Houd het hoofd koel in Antwerpen

Even mocht Michel op het mondiale toneel gevleugelde woorden uitspreken. “De wereld heeft nu moed en verantwoordelijkheidsgevoel nodig. België staat aan de juiste kant van de geschiedenis,” zei hij in Marrakech, een naam die niet snel weer gewoon toeristisch zal klinken. Michel stond er pal als verdediger van het migratiepact, zij aan zij met Angela Merkel, die het pact “niets minder dan een fundament onder internationale samenwerking” noemde.

Maar in Marokko werd ook duidelijk dat de grote woorden veel onzekerheid en onenigheid verbergen. In het VTM-nieuws werd vermeld dat Nepal en Luxemburg Michel prezen voor zijn toespraak. Dat zijn niet de meest ronkende namen. Veel staatsleiders waren er niet. Ook de Nederlandse premier Mark Rutte stuurde liever een onopvallende staatssecretaris. Rutte is er als de dood voor dat in Nederland de boel ontploft zoals bij ons.

Wie het slagveld bekijkt in de Wetstraat, kan hem alleen maar gelijk geven. Zodra Michel terugkeert van zijn zo fel bevochten reis, wachten hem langs alle kanten politieke geweerlopen. In de eerste plaats van N-VA, die hij in Marrakech verweet (zonder ze bij naam te noemen) te liegen en te manipuleren. N-VA had het ’s morgens al over een totale oorlog (bij monde van Theo Francken) en ’s avonds sneerde Bart De Wever dat er wel geen nieuwe verkiezingen zullen komen, “want er is toch een Marrakech-coalitie, die pro migratie is?”

Wat nu? Is dit een verspreking in een mondeling interview (dat overkomt De Wever niet gauw) of is N-VA nu ineens net als het Vlaams Belang tegen migratie tout court? Dat Maggie De Block het quotum voor een dagelijks aantal asielaanvragen opheft, zit N-VA hoog. Maar de partij doet hier hetzelfde als wat ze de VN-tekst verwijt: geen duidelijk onderscheid maken tussen legale en illegale migratie. Of iemand nu een economische migrant is of iemand die vlucht voor zijn leven, dat maakt niet uit, zolang het er maar niet te veel zijn. Het grovere taalgebruik aan weerskanten geeft aan dat Michel II begint zoals Michel I eindigde: met een hopeloze lijdensweg. Nog even en we ervaren extra verkiezingen als een verlossing.

De rondvliegende splinters bedreigen intussen ook de formatie in Antwerpen. Kunnen we hier alstublieft het hoofd koel houden? Een federaal politiek moeras hebben we al eerder gehad, hou het in de stad liever bij ouderwets gezond verstand.