Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De ijzeren logica van de partijpolitiek
Vindt u dat Charles Michel zijn minderheidsregering officieel aan het parlement moet voorstellen? En als hij dat niet doet, moet de oppositie dan een motie van wantrouwen tegen zijn regering indienen? Dat zou meteen het einde ervan betekenen. Maar hoe erg zou dat zijn? Weet u na een halve week politieke discussies nu al waar Michel II precies voor staat? En interesseert het u eigenlijk nog?
Behalve de trouwe kijkers van Villa Politica, begrijpen heel weinig mensen nog wat er in de Belgische politiek aan het gebeuren is. Natuurlijk zijn de democratische regels belangrijk, maar de parlementaire discussie van woensdag wekte toch weer sterk de indruk dat de politiek vooral bezig is met zichzelf. Intussen moeten de Belgen nog altijd hopen dat het deze winter niet te koud wordt of ze zitten zonder stroom, weten ze nog altijd niet wie op welke leeftijd met pensioen mag gaan, roepen de vakbonden alweer op tot staken, duiken de beurzen internationaal diep in het rood en wachten ze bang af hoeveel erger dat nog kan worden als de Brexit ontaardt in een chaos.
In deze omstandigheden verwachten burgers van hun verkozenen misschien iets méér dan een urenlange discussie over moties allerhande. Sinds de val van de regering hoop je elke dag dat iemand in het halfrond opstaat en zegt: “Nu even praktisch, jongens. Wat zijn de meest dringende zaken? En hoe pakken we die aan?” Maar niemand zegt dat. De regering mét N-VA heeft al een hoop zaken voorbereid en afgerond. Die moeten alleen nog door het parlement worden goedgekeurd. Waarom gebeurt dat gewoon niet? Wat is het probleem?
Het probleem is ‘partijpolitiek’. De hele Belgische politieke wereld zit gevangen in de ijzeren logica ervan. Te veel politici - we mogen ze niet allemaal over één kam scheren - hebben niet meer de intentie om problemen op te lossen. Alles waar ze in deze vijf maanden tussen twee verkiezingen mee bezig zijn, is de profilering van hun partij en de overweging hoeveel stemmen ze kunnen halen en hoeveel ze er kunnen afsnoepen van de andere partijen. De minste toegeving kan fataal zijn, zo redeneren ze. En dus doen ze niets, en zitten hun kiezers verbouwereerd te kijken naar de mensen voor wie ze ooit gestemd hebben in de hoop dat die hun belangen zouden verdedigen. Er zijn zeker politici die beseffen dat ze op deze manier het algemeen belang niet meer dienen. Er zijn er heel zeker ook die dat erg vinden. Maar zelfs de meest goedbedoelende politici lijken nu niet uit de ijzeren logica van de partijpolitiek te geraken. En het ziet er niet naar uit dat er vóór
26 mei iets aan die situatie verandert.