worden die kinderen weggestopt. Ze worden niet behandeld, waardoor de misvormingen erger worden. Tegen de tijd dat ze twaalf jaar zijn, kunnen ze niet meer op één been staan.”
Kennis doorgeven
Hier bij ons is ze al een tijdje met pensioen, maar de missies gaan door. De laatste was er één met de Brusselse ngo “In Congo zijn we volop bezig met het promoten van de gipsmethode. Ik probeer vooral nog kennis door te geven.”
Keten van Hoop.