Het circus duurt nog wel even voort

Ze ligt er dus, de regering. Als je de commentaren van de ministers en intussen ex-ministers moet geloven, vinden ze het allemaal doodjammer. Tegelijk proberen de meesten de schuld voor de val van de regering in de schoenen van de anderen te schuiven. Bart De Wever pakte al uit met een nieuwe naam: de Marrakesh-coalitie. Daarmee gebruikt hij deze val meteen om zijn verkiezingscampagne voor mei volgend jaar kracht bij te zetten. Hij moet immers munt kunnen slaan uit deze crisis en daar kan hij maar beter zo snel mogelijk mee beginnen. De excoalitiepartners verwijten N-VA dan weer onverantwoordelijkheid.

En zo is het gevaar niet denkbeeldig dat het politieke circus waar de meeste burgers de voorbije weken geërgerd en verward naar gekeken hebben, nog even duurt. De val van de regering heeft een paar dingen duidelijk gemaakt, maar brengt verder geen zoden aan de dijk. We weten nu dat N-VA het afwijzen van het VN-pact belangrijker vindt dan haar deelname aan de regering, dat ze liever een topminister als Jan Jambon burgemeester van een middelgrote gemeente laat worden dan zijn kwaliteiten te gebruiken om het land te besturen. We weten nu ook welke ministers welke bevoegdheden op zich nemen voor de volgende vijf maanden. Al de rest is onzeker. Michel zal vandaag in Marrakesh het VN-pact steunen en zal dat later op de maand ook in New York doen. Daar heeft hij een machtiging voor. Daarna wordt het sukkelen. Voor elke beslissing moet hij op zoek naar een meerderheid. Michel II zal focussen op koopkracht, veiligheid en klimaat, belooft de premier. Daarmee probeert hij oppositiepartijen sp.a en Groen te charmeren. Voor een aantal andere beslissingen rekent hij op N-VA, maar of hij op die manier nog echt kan besturen, is hoogst onzeker. De minste onenigheid kan leiden tot een nieuwe crisis.

En wat met het migratiebeleid, toch de inzet van deze politieke crisis? Maggie De Block kondigde meteen stoer aan dat ze een departement in chaos heeft gevonden en dat het gedaan moet zijn met het quotum van vijftig inschrijvingen per dag. Haar kennende zal ze dat snel geregeld krijgen. Voor de rest zal ze het beleid van Theo Francken voortzetten, zij het dan met wat minder getweet. Veel meer kan ze ook niet. N-VA kan al helemaal niets meer doen op het domein dat de partij zo belangrijk vindt. Dat had ze eventueel wel gekund als ze in de regering was gebleven.

Een groot deel van de bevolking maakt zich ernstig zorgen over de toenemende migratie en alle problemen die daarmee gepaard gaan. Maar wat hebben die mensen aan deze val van de regering?

keuren, moet herroepen. N-VA zegt “ja”, de andere partijen “nee”. Na een half uur vergaderen gaan de ministers uiteen. Onmiddellijk na de ministerraad nodigt N-VA de pers uit op het partijhoofdkwartier. “Als de regering ons land wil binden in Marrakesh, dan zullen wij dat niet aanvaarden”, zegt De Wever. “Charles Michel zal dan in Melsbroek opstijgen als premier van de Zweedse regering, maar hij zal landen als premier van een Marrakesh-coalitie.” De partij suggereert dat haar ministers ontslag zullen nemen op het moment dat Michel zondagnamiddag naar Marrakesh vertrekt.

Premier Michel dient N-VA een uur later al van repliek, in een verklaring in zijn ambtswoning. Hij heeft het over een “verantwoordelijke oranje-blauwe coalitie” die “in het belang van het land” het beleid zal voortzetten. Hij kondigt een minderheidsregering aan en bevordert de staatssecretarissen Pieter De Crem (CD&V) en Philippe De Backer (Open Vld) tot minister. De regering-Michel II is een feit.