Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Belcantesk allegaartje
★★★★è
DE ZOETE SMAAK DER ZONDE ZA 08/12 - VR 21/12
| VLAAMSE TOURNEE | WWW.GUIDOBELCANTO.BE
Heeft Guido Belcanto iets te lang in de botsauto’s gezeten? De vraag werpt zich op bij een aantal Bel-fan-to’s na het zien van De Zoete Smaak der Zonde. Naar aanleiding van zijn 65ste verjaardag deed de gevierde artiest zichzelf een musical cadeau. Belcanto noemt het zelf een vermetel project. Hij ging te rade bij Vitalski, die meteen de regie en het schrijven van de tekst op zich nam. En die vond het een geweldig idee om zichzelf, naast Guido Belcanto, de hoofdrol te laten spelen en zingen. De makers noemen het “een musical met Belcantesk melodrama en Vitalskiaans absurdisme, die tegelijk ook een revue, biografie, tragikomedie, slapstick, liefdesverhaal en moordverhaal is”.
Een gewoner sterveling zou het op een allegaartje houden. Zo komt het ook over. Het verhaal schiet alle kanten uit, zodat het onduidelijk is of de voorstelling op het einde wel zal landen. De verbeeldingskracht van het publiek wordt zwaar op de proef gesteld bij het zwalpen tussen fictie en realiteit. Er zijn momenten van geniale gekte maar er wordt ook gespeeld zoals het plaatselijk amateurgezelschap ‘Willen maar niet kunnen’ op een van zijn zwakke dagen. Dat klinkt als een drama maar hoeft het zeker niet te zijn. Voor verschillende musical- en zelfs Belcanto-fans is De Zoete Smaak der Zonde wellicht een brug te ver. Maar verbeelding is waar het in theater om draait. Wie mee wil gaan in de overdadige hersenspinsels van Belcanto en Vitalski amuseert zich te pletter. De poging tot musical wemelt van personages op de pechstrook van het leven, die daar ook nog eens worden aangereden.
Alles begint wanneer Guido Belcanto tijdens een concert onwel wordt. Hij wordt overgebracht naar het plaatselijke ziekenhuis, waar de zanger begint te hallucineren. Hij neemt het publiek mee in een droomwereld, waarin El Bandido (Vitalski) op de loop gaat voor de gardeville. Hij is een soort Don Quichot, met Kaduuk (Koen Janssen) als zijn eigen Sancho Panza, die zijn grote liefde vermoordde. Hij vindt haar terug bij de duivelse Fra Diavolo (Guido Belcanto), de man die altijd twee lieven had omdat hij meent dat liefde van twee kanten moet komen. Fra Diavolo voelt zich steeds minder op zijn gemak in zijn bordeel zonder cliënteel, waar Gina Divina (Nele Goossens) de plak zwaait. Gina Divina staat symbool voor de vrouw die Belcanto graag had willen zijn. In het tweede deel krijgt de genereuze Belcanto, net als de vrekkige Scrooge in A Christmas Carol, drie geesten uit het verleden op bezoek. Zo komt de toeschouwer onder meer aan de weet dat Belcanto zonder een gestopte penalty nooit verwekt zou zijn.
De liedjes van de zanger zijn verweven doorheen dit absurde verhaal. Guido Belcanto kan gerust zijn: zijn muziek leent zich wel degelijk tot het maken een musical. Het publiek stapt vooral buiten met het besef dat de artiest een onvergankelijk oeuvre heeft. En daarmee gaf Belcanto zichzelf het mooiste verjaardagscadeau.