Schrijf ze vrij

Zou het kunnen dat kinderen van de jaren 80 het talent voor engagement met de paplepel ingegeven kregen? Er werd alleszins massaal betoogd toen. Tegen kernraketten, bijvoorbeeld. En voor zonne-energie. De No Time To Waste-shirts van Greenpeace kleurden het straatbeeld. Muzikanten uit alle uithoeken van de wereld bundelden de krachten op ‘(I Ain’t Gonna Play) Sun City’ tegen het gewelddadige apartheidsregime in Zuid-Afrika. Maar als één evenement de maatschappelijke betrokkenheid van een heel tijdsgewricht symboliseert, moet het Live Aid zijn. Het marathonconcert hield over meer dan honderdvijftig landen bijna 2 miljard mensen vijftien uur aan het televisiescherm gekluisterd. Probeer je dat vandaag eens voor te stellen: 40% van de wereldbevolking die naar hetzelfde programma kijkt. Als je toen een popster was, hoorde het er gewoon bij dat je je inzette voor een groter doel. Misschien niet geheel belangeloos – de exposure was zeker meegenomen, en die zwengelde uiteraard de platenverkoop aan – maar toch leken de meesten het gewoon een kwestie van gezond verstand te vinden. Een kleine inspanning voor een betere wereld. Wellicht romantiseer ik het allemaal een beetje, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat die betrokkenheid de decennia nadien alsmaar verder wegdeemsterde. Apartheid werd – in theorie althans – naar de voltooid verleden tijd verwezen, en Ierland werkte zich in die mate op tot een economische welvaartsstaat dat het liefkozend de Keltische tijger werd genoemd. Er was vast nog genoeg om voor te demonstreren, alleen kwam men er niet meer voor op straat. De voorbije jaren verkeerde ik – net als zovelen – in de waan dat je de wereld kon veranderen door vanachter je laptop een petitie te ondertekenen. Target gehaald en klaar. Probleem van de baan. Maar zo eenvoudig is het uiteraard niet. Daarom was ik blij dat zich de voorbije week toch weer twee initiatieven ontplooiden waar ik het zo warm van kreeg dat het geplande saunabezoek plots niet meer hoefde. De Claim the Climate-mars in Brussel liet de sfeer van grote dagen weer even herleven. Veel volk op straat, die een positieve boodschap te verkondigen hadden. Omdat het nodig was. De dinosaurussen dachten vroeger vast ook dat ze nog tijd zat had, en kijk wat er van hen geworden is. Dichter bij huis ging vorig weekend de jaarlijkse schrijfmarathon van Amnesty International van start in de Karel de Grote Hogeschool. Mijn wettige wederhelft werkt voor de mensenrechtenorganisatie, dus ik word elk jaar aangeduid als vrijwilliger om er een hele dag activisten vrij te schrijven. Dat is het enige moment per jaar dat ik niet met een laptop, maar met een ouderwetse stylo schrijf. Mijn handschrift wordt met andere woorden elk jaar kunstiger én minder leesbaar, maar het deed me ontzettend plezier dat het openingsevenement dit keer een ware overrompeling is geworden, met meer dan vierduizend handgeschreven brieven als resultaat. Meteen een record, en de actie loopt nog de hele maand. Er staat vandaag weer een generatie op die niet alleen aan dikke bonussen en dure bedrijfswagens denkt, maar ook aan een mooiere morgen. Twee activisten die vorig jaar nog vastzaten, kwamen in Antwerpen getuigen dat zo’n ouderwetse briefschrijfactie echt werkt. Kortom: schrijf eens een brief en verander een leven. En doe even alsof de jaren 80 weer helemaal terug zijn.